สามีเก่า...มาขอแต่งงานอีกแล้ว นิยาย บท 764

หร่วนซิงหว่านวางของที่อยู่ในมือลง แล้วเดินไปยังหน้าประตู

เธอยืนอยู่หน้ามอนิเตอร์ แต่ก็ไม่เห็นใครอยู่ด้านนอก

หร่วนซิงหว่านจึงเปิดประตูออกไปแล้วมองดูรอบๆ แต่เมื่อเธอกำลังจะปิดประตูก็มีเสียงต่ำแหบแห้งของชายหนุ่มดังขึ้น: "คุณหร่วนครับ"

หร่วนซิงหว่านมองไปหลังจากได้ยินเสียง และเห็นร่างที่คุ้นเคยอยู่ที่ทางเข้าลิฟต์

เธอตกตะลึงได้สองวิวแล้วพูดว่า: "Daniel?"

ชายหนุ่มคนนั้นเดินเข้ามาหาเธอ ใบหน้าของเขาซีดขาวเหมือนไม่สบาย และร่างสูงของเขานั้นเดินสั่นไปมา

Danielฝืนยิ้มและถามว่า: "ซานซานไม่อยู่หรอ"

หลังจากหร่วนซิงหว่านเห็นสภาพของเขาแล้ว คำที่จะพูดนั้นก็ติดอยู่ในลำคอ เธอเลยหลีกทางให้เขา: "คุณเข้ามาพูดด้านในก่อนสิ"

Danielกล่าวว่า: "ไม่ล่ะ ผมอยู่ที่นี่นานไม่ได้ ถ้าซานซานไม่อยู่ผมค่อยมาวันอื่นละกัน"

หลังพูดเสร็จ เขาก็หยุดไปชะงักไปสักพัก ราวกับว่าเขาต้องการจะพูดอะไรกับหร่วนซิงหว่าน แต่รู้สึกว่าจะดีกว่าที่จะอธิบายเรื่องเหล่านั้นต่อหน้าเพ้ยซานซาน

หร่วนซิงหว่านพูดว่า: "คุณไม่เป็นอะไรนะ?"

Danielส่ายหัว: "ผมไม่เป็นอะไร ตลอดเวลานี้ทำให้คุณหร่วนเป็นห่วง ต้องขอโทษด้วยครับ"

"แค่คุณไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว......"

แท้จริงแล้วหร่วนซิงหว่านมีเรื่องที่อยากจะถามเขามากมาย แต่เห็นสภาพของDaniel ในตอนนี้แล้ว ราวกับว่าเขาจะล้มลงกับพื้นในวินาทีถัดไปเลย

สายตาของหร่วนซิงหว่านก็มองไปที่มือของเขาที่พันด้วยผ้าพันแผลอยู่

ดูท่าแล้วเขาน่าจะพึ่งหนีออกจากโรงพยาบาลมาแน่

หร่วนซิงหว่านพูดขึ้น: "งั้นฉันพาคุณส่งโรงพยาบาล"

Danielกล่าวว่า: "ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะนั่งแท็กซี่ไปเองได้"

หลังจากพูดจบเขาก็หันหลังกลับและเข้าไปในลิฟต์เลย

หร่วนซิงหว่าน "เอ๊ะ" และรีบกลับเข้าห้องนั่งเล่นเพื่อหยิบโทรศัพท์ของเธอ ไปที่ทางเข้าเพื่อเปลี่ยนรองเท้าของเธอ และหลังจากเปลี่ยนรองเท้าของเธอแล้ว เธอก็นึกได้ว่ายังมีซุปอยู่บนเตา ดังนั้นเธอจึงหันกลับไปปิดไฟต่อ

......

ในขณะเดียวกันที่บริเวณใต้ตึก

เพ้ยซานซานและโจงเหวินป๋อทานอาหารกลับมา

เพ้ยซานซานหยุดเดิน: "งั้นฉันขึ้นไปก่อนนะ"

"ซานซาน" โจงเหวินป๋อเรียกเธอไว้แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม: "ผมส่งเธอมาหลายครั้งแล้ว คุณไม่คิดจะพาผมขึ้นไปนั่งเล่นหน่อยหรอ"

เมื่อได้ยินแบบนั้นแล้ว เพ้ยซานซานก็หยุดนิ่งไปสักพัก ซึ่งอาจเป็นเพระเธอกำลังตกตะลึงกับสิ่งที่เขาพูดอยู่

โจงเหวินป๋ออาจเห็นถึงความไม่เต็มใจของเธอ เลยกล่าวว่า: "งั้นครั้งหน้าละกัน คุณจะได้มีเวลาเตรียมใจไว้"

เพ้ยซานซานถอนหายใจด้วยความโล่งอก: "ได้"

ยังดีที่โจงเหวินป๋อเห็นใจเธอ ไม่งั้นเธอไม่รู้เลยว่าจะตอบเขายังไงดี

เพ้ยซานซานโบกมือให้เขา: "ถ้างั้น......เจอกันพรุ่งนี้"

"เจอกันพรุ่งนี้"

เพ้ยซานซานยิ้มเล็กน้อยและหันหลังเดินจากไป

แต่คาดไม่ถึงเลยว่าเธอพึ่งเดินได้เพียงสองเก้า ก็มีคนคว้าข้อมือเธอไว้

หลังจากนั้นเธอก็ถูกกอดเข้าในอ้อมแขนของเขา

ต่อมาเสียงของโจงเหวินป๋อก็ดังขึ้นที่ข้างหูเธอ: "ผมคิดว่าความสัมพันธ์เราน่าจะคืบหน้าบ้าง คุณรับระดับนี้ไหวไหม"