The king of War นิยาย บท 159

“เฮ้อ! ครอบครัวทั่วไปเป็นโรคแบบนี้ ทั้งครอบครัวก็พังทลาย”

มองดูท่าทางทอดถอนใจของคุณหมอหาน หยางเฉินมีความซาบซึ้งใจอย่างลึกซึ้ง ทันใดนั้นก็นึกถึงแม่ของตัวเอง

เมื่อห้าปีที่แล้ว เธอก็เป็นโรคโลหิตมีสารของปัสสาวะและทำให้เกิดภาวะเป็นพิษขึ้นได้ เพราะไม่มีเงิน การรักษาจึงล่าช้า รอตอนที่เขายืมเงินห้าแสนได้แล้วรีบไปที่โรงพยาบาล ทุกอย่างก็สายไปแล้ว และแม้แต่ครั้งสุดท้ายตอนที่แม่ยังมีชีวิตอยู่ เขาก็ไม่ได้เจอ

“คุณหมอหาน ผมตั้งใจจะบริจาคเงินห้าสิบล้านให้กับโรงพยาบาล เพื่อช่วยโรงพยาบาลของตั้งมูลนิธิโรคโลหิตมีสารของปัสสาวะและทำให้เกิดภาวะเป็นพิษขึ้นได้ ใช้มาเพื่อช่วยเหลือคนที่เป็นอย่างแม่ของเซี่ยเหอ คนที่แรกที่จะช่วยเลือกก็คือแม่ของเซี่ยเหอ!”

ทันใดนั้นหยางเฉินพูดอย่างจริงจัง

คุณหมอหานลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว และถามด้วยความประหลาดใจ: “คุณบอกว่า จะบริจาคห้าสิบล้านเหรอ จัดตั้งมูลนิธิโรคโลหิตมีสารของปัสสาวะและทำให้เกิดภาวะเป็นพิษขึ้นได้ ในโรงพยาบาลของพวกเราเหรอ?”

หยางเฉินยิ้มเล็กน้อย: “เพียงแต่ว่าเรื่องนี้ ผมเพียงแค่รับผิดชอบในการบริจาคเท่านั้น จะไม่มีส่วนร่วมในเรื่องอื่น คำขอเพียงอย่างเดียว ก็คือหวังว่าเรื่องนี้จะถูกเก็บเป็นความลับ”

“ดี ดีมากจริงๆ!”

ในที่สุดคุณหมอหานก็แน่ใจ หยางเฉินบอกว่าจะบริจาคห้าสิบล้าน และพูดด้วยความตื่นเต้นว่า: “ถ้าหากบนโลกใบนี้มีคนดีๆอย่างคุณมากขึ้นบ้าง โลกก็จะมีความทุกข์น้อยลงมากเท่านั้น? ถ้าหากคุณแน่ใจ ตอนนี้ฉันจะพาคุณไปพบคณบดี”

เมื่อมองดูคุณหมอหานที่ตื่นเต้นอย่างขีดสุด หยางเฉินอดไม่ได้ที่จะลุกขึ้นแสดงความเคารพเลื่อมใส และตามเธอไปที่ห้องทำงานของคณบดี

คณบดีมาต้อนรับหยางเฉินด้วยตัวเอง และหารือเกี่ยวกับการจัดตั้งมูลนิธิโรคโลหิตมีสารของปัสสาวะและทำให้เกิดภาวะเป็นพิษขึ้นได้

เนื่องจากการจัดตั้งมูลนิธิ จำเป็นต้องมีขั้นตอนที่เป็นทางการ เพื่อให้แน่ใจว่ามูลนิธิจะดำเนินงานได้ตามปกติ

“คณบดี งั้นเรื่องที่ตามมาทีหลัง ก็รบกวนโรงพยาบาลแล้ว ผมไม่สะดวกที่จะเข้าร่วมด้วย”

หลังจากที่หารือเรื่องการจัดตั้งมูลนิธิเสร็จแล้ว หยางเฉินลุกขึ้นแล้วจากไป คณบดีส่งหยางเฉินไปที่ลิฟต์ด้วยตัวเอง

ทำเรื่องนี้เสร็จแล้ว หยางเฉินรู้สึกเหมือนในใจได้ทิ้งภาระไปแล้ว คนทั้งคนก็ผ่อนคลายลงไม่น้อย

เรื่องราวของเมื่อห้าปีที่แล้ว เป็นปมในใจที่ยากจะคลี่คลายของเขามาโดยตลอด แม่เสียชีวิตเพราะโรคโลหิตมีสารของปัสสาวะและทำให้เกิดภาวะเป็นพิษขึ้นได้ ตอนนี้เขาช่วยโรงพยาบาลจัดตั้งมูลนิธิโรคโลหิตมีสารของปัสสาวะและทำให้เกิดภาวะเป็นพิษขึ้นได้ ซึ่งน่าจะสามารถช่วยเหลือผู้คนได้ไม่น้อย

“แม่ ถ้าหากแม่รู้เรื่องนี้ แม่จะต้องมีความสุขมากใช่มั้ย?” หยางเฉินแอบพูดอยู่ในใจ

เมื่อคิดถึงแม่ เขาก็นึกถึงตระกูลอวี่เหวิน ความโกรธในใจก็ค่อยๆเพิ่มขึ้นมา

“ตระกูลอวี่เหวิน สักวันหนึ่ง ฉันไปที่ด้วยตัวเอง หนี้ของปีนั้น ฉันจะคิดบัญชีกับพวกแกทีละคน!” ในดวงตาของหยางเฉินก็ประกายแสงเยือกเย็นสองทั้งสองออกมา

ถ้าหากไม่ใช่ว่าตระกูลอวี่เหวินแย่งชิงเยี่ยนเฉินกรุ๊ปซึ่งเดิมทีเป็นของแม่ไป และขับไล่แม่ของพวกเขาสองแม่ลูกออกจากตระกูล แม่จะเสียชีวิตอยู่ในโรงพยาบาล เพราะไม่มีเงินได้อย่างไร?

“เซี่ยเหอ เธอยังพิจารณาไม่ได้อีกเหรอ?”

“คุณน้าอาการหนักมากแล้ว ถ้าล่าช้าต่อไป ไม่แน่อาจจะรักษาไม่ได้แล้ว”

“ตราบใดที่เธอแต่งงานกับฉัน ฉันจวงปี้ฝานจะรับผิดชอบ ค่ารักษาพยาบาลทั้งหมดของคุณน้า!”

หยางเฉินกำลังเตรียมจะไปดูห้องผู้ป่วยของฉินต้าหย่ง ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียง ดังมาจากทางเดินบันได

เขาขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่ามีคนกำลังตามตื๊อเซี่ยเหอ ในเวลาแบบนี้ให้เซี่ยเหอแต่งงานกับตัวเอง เห็นได้ชัดว่าฉวยโอกาสตอนที่ยังอยู่ในสถานการณ์ย่ำแย่

“จวงปี้ฝาน ฉันบอกกับนายอย่างชัดเจนแล้ว พวกเราเป็นได้แค่เพื่อนกัน ถ้าหากวันนี้นายมา เพื่อช่วยฉัน ฉันจะขอบคุณมาก จะคืนเงินนายให้เร็วที่สุด ถ้ามาเพื่อตามตื๊อฉัน ขอโทษด้วย ฉันไม่มีเวลา”เสียงของเซี่ยเหอดังขึ้นทันที

“เซี่ยเหอ ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ฉันคุณชายใหญ่แห่งตระกูลจวงอย่างสง่าผ่าเผย อย่าว่าแต่ในเจียงโจว ต่อให้เป็นทั้งจิ่วโจว ผู้หญิงที่อยากจะแต่งงานกับฉันก็มากมาย เธอทำไมถึงไม่พิจารณาฉันดู?”

จวงปี้ฝานอารมณ์ฉุนเฉียว คว้าข้อมือของเซี่ยเหอไว้ทันที: “เธอบอกเธอมาว่า เธอมีคนที่ชอบแล้วใช่มั้ย?”