มหายุทธ์ สะท้านภพ นิยาย บท 852

ถ้าหากพลังของตนไม่แข็งแกร่งมากพอที่จะสามารถข้ามหนึ่งแดนใหญ่เพื่อโจมตีกับคู่ต่อสู้ได้ เช่นนั้นตนก็ทำได้เพียงแค่เก็บหางของตนเองให้ดี ไม่เช่นนั้นหากไปขัดหูขัดตาคนอื่นขึ้นมา อีกฝ่ายก็สามารถฆ่าตนได้ทุกเมื่อ

หลัวซิวคาดการณ์ว่า ทั่วทั้งเขตนี้ที่ปกคลุมหอคอยแห่งเทพศักดิ์สิทธิ์ น่าจะเป็นค่ายกลเหนือกว่าระดับมหาจักรพรรดิยุทธ์ขั้น9 กระทั่งมีความเป็นไปได้ว่าอาจจะเหนือกว่าระดับเทพมาร บรรลุถึงระดับเทพฟ้าอีกด้วย

เพราะที่แห่งนี้มีข้อบังคับที่ซับซ้อนและชั้นสูงยิ่งกว่าแดนอนาคินแห่งโลกแสงดาว

ในบรรดาผู้คนทั้งหมด คนที่สะเทือนใจมากที่สุดก็หนีไม่พ้นเซวรี่และเนิร์ด เพราะว่าพวกเขาเติบโตมากับยอร์คตั้งแต่สมัยเด็ก ๆ เดิมทียอร์คนั้นไม่มีทางมีที่จะมีพลังที่แข็งแกร่งมากถึงเพียงนี้

“ยอร์ค เจ้า……” เซวรี่มองไปทางหลัวซิวด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

“ที่นี่ไม่เหมาะสมกับเจ้า เจ้ารับไปเสียเถิด” หลัวซิวมองนางปราดหนึ่ง จึงได้เอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบและไม่แยแส

สำหรับเนิร์ดนั้น หลัวซิวไม่แม้แต่จะมองสักแวบหนึ่ง การกระทำของคนผู้นี้เมื่อครู่ ต่อให้ไม่ได้ผิดแต่อย่างใด แต่กลับทำให้รู้สึกว่ามันคือความขี้ขลาด

ยังไม่ทันได้สิ้นเสียง หลัวซิวก็หันหลังจากไปทันที จบการเดินทางพร้อมกับทั้งสองคนนี้ไว้เพียงตรงนี้ อย่างไรมันก็ได้เวลาแยกจากกันแล้ว

“เขาต้องไม่ใช่ยอร์คเป็นแน่” เนิร์ดพูดขึ้นโดยไม่มีปี่มีขลุ่ย

“ไม่ว่าเขาจะใช่ยอร์คหรือไม่ แต่เขาก็ช่วยข้าไว้” เซวรี่มองเนิร์ดด้วยสายตาเย็นชา จากนั้นก็หมุนตัวจากไป

นางและยอร์คกับเนิร์ดนั้นโตมาด้วยกัน ตลอดมานั้นเนิร์ดต่างก็แสดงออกมาว่าตนเก่งกาจเพียงใด แต่ยอร์คกลับเป็นคนนิ่งเงียบไม่ค่อยพูด นางก็ชื่นชมเนิร์ดอย่างมาก หากไม่มีสิ่งใดผิดพลาด ในวันข้างหน้าทั้งสองคนคงจะได้ใช้ชีวิตร่วมกัน

แต่เมื่อผ่านเรื่องนี้ นางได้เห็นมองเห็นตัวตนของเนิร์ดได้อย่างชัดเจน กลับกลายเป็นว่ายอร์คที่มักจะถูกนางมองข้ามอยู่ตลอดนั้นช่วยนางไว้ในช่วงเวลาที่อันตราย

นางไม่ได้เลือกที่จะออกจากเมืองทวยเทพ เพราะว่าได้ผ่านพ้นเรื่องราวเมื่อครู่ นางเข้าใจได้อย่างถ่องแท้ว่านี่คือโลกที่โหดร้ายเกินคำบรรยาย เชิ่งถิงก็ไม่ได้เปิดเผยตรงไปตรงมาอย่างที่นางเคยคิดเอาไว้ เทวสว่างที่ตนเคารพบูชานั้น ก็ไม่ได้คุ้มครองปกป้องนางในวินาทีที่นางเจออันตราย

นางต้องการที่จะแข็งแกร่งให้มากขึ้นกว่าเดิม ถึงแม้ว่าจะต้องดำดิ่งลงไปในเมืองทวยเทพแห่งนี้ก็ตาม……