The king of War นิยาย บท 160

ที่สำคัญเธอก็รู้ว่า ตัวเองมีลูกสาว เธอดูไม่เหมือนกับผู้หญิงง่ายๆแบบนั้น จะสารภาพรักกับตัวเองได้อย่างไร?

ในไม่ช้า หยางเฉินเห็นคำวิงวอนบางอย่างในดวงตาของเซี่ยเหอ ก็เข้าใจอย่างฉับพลัน เธออยากจะใช้โอกาสนี้กำจัดจวงปี้ฝาน

ในสายตาที่วิงวอนของเซี่ยเหอ หยางเฉินส่ายหน้าเล็กน้อย เธอก็ดูผิดหวังในทันใด

แต่ในขณะนั้น หยางเฉินก้าวเดินไปข้างหน้าหลายก้าว คว้ามือของเธอไว้ พูดอย่างลึกซึ้งว่า: “สารภาพรักแบบนี้ น่าจะปล่อยให้ผู้ชายมาทำมากกว่า”

“ความจริงตั้งแต่ที่ฉันเห็นคุณครั้งแรก ฉันก็ตกหลุมรักคุณตั้งแต่แรกเห็น เซี่ยเหอ ฉันชอบคุณ คุณจะยินดีเป็นแฟนฉันมั้ย?”

ท่าทางจริงจังของหยางเฉิน ทำให้เซี่ยเหอตื่นตระหนกอย่างฉับพลัน แต่ก็รู้ดี เขากำลังช่วยเหลือตัวเอง ดังนั้นก็พยักหน้าพูดว่า: “ฉันยินดี!”

ก็แบบนี้ อยู่ต่อหน้าของจวงปี้ฝาน หยางเฉิน‘สารภาพรัก’กับเซี่ยเหอสำเร็จ

จวงปี้ฝานก็ตกตะลึงเป็นเวลานาน ในเวลานี้ดวงตาก็เบิกกว้าง ผู้หญิงที่เขาปรารถนาอยากได้มาเป็นอย่างยิ่ง กลับยอมรับคำสารภาพของผู้ชายอีกคนหนึ่ง ต่อหน้าของเขา

สีหน้าของเขาบิดเบี้ยว เขาได้ถือว่าเซี่ยเหอเป็นสิ่งล้ำค่าที่ห้ามแตะต้องมานานแล้ว แค่คิดก็รู้แล้ว ในขณะนี้เขาโกรธในใจ

“จวงปี้ฝาน นายก็เห็นแล้ว ฉันมีคนที่ชอบแล้ว หวังว่าจากนี้ไปนายจะไม่รบกวนฉันอีก”

เซี่ยเหอเป็นคนเริ่มกอดแขนของหยางเฉิน และพูดกับจวงปี้ฝานด้วยใบหน้าที่เย็นชา

“เธอนังผู้หญิงสารเลว กล้าที่มีความรักคลุมเครือกับผู้ชายคนอื่น ต่อหน้าของฉัน เธอไม่อยากให้แม่ของเธอรักษาตัวอยู่ที่นี่แล้วใช่มั้ย?” จวงปี้ฝานอับอายกลายเป็นโทสะ

สีหน้าของเซี่ยเหอค่อนข้างดูไม่ดี เธอก็รู้สึกใจอย่างฉับพลัน ยั่วยุจวงปี้ฝานแบบนี้

“การรักษาของคุณน้า ก็ไม่รบกวนนาย ฉันสามารถจัดการได้” หยางเฉินยิ้มเล็กน้อยแล้วพูด

“แกแมร่งหุบปากซะ!”

จวงปี้ฝานยื่นมือชี้ไปที่หยางเฉิน และตะโกนด้วยความโกรธ

ดวงตาทั้งสองของหยางเฉินหรี่ลง: “ทางที่ดีนายเก็บความอวดดีไว้ของนายซะ ไม่อย่างนั้นตายอย่างไร ก็ไม่รู้!”

“แกแมร่งกล้าข่มขู่ฉันเหรอ? รนหาที่ตาย!”

จวงปี้ฝานตะคอก ยกหมัดขึ้นแล้วต่อยไปทางใบหน้าของหยางเฉินอย่างรุนแรง

“ระวัง!”

เซี่ยเหอกลัวจนหน้าถอดสี

“ผลัวะ!”

อย่างไรก็ตามจวงปี้ฝานยังไม่โดนตัวของหยางเฉิน ก็ถูกหยางเฉินเตะกระเด็นออกไป และกลิ้งลงไปจากบันได

เซี่ยเหอเพียงแค่อยากใช้หยางเฉินเป็นไม้กันหมา แต่กลับคาดไม่ถึงว่า เขาจะกล้าลงมือกับจวงปี้ฝาน ก็กังวลทันที และพูดอย่างรวดเร็วว่า: “หยางเฉิน เขาเป็นคนของตระกูลจวง คุณลงมือได้อย่างไร? คุณไม่ต้องสนใจฉันแล้ว รีบออกไปเถอะ!”

เซี่ยเหอจิตใจดีโดยธรรมชาติ ในเวลานี้ในใจมีเพียงความวิตกกังวล ถ้าหากหยางเฉินเป็นเพราะทำให้ตระกูลจวงขุ่นเคือง และประสบกับการแก้แค้น เธอจะรู้สึกผิดไปตลอดชีวิต

หยางเฉินพูดอย่างสงบว่า: “วางใจเถอะน่า ตระกูลจวงเล็กๆ ยังทำอะไรฉันไม่ได้!”

นามสกุลจวงไม่มากนัก แล้วคนรุ่นหลังที่หยิ่งยโสอย่างจวงปี้ฝานขนาดนี้ อยู่ที่เจียงโจว มีเพียงตระกูลจวงที่มีชื่อเสียงระดับเดียวกับทั้งสามตระกูลใหญ่อย่างตระกูลกวนตระกูลเว่ยและตระกูลซู

สี่ตระกูลใหญ่นี้ เรียกว่าสี่พรรกแห่งเมืองเจียงโจว เป็นสี่ตระกูลใหญ่ชนชั้นสูงของเจียงโจว

มองดูท่าทางที่มั่นใจตัวเองของหยางเฉิน เซี่ยเหอก็นึกได้อย่ากะทันหัน ลูกน้องคนนั้นที่หยางเฉินพาไปครั้งก่อน ทำร้ายคนของตระกูลกวนจนสลบแล้วพาออกไป

แต่ตอนนี้เขายังไม่เป็นอะไร ซึ่งก็เพียงพอแล้วที่แสดงว่า เรื่องราวของครั้งก่อน ตระกูลกวนทำอะไรเขาไม่ได้

ดังนั้นที่พูดมา มีเพียงอย่างเดียวเท่านั้น นั่นก็คือหยางเฉินไม่ได้กลัวตระกูลกวน

และตระกูลจวงก็มีชื่อเสียงระดับเดียวกับตระกูลกวน หยางเฉินก็ย่อมไม่กลัวตระกูลจวงเป็นธรรมดา

เมื่อนึกถึงสิ่งเหล่านี้ เซี่ยเหอกลับวางใจมาก เพียงแต่ความกังวลในดวงตายังคงมีมาก