กลยุทธ์เด็ด เสพติดรักภรรยาของผม นิยาย บท 9

“คุณอยากให้ฉันตอบยังไงคะ?” คำพูดของไป๋จวู่เวย ทำเธอพูดต่อไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

หรือจะให้พูดว่าขอโทษค่ะ ฉันไม่ควรมีการหมั้นหมายกับจงจิ่งห้าว และแยกพวกคุณออกจากกัน?

แบบนั้นมันเสแสร้งเกินไป

อีกอย่างการหมั้นหมายคือแม่ของทั้งสองตกลงกันไว้ จะให้เธอทำยังไง?

จงจิ่งห้าวหรี่ตาจ้องมองเธอไว้ ก้าวเท้าอย่างไม่ช้าไม่เร็ว บรรยากาศมีความอึดอัดอบอวลอยู่โดยที่ไม่รู้ตัว หลินซินเหยียนถอยหลังไปก้าวหนึ่งอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ “ฉันไม่ได้แส่หาเรื่องคุณมั้งคะ?”

ไป๋จวู่เวยเดินมาควงแขนของเขาไว้ “อะห้าว อย่าโกรธเลยค่ะ ฉันไม่ดีเอง ไม่ควรพูดคำพูดเหล่านั้น เธอเพิ่งแต่งเข้ามาไม่นาน ที่จริงฉันไม่ควรมาเลย คุณพักผ่อนเช้าๆหน่อยนะคะ ฉันกลับก่อนแล้วค่ะ”

“คนที่ควรไปไม่ใช่คุณ” จงจิ่งห้าวย้อนกลับมาดึงข้อมือเธอขั้นชั้นบน

ไป๋จวู่เวยแอบดีใจ ถึงแม้จงจิ่งห้าวได้แสดงให้เห็นอย่างชัดเจนแล้วว่าจะอยู่กับเธอ แต่ไม่เคยมีความคิดด้านนั้นกับเธอเลย

พฤติกรรมของจงจิ่งห้าวในวันนี้ ทำให้เธอดีใจจนเนื้อเต้น

เพราะยังไงผู้หญิงในคืนนั้นไม่ใช่เธอ มีแค่เกิดความสัมพันธ์กันจริงๆ เธอถึงจะมัดใจผู้ชายคนนี้ได้อยู่หมัด

หลินซินเหยียนไม่ได้มองไปด้านบน แค่หันกลับเข้าห้องนอนอย่างเงียบๆ

ไป๋จวู่เวยหันกลับไปก็เห็นรูปร่างผอมเพรียวของหลินซินเหยียนเข้าห้องนอนพอดี  จู่ๆเธอพบว่าเหมือนเงาของผู้หญิงคืนนั้นมาก

คืนนั้น เธอควบคุมความริษยาและความเกลียดชังในใจไว้ หาสาวบริสุทธิ์คนหนึ่งให้จงจิ่งห้าวถือเป็นขีดจำกัดสูงสุดของเธอแล้ว เธอไม่อยากไปดูผู้หญิงที่นัวเนียคลอเคลียกับจงจิ่งห้าวคือผู้หญิงแบบไหน

แต่ว่าตอนที่ผู้หญิงคนนั้นจากไป เธอเห็นเงาที่ผอมเพรียวเงานั้นอยู่แว็บๆ

ถึงว่าเธอถึงรู้สึกแปลกใจตลอด ว่าเห็นหลินซินเหยียนแล้วมีความรู้สึกคุ้นเคย

ที่แท้ความคุ้นเคยแบบนี้ ไม่ได้อยู่ดีๆก็โผล่มาเอง

พอนึกถึงผู้หญิงในคืนนั้นอาจจะเป็นหลินซินเหยียน ไป๋จวู่เวยก็กระวนกระวายอย่างแรง

เธอจะปล่อยให้หลินซินเหยียนอยู่ข้างกายของจงจิ่งห้าวไม่ได้อีกเด็ดขาด

การสัมผัสอย่างใกล้ชิด จะทำให้จงจิ่งห้าวพบพิรุธอย่างเลี่ยงไม่ได้

เพราะยังไงซะก็เป็นผู้หญิงที่เคยกายแนบชิดกายกับเขา

ไป๋จวู่เวยเข้ามาในห้องนอนก็ไม่มีเวลามาแคร์ว่าเป็นกุลสตรีหรือเปล่า เธอกอดเอวบางของจงจิ่งห้าวไว้ ซบอยู่ที่อ้อมอกเขาแล้วพูดเสียงอ่อนโยน “อะห้าว ให้ฉันเป็นผู้หญิงของคุณอีกครั้งนะคะ”

ระหว่างที่พูดเธอก็ได้จูบมา จงจิ่งห้าวอึ้ง กับการเสนอของไป๋จวู่เวย เขากลับไม่มีอารมณ์ที่ผู้ชายปกติควรจะมีเลย

นอกจากคืนนั้น เขาไม่มีความต้องการกับเธอเลยสักนิด!

ในขณะที่ปากของไป๋จวู่เวยจะประกบมา เขาได้หันหน้าไปอีกทาง ทำให้ไป๋จวู่เวยผิดหวัง

“นี่ก็ดึกแล้ว คุณนอนเช้าๆนะครับ”จงจิ่งห้าวดึงคอเสื้อที่ไม่ได้แน่นเลย อารมณ์ค่อนข้างหงุดหงิด

ส่วนหงุดหงิดอะไรนั้นเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกัน หงุดหงิดตัวเอง หงุดหงิดที่ตัวเองไม่มีอารมณ์ที่ผู้ชายควรจะมีกับเธอ นี่ทำให้เขารู้สึกว่าตัวเองไม่ปกติ

มือทั้งสองของไป๋จวู่เวยกุมไว้แน่น สีหน้าค่อนข้างน้อยใจ “อะห้าว คุณไม่ชอบฉันหรือเปล่าคะ——”

“คุณอย่าคิดมากเลยนะ” จงจิ่งห้าวกดเสียงไว้ และกอดไหล่ของเธอ“คืนนี้นอนพักที่นี่นะ”

ไป๋จวู่เวยเป็นผู้หญิง เธอเข้าใจเป็นอย่างดีว่าผู้ชายคนหนึ่งไม่มีอารมณ์กับเธอ มันหมายความว่ายังไง

เธอนอนลงบนเตียงอย่างเชื่อฟัง แต่ว่าเบ้าตาแดงก่ำ น้ำตาหมุนอยู่ในเบ้าตา แต่กลับไม่ไหลลงมาเลย

หน้าตาที่กล้ำกลืนน้อยใจแท้ๆ แต่กลับอดทนปานนั้น

จงจิ่งห้าวใจสั่นเล็กน้อย คืนนั้นเธอก็อดทนปานนี้แหละ ไม่ว่าเขาจะทรมานยังไง เธอก็ไม่เคยส่งเสียงออกมาเลย

ใจอ่อนลงมามาก เขานั่งอยู่ที่ขอบเตียงและห่มผ้าให้เธอ “อย่าคิดฟุ้งซ่านเลยนะ รอผมให้ฐานะชื่อเสียงกับคุณแล้ว ผม……เอาคุณแน่นอน”