พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 163

แป๊บเดียว การคาดเดานี้ก็ได้รับการยืนยัน

นัทธีพามารุตออกมาจากในอาคารใหญ่ เดินมาที่ด้านหน้าวารุณี

ถึงแม้วารุณีสงสัยที่เขาลงมาหยิบกุญแจ ทำไมยังต้องเรียกมารุตมาด้วยกัน แต่ไม่ได้ถามอะไรมาก ยื่นกุญแจไปให้เขาโดยตรง

เขารับไปแล้ว ก็เอาให้มารุตที่อยู่ด้านหลัง

มารุตได้กุญแจ ก็ยิ้มให้วารุณี แล้วเปิดประตูขึ้นไปที่นั่งคนขับ

นอกรถเหลือเพียงแค่วารุณีกับนัทธีสองคน

วารุณีโค้งให้เขาเล็กน้อย“ขอบคุณรถของประธานนัทธีนะคะ”

“ไม่เป็นไร”นัทธีเอามือล้วงเข้ากางเกงข้างหนึ่งแล้วตอบ

วารุณียืดตัวขึ้นมองเขา มองสีหน้าของเขาที่ไม่ซีดขาวเหมือนเมื่อเช้าแล้ว ก็โล่งใจเล็กน้อย“ประธานนัทธี งั้นฉันไปก่อนนะคะ”

“เดี๋ยว”นัทธีจับแขนของเธอไว้

วารุณีหันไป“ทำไมเหรอคะ？”

“ขึ้นรถ จะส่งคุณกลับ”นัทธีเงยคางขึ้นไปที่ประตูรถที่นั่งด้านหลัง

วารุณีส่ายมือ“ไม่ต้องหรอกค่ะ พวกคุณลงมาเอากุญแจรถ ไม่ต้องไปส่งฉันโดยเฉพาะหรอกค่ะ”

“แค่ทางผ่าน”นัทธีปล่อยแขนของเธอ ก้มลงเล็กน้อยเปิดประตูรถ

วารุณีกะพริบตา“ทางผ่าน？”

นัทธีตอบอือ“ผมต้องไปโรงพยาบาล ระหว่างทางผ่านสตูดิโอของคุณพอดี”

“ที่แท้ก็แบบนี้”วารุณีพยักหน้าแสดงออกว่าเข้าใจ

ไม่น่าล่ะเขาต้องพามารุตลงมาด้วย ที่แท้ก็ให้มารุตขับรถนี่เอง

ส่วนเขาไปโรงพยาบาล ก็น่าจะไปเยี่ยมนวิยามั้ง

สายตาวารุณีหม่นลงทันที ก็ไม่ได้ปฏิเสธ ก้มตัวขึ้นไปในรถ

จากนั้นนัทธีก็เข้าไป แล้วปิดประตูรถ

รถค่อยๆสตาร์ท แป๊บเดียวก็เข้าสู่การจราจร

บนถนน วารุณีได้รับสายของปาจรีย์ หลังจากได้ยินเรื่องที่ปาจรีย์พูด ใบหน้าเล็กๆก็หม่นลงทันที

นัทธีเหลือบมอง คิ้วก็ขมวดเล็กน้อย

“ทำไมเหรอ？”เขาเอาศอกบนประตูรถวางลงมา

วารุณีวางสาย ริมฝีปากแดงๆเม้มลง ตอบไปว่า“ผ้าที่สตูดิโอของพวกเราเกิดปัญหานิดหน่อยค่ะ เดี๋ยวต้องมีคอลช่วงฤดูใบไม้ร่วงแล้ว แบบก็วาดเสร็จแล้ว ขาดแค่ตัดชุด แต่ว่าโรงงานผ้าที่ทำงานกับพวกเรา กลับบอกเราว่าไม่สามารถจัดหาผ้าได้”

“ทำไมล่ะ？”นัทธีมองเธอ

วารุณีขยี้คิ้ว“บอกว่าเครื่องจักรพัง ผลิตผ้าออกมาไม่ได้ค่ะ”

“นี่เป็นไปไม่ได้เลย เครื่องจักรไม่มีทางที่จะพังพร้อมกันได้”ริมฝีปากบางๆของนัทธีอ้าขึ้นเล็กน้อย พูดเบาๆ

วารุณีพยักหน้า“ใช่ค่ะ โรงงานผ้าต้องโกหกแน่นอน ถ้าไม่จงใจไม่ให้ผ้าเรา ก็คงเป็นบริษัทหรือสตูดิโออื่นต้องการผ้าจำนวนมาก เลยเอาผ้าของพวกเราไปให้เขา”

สถานการณ์แบบนี้ เคยเกิดขึ้นที่ต่างประเทศ

“งั้นก็เปลี่ยนโรงงานผ้าซะ”นิ้วมือนัทธีวางไว้บนเข่าแล้วเคาะไปมา พูดแนะนำออกไป

วารุณีถอนหายใจ ส่ายหน้า“ไม่ได้ค่ะ พวกเราให้เงินค่าผ้าไตรมาสละหนึ่งครั้ง ถ้าเปลี่ยนร้าน พวกเราไม่อาจหาเงินจำนวนมากไปซื้อได้ และตอนที่เซ็นสัญญาก็บอกแล้วว่า ตราบใดที่ไม่เกินวันส่งผ้าที่ช้าที่สุด ถึงสตูดิโอพวกเราต้องการผ้าอย่างเร่งด่วน ก็จะคืนเงินจากโรงงานผ้าไม่ได้ค่ะ”

นี่ทำให้เธอปวดหัวเล็กน้อย เพราะเนื่องจากงานแฟชั่นโชว์‘Bath fire rebirth’ ร้านเสื้อผ้าแบบมีหน้าร้านจำนวนมาก ต่างมาจองสินค้าที่สตูดิโอพวกเขาจำนวนมาก ส่งผลให้เสื้อผ้าในไตรมาสนี้ยังไม่ได้ตัด จำนวนออเดอร์มีมากเกินกว่าที่จองไว้ถึงสามเท่า

ดังนั้นผ้าที่สตูดิโอพวกเขาต้องการ ก็เยอะเกินกว่าที่จองไว้จำนวนมาก ทางโรงงานผ้าก็คุยแล้วว่าเปลี่ยนวันส่งผ้าที่ช้าที่สุดเป็นสิ้นเดือน แต่ตอนนี้เหลืออีกครึ่งเดือนเองก็จะสิ้นเดือนแล้ว ถ้าโรงงานผ้าเอาผ้ามาให้ในอีกครึ่งเดือนข้างหน้า งั้นที่พวกเขารับปากร้านเสื้อผ้าว่าจะเอาเสื้อผ้ามาให้ก่อนสิ้นเดือนนี้ก็จะทำไม่สำเร็จ ซึ่งก็ต้องจ่ายค่าผิดสัญญาให้ร้านเสื้อผ้าอีก

นึกถึงตรงนี้ วารุณีได้แต่รู้สึกว่าหงุดหงิด ออกแรงขยี้คิ้วมากขึ้น