ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 410

“เขตสำคัญทางทหาร ห้ามเข้าไป!”

เย่เทียนมองอักษรสีแดงฉานที่แขวนอยู่บนประตูเหล็กแล้วตากระตุกเล็กน้อย เขามองฉินโล่หยินที่นั่งฝั่งคนขับด้วยสีหน้าประหลาด

วันนี้เขาได้รับโทรศัพท์จากฉินเจิ้งแต่เช้า พูดอย่างลึกลับว่าฉินโล่หยินจะพาเขาไปไหนสักที่

ตอนแรกเย่เทียนอยากปฏิเสธ แต่ฉินเจิ้งบอกว่าจะไม่ให้เขากลับมือเปล่า

หลังจากชั่งใจดู ยังไงตี๋ต้าจื้อก็มาแล้ว เย่เทียนจึงตามฉินโล่หยินมาแต่โดยดี อยากเห็นว่าเรื่องอะไรที่ทำให้ฉินเจิ้งจริงจังและระมัดระวังขนาดนี้

แต่ต่อให้เย่เทียนคิดจนหัวจะระเบิดก็เดาไม่ได้ว่าฉินโล่หยินจะพาเขามาที่เขตทหารเมืองเจียงหนัน

ที่นี่คือป้อมปราการระบบปิดโดยไม่ต้องสงสัย ทุกห้าหกเมตรมีทหารยืนรักษาการณ์ด้วยอาวุธครบครัน ถ้ามีใครใจกลัาฝืนบุกเข้ามา ต้องโดนยิงจนพรุนอย่างกับรังผึ้งแน่นอน

ยังไงซะลุงใหญ่ของฉินโล่หยิน ฉินชิงหู่ก็ทำงานอยู่ที่นี่ ทหารที่ยืนรักษาการณ์อยู่ย่อมไม่กล้าขวาง ปล่อยให้ทั้งสองคนบุกเข้ามาในฐานทัพที่มีมาตรการเข้มงวดนี้ตามใจชอบ

เย่เทียนมองซ้ายทีขวาที ท่าทางอย่างกับบ้านนอกเข้ากรุงไม่มีผิด เขาตามหลังฉินโล่หยินมาอยู่หน้าตึกที่สูงเพียงสองชั้น

ทหารสองคนที่ยืนตัวตรงแด่วเฝ้าประตูประหนึ่งเจ้าที่ หน้าตาเย็นชาไร้ความรู้สึก จิตสังหารพลุ่งพล่านออกมาอยู่รอบตัว เห็นได้ชัดว่าเป็นทหารแกร่งที่ผ่านศึกหนักมาแล้ว!

ยังไงซะก็เป็นคนที่ต้องคุ้มกันหัวหน้าสำคัญ ถูกกำหนดไว้แล้วว่าทหารธรรมดานั้นเทียบไม่ได้

เย่เทียนใจกระตุกวูบ กลืนน้ำลายด้วยสัญชาตญาณ

“พี่เย่ ทำไมฉันรู้สึกว่าพี่ตื่นเต้นจังเลยล่ะ?”

ดูเหมือนฉินโล่หยินจะสัมผัสความผิดปกติของเย่เทียนได้ เธอหันมาด้วยสีหน้าก่อกวน

“ตื่นเต้น? ฉันจะไปตื่นเต้นได้ยังไง”

เย่เทียนแกล้งทำเป็นไม่กลัวอะไร แต่เหงื่อที่ฝ่ามือกลับเช็ดออกไม่หมดสักที

อย่าว่าแต่ตอนนี้เลย ต่อให้เป็นช่วงที่เขาอยู่จุดสูงสุดเมื่อชาติที่แล้ว เย่เทียนก็ไม่กล้าบุกเข้าไปในฐานทัพทหารใดๆด้วยความโอหังเลยสักครั้ง

ไม่ใช่ไม่อยาก แต่ไม่กล้าจริงๆ

ไม่พูดเรื่องที่ในฐานทัพทหารมีทหารที่พลังสูงส่งมั้ย แค่กองทัพที่มาตั้งฐานอยู่ อาวุธปืนกลที่พลานุภาพแรงกล้ามีตั้งมากมาย ทลายโล่ทิพย์ได้สบายอย่างกับเป็นของเล่นเลยล่ะ ใครกล้าฝืนบุกเข้าไปต้องเป็นการเอาชีวิตไปทิ้งอย่างแน่นอน!

ถึงแม้เย่เทียนจะเชื่อใจตระกูลฉินอยู่มาก แต่ตระกูลฉินเล่นซะลึกลับขนาดนี้ เขาไม่คิดเป็นอื่นเลยคงเป็นไปไม่ได้หรอก

โบราณว่าไว้ จิตใจคิดร้ายผู้อื่นมิพึงมี การระวังผู้อื่นมิควรขาด

ฉินโล่หยินยิ้มหวาน ไม่ได้เปิดโปงความคิดเหล่านั้นของเย่เทียน เธอหันไปยิ้มสดใสให้กับทหารสองนายที่ยืนเฝ้าการณ์อยู่

“พี่ไห่ พี่เฉิน ลุงใหญ่ฉันอยู่ข้างในมั้ยคะ?”

“อยู่ครับ” ทหารฝั่งซ้ายพยักหน้าเบาๆ สายตาที่มองเย่เทียนยังคงเต็มไปด้วยความระแวง

“พี่ไห่นี่คือเย่เทียนค่ะ เถ้าแก่ถังหัวหน้าของลุงใหญ่ได้เชิญพี่เย่ไปร่วมงานคัดตัวสมาชิกทีมสายฟ้าที่เมืองจิน”

ฉินโล่หยินสังเกตเห็นท่าทีแปลกไปของทหารได้อย่างว่องไว ราวกับรู้ว่าอีกฝ่ายกังวลเรื่องอะไร รีบอธิบาย

“ที่แท้นายก็คือเย่เทียนเหรอ สนใจประลองกับฉันหน่อยมั้ย?”

“เล่าลือกันต่อๆมาซะอัศจรรย์ ฉันก็นึกว่ามีสามหัวหกแขน ตอนนี้ดูแล้วก็คนเหมือนๆกันนี่”

พอเขาพูดแบบนี้ ทหารสองคนที่เฝ้ายามอยู่สีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อยในบัดดล สายตาฉายแววอยากลอง

“บางทีพวกนายอาจจะมีความสามารถอยู่บ้าง แต่อย่าหาว่าโม้เลย แค่ความสามารถของพวกนายยังไม่มีสิทธิ์สู้กับฉัน”