The king of War นิยาย บท 130

คุณหยาง?

ได้ยินคำเรียกจากในปากของชายหัวล้าน บนหน้าของผู้จัดการซีดเซียวส่วนหนึ่ง

ชายหัวล้านใส่เสื้อเชิ้ตลายดอก ท่อนล่างใส่กางเกงสูทสีดำตัวหนึ่ง บนคอห้อยเจ้าแม่กวนอิมหยก บนแขนสักรูปหมาป่าอ้าปากกว้างดูโหดร้ายมากตัวหนึ่ง

เวลานี้เขากลับตรงมาที่ข้างกายของหยางเฉิน โค้งตัวเล็กน้อย ท่าทีเคารพนอบน้อมอย่างยิ่ง

ผู้คนที่มุงดูโดยรอบต่างทำหน้าตาตกใจ ไม่นานทุกคนล้วนมองผู้จัดการด้วยท่าทางดีใจเพราะเห็นหายนะของคนอื่น

“นี่คือธุรกิจของนาย?”

หยางเฉินมองชายหัวล้านนิ่งๆ แวบหนึ่งถามขึ้น

“คุณหยาง โรงอาบน้ำนี้ไม่เกี่ยวข้องกับผมสักนิดเดียวครับ ผมเพียงแค่ผ่านเข้ามาแช่น้ำสักหน่อยเท่านั้นเอง”

ชายหัวล้านเช็ดเหงื่อบนหน้าผากแล้วรีบอธิบายทันที กลัวหยางเฉินจะเข้าใจผิด

เขาไม่ใช่ใครอื่น คือครึ่งเดือนก่อน ที่เมืองคิง หวังเฉียงผู้ยอมอยู่ใต้อำนาจหยางเฉิน ทุกครั้งที่นึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนั้น เขาอกสั่นขวัญแขวนไปหมด

“ในเมื่อไม่ใช่ งั้นซื้อที่นี่เลยแล้วกัน!” หยางเฉินพูดอย่างกะทันหัน

ได้ยินคำพูดของเขา ในชั่วขณะนั้นสีหน้าของผู้จัดการเปลี่ยนยกใหญ่ บนหน้าผากมีแต่น้ำเหงื่อ ตอนนี้เขาไม่สงสัยในคำพูดของหยางเฉินแม้แต่น้อย

กำไรของหวงเหอบาธเป็นอย่างไร เขารู้ดีมาก ถ้าหวงเหอบาธแห่งนี้ถูกบีบให้ขายออกไปเป็นเพราะสาเหตุมาจากตนเอง เจ้านายเล่นงานเขาตายแน่

“คุณหยางครับ หวงเหอบาธแห่งนี้ไม่ได้ธรรมดาแบบภายนอกนะครับ”

แต่ทว่าปฏิกิริยาของหวังเฉียงและผู้จัดการกลับไม่เหมือนกัน บนหน้าเขาดูลำบากใจพอสมควร พูดเสียงเบาๆ ที่ข้างหูหยางเฉิน “หางเสือแท้จริงของเบื้องหลังที่นี่ เป็นตระกูลเว่ยหนึ่งในสี่ตระกูล เจ้านายของที่นี่เป็นเพียงหุ่นกระบอกตัวหนึ่ง”

หยางเฉินแปลกใจอยู่บ้างเล็กน้อย นึกไม่ถึงเพียงแค่เลือกสุ่มมาโรงอาบน้ำแห่งหนึ่ง ยังเป็นกิจการของตระกูลเว่ยด้วย

เขานึกได้ฉับพลัน ยอดเมฆาคือบ้านและที่ดินที่ตระกูลเว่ยบุกเบิก

ช่วงก่อนหน้านี้ เว่ยเสียงของตระกูลเว่ยยังไปที่ยอดเมฆา พูดจาข่มขู่ว่ามีบุคคลสนใจคฤหาสน์ ทั้งยังอยากให้เขายอมปล่อยคฤหาสน์ให้

หวังเฉียงเพิ่งเลื่อนตำแหน่งขึ้นมาเมื่อครึ่งเดือนก่อน อย่างมากก็เทียบกับตระกูลชั้นนำได้ แต่การเผชิญหน้ากับตระกูลเว่ย เขายังไม่มีกำลังจริงๆ

“คุณหยางครับ ก่อนหน้านี้เป็นผมทำผิดมหันต์เอง ขอให้ท่านยกโทษให้ด้วยครับ!”

เวลานี้ผู้จัดการรีบเดินมาข้างหน้า กล่าวขอโทษด้วยหน้าตาเคารพนอบน้อม

เรื่องที่เบื้องหลังหวงเหอบาธคือตระกูลเว่ย เขาไม่รู้อะไรทั้งนั้น ไม่อย่างนั้นคงไม่หวาดกลัวหวังเฉียง และยิ่งจะไม่ขอโทษหยางเฉินด้วย

“หยางเฉิน ถ้าไม่อย่างนั้นก็ช่างเถอะ?”

ฉินต้าหย่งที่ขาดความมั่นใจโดยธรรมชาติ เห็นผู้จัดการขอโทษ จึงรีบเข้ามาพูดกล่อมหยางเฉิน

“คุณผู้ชายครับ ก่อนหน้านี้เป็นพวกเราต้อนรับไม่ครบถ้วน ขอให้ท่านอย่าถือโทษ ท่านไม่ใช่อยากอาบน้ำเหรอครับ? ตอนนี้พวกเราจะจัดคนมาทำเรื่องลงทะเบียนให้ท่าน และทำบัตรสมาชิกรายปีแบบไม่คิดเงินให้ท่านด้วยครับ ต่อไปภายในหนึ่งปี ขอเพียงท่านมาที่นี่ ค่าใช้จ่ายทุกอย่างฟรีหมดครับ!”

ผู้จัดการหลักแหลมมาก แสดงความรู้สึกเสียใจก่อน จากนั้นมอบบัตรสมาชิกฟรีให้ ท่าทีเคารพนอบน้อมอย่างมาก

“นายคิดว่าพวกเราซื้อสมาชิกที่นี่ของพวกนายไม่ได้เหรอ?”

ฉินยีไม่รับปาก ไม่มีความหมายอยากไกล่เกลี่ยยอมความสักนิดเดียว บิดาของตนเองโดนเหยียดหยาม จำเป็นต้องทวงความเป็นธรรมกลับคืน

“คนสวย ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น......”

ในขณะนั้นผู้จัดการร้อนใจรีบอธิบาย หยางเฉินขัดจังหวะคำพูดของเขาโดยตรง เอ่ยอย่างเย็นชา “พูดจาไร้สาระให้น้อยๆ หน่อย ตอนนี้ให้เจ้านายของนายเข้ามา”

“เกิดเรื่องอะไรกัน?”

ในเวลานี้ ชายวัยกลางคนที่สวมสูทใส่รองเท้าหนังเดินเข้ามาที่หวงเหอบาธ

พอมองเห็นว่ามีคนมา ในใจผู้จัดการแอบคิดว่าไม่ดีแล้ว เมื่อสักครู่ยังอยากไม่ทำให้เจ้านายตกใจ จะจัดการเรื่องราวให้เรียบร้อยด้วยตนเอง แต่คาดไม่ถึงว่าพูดถึงใครคนนั้นก็โผล่มาเลย

ตอนนี้ถึงอยากปิดบัง ก็ปิดไม่มิดแล้ว เขาปาดเหงื่อบนหน้า พูดไปตามจริง “เจ้านายครับ คุณผู้ชายท่านนี้บอกว่าอยากซื้อหวงเหอบาธครับ!”

“อะไรนะ?”

ชายวัยกลางคนสีหน้าตกใจ จากนั้นบนใบหน้ามีความโกรธเคืองปรากฏขึ้นมานิดๆ

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: The king of War