The king of War นิยาย บท 158

หยางเฉินเหลือบมองเวลา เวลาก็ผ่านไปนาน ช่วงเวลาครึ่งชั่วโมงที่เขารับปากฉินซี มีเพียงแปดนาทีสุดท้าย

“ฉันหวังว่า จะไม่เห็นผู้หญิงคนนี้ อยู่ในเจียงโจวอีก!”

หยางเฉินมองไปที่จางกว่างอย่างกะทันหัน พูดด้วยใบหน้าที่สงบ

จางกว่างดูประหลาดใจ ตอนแรกคิดว่าหยางเฉินจะทำเรื่องราวที่มากเกินไป กลับเพียงแค่ไม่ให้หวังลู่เหยาปรากฏตัวขึ้นในเจียงโจวอีก

นิ่งไปสักครู่ เขารีบพยักหน้าย่างรวดเร็วว่า: “คุณหยางวางใจได้ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เธออย่าได้คิดที่จะก้าวเข้ามาที่เจียงโจวแม้แต่ก้าวเดียว!”

หยางเฉินไม่ได้สนใจ หันหลังแล้วจากไป หวงอู่รีบตามไปอย่างรวดเร็ว

จนกระทั่งหยางเฉินจากไป จางกว่ารู้สึกว่าแรงกดดันของบนร่างกายได้หายไป

แววตาของเขาเต็มไปด้วยความโกรธ และก็เตะไปที่บนตัวของหวังลู่เหยา: “ตอนนี้แกเก็บข้าวของแล้วไสหัวออกไปซะ! ถ้าหากให้ฉันได้เห็นแกอีก แกก็รอตายได้เลย!”

หวังลู่เหยาคุกเข่าคลานไปที่เท้าของจางกว่าง กอดขาจางกว่างไว้ ร้องไห้อ้อนวอน: “สามี ได้โปรดเห็นแก่ลูกชายด้วย ให้โอกาสฉันอีกครั้งหนึ่ง ฉันไม่กล้าอีกแล้ว ไม่กล้าอีกแล้ว!”

“ไปตายซะ ยังกล้าพูดลูกชายกับฉันเหรอ? แกแมร่งมีสิทธิ์เป็นแม่ของลูกฉันด้วยเหรอ? ไสหัวไปซะ!”

จางกว่างเตะหวังลู่เหยากระเด็นออกไป และหันหลังจากไป

นอกประตูคฤหาสน์ตระกูลสง หวงอู่เดินตามหยางเฉิน พูดอย่างตื่นตัวมาก: “คุณหยาง ทางไปโรงพยาบาล ผมคุ้นเคย ผมขับรถส่งคุณไปมั้ย?”

หยางเฉินโยนกุญแจของโฟล์คเภาตันให้หวงอู่ หวงอู่ดีใจมากทันที รีบนำหน้าไปอย่างรวดเร็ว ช่วยหยางเฉินเปิดประตูที่นั่งเบาะหลัง รอหยางเฉินขึ้นรถแล้ว เขาถึงได้วิ่งไปที่นั่งคนขับ

“ภายในเจ็ดนาที สามารถไปทันมั้ย?”

หยางเฉินมองดูเวลาอีกครั้ง แล้วถาม

หวงอู่ยิ้มแฮะๆ: “คุณหยางนั่งให้ดีๆนะครับ!”

เมื่อเสียงของเขาลดลง โฟล์คเภาตันก็พุ่งออกไปทันที เดิมทีก็เป็นโฟล์คเภาตันที่เคยดัดแปลงมา ประสิทธิภาพของรถนั้นยอดเยี่ยม ไม่แพ้รถหรูมูลค่าหลายสิบล้านแม้แต่น้อย

มิน่าล่ะหวงอู่กล้าเสนอตัวออกมา ขับรถให้กับหยางเฉิน ทักษะการขับรถดีมากจริงๆ

เสียงเครื่องยนต์ของโฟล์คเภาตันดังตลอดทาง เหมือนราวกับสายฟ้าสีดำ เคลื่อนตัวอยู่ในการจราจร

ตอนที่เพิ่งจะหกนาที รถก็สะบัดท้ายอย่างงดงาม และจอดอยู่ทางเข้าประตูโรงพยาบาล

หยางเฉินเข้าไปในโรงพยาบาล กำลังเตรียมจะโทรถามห้องผู้ป่วยอยู่ที่ไหน ฉินซีก็โทรศัพท์มาแล้ว

“หยางเฉิน นายจะมาถึงโรงพยาบาลเมื่อไหร่?”

เห็นได้ชัดว่าเสียงของฉินซีกังวลเล็กน้อย กลัวว่าหยางเฉินจะทำเรื่องราวอะไรที่มากเกินไป

หยางเฉินยิ้มอย่างขมขื่น เกรงว่าฉินซีจะจ้องมองเวลาอยู่ตลอด ในใจก็กังวลว่าตัวเองจะทำอะไรกับหวังลู่เหยา

เขายิ้มเล็กน้อย: “สมกับที่เป็นภรรยาของฉัน ช่างใจตรงกันจริงๆ ฉันมาถึงแล้ว พ่ออยู่ห้องผู้ป่วยไหน?”

ฉินซีที่อยู่ในห้องผู้ป่วย เมื่อได้ยินคำพูดของหยางเฉิน บนใบหน้าแดงเล็กน้อย แล้วพูดว่า:“แผนกผู้ป่วยภายใน ชั้นหก เตียงที่ยี่สิบเจ็ด”

“โอเคเดี๋ยวเจอกัน!”

หยางเฉินวางสายไป

ในห้องผู้ป่วย ฉินต้าหย่งนอนอยู่บนเตียง โดยมีผ้าพันแผลสีขาวพันรอบศีรษะ และยังมีคราบเลือดออกมา

“เสี่ยวซี เสี่ยวยี หมอบอกแล้วว่า พ่อไม่เป็นไร แค่แผลภายนอก พวกลูกก็ไม่ต้องเป็นห่วงแล้ว รอหยางเฉินมาแล้ว ก็ไปทำงานกันเถอะ!”

ฉินต้าหย่งพูดอย่างตำหนิตัวเอง ตัวเองไม่มีประโยชน์ ทำให้ลูกสาวลูกเคยต้องเสียพลังงาน

“พ่อ พ่อก็ไม่ต้องไล่พวกเธอไปแล้ว การพัฒนาของบริษัทก็มั่นคงแล้ว ก็ให้พวกเธออยู่กับพ่อเถอะ”