The king of War นิยาย บท 173

กวนเจิ้งซานพูดอย่างเยือกเย็นว่า : “คุณหงตระกูลเมิ่งทำเรื่องแบบนี้ขึ้น ไม่ดีมั้ง？ ”

“ทั้งๆที่เป็นจวงปี้ฝานเสแสร้งเอง เขาไม่สามารถจ่ายเงินได้ ตระกูลเมิ่งกลับว่าบีบบังคับเอาหนี้ก้อนนี้จากหยางเฉินให้ได้ มีสิทธิ์อะไร？” ในเวลานี้ซูซานก็สู้อย่างสุดชีวิต

“นี่เป็นเรื่องระหว่างตระกูลเมิ่งกับคุณหยาง พวกคุณเข้ามาแซง ไม่กลัวว่าจะสร้างความวุ่นวายให้ตระกูลของพวกคุณเหรอ？”

หงฝูเอ่ยปากพูดกล่าว สีหน้าเรียบเฉย แต่ว่ากลิ่นอายของการขู่กลับว่าเข้มข้นมาก

เป็นอย่างที่คิดว่า เขาพูดประโยคนี้ออกมาจากปาก สีหน้าของกวนเจิ้งซานและซูซานล้วนแต่ดูแย่อย่างมาก โดนเฉพาะซูซาน เธอรู้ดีอย่างมาก ถ้าหากเรื่องนี้ลากโยงถึงตระกูลซูแล้ว พ่อแม่ของเธอคงจะไม่ยอมปล่อยเธอแน่

แม้ว่าในใจของกวนเจิ้งซานจะค่อนข้างตึงเครียด แต่เมื่อคิดถึงวิธีการของหยางเฉิน เขาก็สงบอย่างมากทันที

ถ้าหากว่าตระกูลเมิ่งจะลงมือจัดการกับตระกูลกวนของฉันจริงๆ งั้นฉันก็ทำได้เพียงรับไว้แล้ว！“กวนเจิ้งซานพูดด้วยน้ำเสียงที่เยือกเย็น

ในใจของซูซานสั่นคลอนเล็กน้อย จริงๆแล้วเธอคิดไม่ออกเลยว่า กวนเจิ้งซานเพื่อหยางเฉินแล้ว ถึงขนาดที่ว่ายอมปะทะตัวต่อตัวกับตระกูลเมิ่งอย่างไม่ลังเล

หงฝูที่มีท่าทีเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเสมอมา ในเวลานี้ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นเล็กน้อย เขาเห็นความแน่วแน่ในดวงตาของกวนเจิ้งซานแล้ว

มองไปยังหยางเฉินอีกครั้ง ยังคงเป็นท่าทีที่สงบจิตสงบใจ ไม่มีความเกรงกลัวอะไรเช่นนั้น

เมื่อคิดถึงว่าหยางเฉินมีบัตรทองดำที่แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่มีคุณสมบัติพอที่จะได้รับมัน ในใจของเขาก็ยิ่งจะกระสับกระส่ายมากขึ้น

“คุณชายชวน ฉันมีแผนการอย่างหนึ่ง การประมูลรอบสุดท้ายก็ถือว่าเป็นโมฆะ สาวงามหมายเลข1 พวกเราก็เก็บเอาไว้เอง คุณว่า เป็นยังไง？”หงฝูเอ่ยพูดออกมาทันที

ตอนที่เมิ่งชวนอยู่ที่หน้าประตูโดนหม่าชาวเตะลอยออกไป ก็เกิดความคิดของการแก้แค้นไว้แล้ว ตอนนี้ก็เป็นโอกาสที่ดี เขาจะยอมปล่อยไปได้อย่างไรกัน

“การประมูลของตระกูลเมิ่งของเรา พูดว่าเป็นโมฆะก็เป็นโมฆะงั้นเหรอ？”

เมิ่งชวนหัวเราะอย่างเยือกเย็น : “เดิมทีฉันยอมที่จะลดราคาของสาวงามหมายเลข1ให้กับเขา ในเมื่อเขาไม่รู้จักชั่วดี งั้นก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจก็แล้วกัน！”

“150 ล้าน ห้ามขาดแม้แต่บาทเดียว ถ้าไม่จ่ายเงิน งั้นก็ต้องตาย ให้เวลานายได้พิจารณา 1 นาที！”

เมื่อพูดจบลง เมิ่งชวนตบมือ ทันใดนั้นก็ปรากฏผู้แข็งแกร่งสวมใส่ชุดดำสิบกว่าคน ล้อมรอบหยางเฉินไว้ตรงกลางแล้ว

เมื่อเห็นคนเหล่านี้ รูม่านตาของหงฝูหดลงทันที พูดอย่างประหลาดใจว่า : “คุณชายชวน คุณพาคนพวกนี้มาเหรอ！”

จนถึงช่วงเวลานี้ หงฝูถึงเข้าใจ เหตุผลที่เมิ่งชวนเป็นศัตรูกับหยางเฉิน ไม่ใช่เพราะว่าช่วยจัดการเพื่อจวงปี้ฝาน แต่เป็นเพราะมีความแค้นกับหยางเฉิน

มิเช่นนั้นคงไม่มีทางพาคนคุ้มกันของตระกูลเมิ่งมาด้วย

มีคนสวมชุดดำทั้งหมด 12 คน ในมือของแต่ละคนล้วนแต่ถือกริชที่มีแสงสะท้อนแวววาบ ในเวลานี้เขาจ้องมองไปยังหยางเฉินด้วยใบหน้าที่เยือกเย็น

กวนเจิ้งซานและซูซานสัมผัสถึงพลังจากบนตัวของคนเหล่านี้ ล้วนแต่ตกใจกลัวทั้งนั้น สีหน้าขาวเผือก

ซูซานจับที่มุมเสื้อผ้าของหยางเฉินโดยไม่รู้ตัว ร่างกายสั่นคลอนเล็กน้อย

“พวกคุณออกกันไปก่อน！”

หยางเฉินพูดกับซูซานและกวนเจิ้งซานทันที

“คุณจะทำยังไง？”

ซูซานพูดถามอย่างเคร่งเครียด

“เรื่องราวยังไม่ได้คลี่คลาย ฉันจะต้องอยู่ที่นี่ต่อ”

หยางเฉินพูดอย่างราบเรียบ

ซูซานและกวนเจิ้งซานที่อยู่ได้ในเวลานี้ ยังคงยืนอยู่ข้างตัวเองเช่นเคย กลับทำให้ในใจของเขาซาบซึ้งใจเล็กน้อย

“ถ้าหากว่าวันนี้แกไม่จ่าย 150ล้าน ใครก็ห้ามออกไปจากที่นี่ทั้งนั้น！”

เมิ่งชวนพูดพร้อมยิ้มอย่างเยือกเย็น

เขายกมือขึ้นดูนาฬิกาแล้ว : “ครบหนึ่งนาทีแล้ว พูดตัวเลือกของแกออกมาสิ！”

คนที่สวมใส่ชุดดำทั้ง 12 คน ก้าวขึ้นมาข้างหน้าอย่างเบียดเสียด กริชที่อยู่ในมือสาดส่องประกายความเยือกเย็นออกมา

หยางเฉินก็ยังคงมีท่าทางที่เงียบสงบเช่นเคย ส่ายๆหน้า : “มีชีวิตอยู่ดีๆไม่ดีเหรอ？ทำไมจะต้องรนหาที่ตาย？”

เมื่อเขาพูดจบ จู่ๆก็ก้าวเท้าเข้าไปยังเมิ่งชวนทันที

ในเวลานี้ เมิ่งชวนมีความรู้สึกเหมือนโดนสัตว์ร้ายจับจ้องทันที เหงื่อไหลลงดังแปะๆ

“หยุดนะ！หยุดเดี๋ยวนี้！”

เมิ่งชวนคำรามเสียงดังขึ้นมาแล้ว : “ถ้าหากแกกล้าจะก้าวเท้าแม้แต่ก้าวเดียว งั้นก็รอรับความโกรธของฉันได้เลย ！”

“ฮู้ว~”

เมื่อเมิ่งชวนพูดจบลง ก็มีเงาสายฟ้าเกิดขึ้นทันที