พิชิตใจหม่ามี๊ตัวแสบ นิยาย บท 177

วารุณีก้มหน้าขยี้ตา“แห้งมาก และก็คันเล็กน้อย น่าจะเพราะว่าวันนี้โดนควันไฟ”

ตอนที่คานอันนั้นตกลงมา ดวงตาของเธอถูกรมควัน จากนั้นมา ดวงตาก็ไม่สบายมาตลอด

แต่เพราะว่ามีเรื่องให้จัดการเยอะ ดังนั้นเลยไม่มีเวลาสนใจ ทนจนถึงตอนนี้

“ผมดูสิ”พงศกรยื่นมือออกไป

วารุณีคิดว่าเขาก็เป็นหมอ เลยยื่นหน้าเข้าไป

พงศกรเปิดตาของเธอมาดู พูดเสียงหม่น“ตาขาวเหลืองเล็กน้อย ส่วนล่างก็มีอาการแดง น่าจะเพราะว่าโดนควันจนอักเสบ ต้องไปตรวจจริงๆ ไม่อย่างนั้นจะติดเชื้อและกระจกตาอักเสบได้ง่าย”

“หนักขนาดนี้เลยเหรอ？”วารุณีตกใจคำพูดของเขา

พงศกรปล่อยเธอ“รีบไปเถอะ แล้วรีบกลับมา”

“อือ อารัณกับไอริณก็ฝากคุณหน่อยนะ”วารุณีพยักหน้าแล้วก็กำชับอารัณกับไอริณ ออกจากห้องคนไข้ไปที่แผนกจักษุ

เพราะว่าดึกแล้ว ในแผนกจักษุเลยไม่มีคน วารุณีไปแล้วก็เลยได้ตรวจเลย

หลังจากหมอตรวจเสร็จ ก็พูดเหมือนกับพงศกร ดวงตาโดนควันจนอักเสบ ต้องหยอดยาหยอดตาหลายชนิด

วารุณีหยอดตาหยอดตาเสร็จ ก็ถือถุงเล็กๆที่ใส่ยาหยอดตาเตรียมกลับไปที่ห้องคนไข้

คิดไม่ถึงว่า พอออกมาจากประตูแผนกจักษุ ก็เจอนัทธีกับนวิยา

นัทธีประคองนวิยาเดินมาทางนี้ เดินมาใกล้ ทั้งสองก็เห็นวารุณี และก็ตกใจเล็กน้อย

“คุณวารุณี บังเอิญจัง！”นวิยาหยุดฝีเท้าลง ยิ้มและทักทายวารุณีก่อน

ถึงนัทธีจะไม่พูด แต่สายตากลับเอาแต่จ้องวารุณี โดยเฉพาะอย่างยิ่งมองเห็นดวงตาของเธอแดงก่ำ และในมือเธอถือถุง ภายในใจก็หม่นลง คิ้วขมวดขึ้นมา

ดวงตาของเธอเป็นอะไร？

ที่จริงวารุณีจะแกล้งทำเป็นไม่เห็นพวกเขา และออกไปจากพวกเขาเลย

แต่ไม่คิดว่าจะถูกนวิยาเรียกไว้ เลยได้แต่หยุดฝีเท้าลง ยิ้มตอบกลับนวิยาไปว่า“บังเอิญมากเลยค่ะ คุณนวิยา ประธานนัทธี สวัสดีตอนเย็นนะคะ”

แปลกใจ ตอนกลางวันในสายของนัทธี ไม่ได้บอกเหรอว่านวิยาเกิดเรื่องน่ะ？

ทำไมดูสีหน้าของนวิยาแล้ว ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเลยล่ะ？

“สวัสดีตอนเย็นค่ะ”นวิยาไม่รู้ว่าวารุณีกำลังคิดอะไรอยู่ พยักหน้า แล้วถามอย่างแปลกใจ，“ดึกขนาดนี้แล้ว คุณวารุณียังอยู่ที่โรงพยาบาลอีกเหรอคะ คงไม่ใช่ว่ามาเยี่ยมคุณหมอพงศกรหรอกนะคะ？”

“ใช่ค่ะ ฉันมาเยี่ยมพงศกร”วารุณีตอบกลับด้วยรอยยิ้ม พยายามเอาสายตามองไปที่นวิยา ไม่ไปมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างนวิยา

อย่างไรก็ตามเธอที่จงใจเมินใส่ ก็ถูกนัทธีเพ่งสายตาไป ลมหายใจรอบๆตัวต่ำลง สีหน้าก็ดูไม่ค่อยดีนัก

นวิยาตระหนักได้ สายตาก็เย็นชา แต่ใบหน้ากลับยังคงมีรอยยิ้มที่อ่อนโยน“มิตรภาพของคุณวารุณีกับคุณหมอพงศกรทำให้คนอิจฉาจริงๆนะคะ คุณว่าไหมนัทธี？”

เธอมองชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ

ชายหนุ่มกลับไม่ได้หันมองเธอ สายตาที่ลึกซึ้งเอาแต่มองไปที่วารุณี“ตาของคุณเป็นอะไร？”

วารุณีทำเป็นไม่ได้ยิน มองนวิยาแล้วบอกลา“ดึกมาแล้ว คุณนวิยา ฉันควรไปแล้ว”

พูดไป เธอก็ยกเท้าขึ้นจะเดินผ่านทั้งสองคนไป

แต่ตอนที่วารุณีจะเดินผ่านนัทธี นัทธีกลับจับแขนของเธอไว้ ดึงเธอกลับมา สายตาจ้องเธออย่างเย็นชา ถามด้วยน้ำเสียงโมโห“ผมจะพูดอีกครั้ง ตาของคุณเป็นอะไร？”

ผู้หญิงคนนี้ เอาคำว่าอยู่ห่างเขาสามคำนี้ ปฏิบัติได้ดีโดยสิ้นเชิงเสียจริง！

ได้ยินคำถามของนัทธี ในที่สุดนวิยาก็ได้สติคืนมา วารุณีออกมาจากแผนกจักษุ รีบมองไปที่ตาของวารุณี แล้วพบว่าตาของเธอแดง รอยยิ้มที่เคยปรากฏบนใบหน้าของเธอ ก็หายไปในทันที