ลูกชายของประธาน....เรียกฉันหม่ามี๊？！ นิยาย บท 568

บทที่ 568 คุณพ่อ หนูหาคุณแม่ไม่เจอแล้ว

เถียนเถียนเดินเข้าไปในร้านขายชุดเจ้าสาว และได้รับความสนใจโดยตรงจากชุดแต่งงานต่างๆที่อยู่ภายใน

ชุดแต่งงานเหล่านี้มีแบบสง่างาม มีแบบเจ้าหญิง และประดับด้วยไข่มุก ลักษณะของขอบลูกไม้ทำให้ดวงตาของเถียนเถียนยากที่จะขยับไปทางอื่น

ผู้ช่วยของในร้านกำลังยุ่งอยู่กับการแต่งตัวให้ภรรยาของคุณชายรองจิ้นอยู่ และไม่มีเวลาสนใจกับเจ้าตัวเล็กที่วิ่งเข้ามาได้เลย

ในห้องลองชุด ส้งหวั่นชีงกำลังเปลี่ยนชุดแต่งงานอยู่ จิ้นเฟิงเหรานั่งรออยู่บนโซฟาสบายๆ

ตอนที่ส้งหวั่นชีงเดินออกมา เขาก็รู้สึกตะลึงไปกับความสวยงามของเธออย่างจริงจัง

โดยพื้นฐานแล้วส้งหวั่นชีงเพียงแค่แต่งหน้าแบบบางเบาเท่านั้น และชุดก็เป็นแบบเสื้อผ้าที่สุภาพน่าพึงพอใจ ในขณะนี้ที่เธอใส่ชุดแต่งงานอยู่ ก็ราวกับเธอเป็นนางฟ้าที่กำลังลงมายังพื้นโลก

การออกแบบหางปลา ทำให้ช่วงขาของส้งหวั่นชีงดูยาวขึ้น และกระดูกผีเสื้อที่สวยงามของเธอสามารถมองเห็นได้ในแบบเปิดหลัง

“เฟิงเหรา?”

เมื่อเห็นจิ้นเฟิงเหราตกตะลึง ส้งหวั่นชีงก็ร้องเรียก

เสียงของส้งหวั่นชีงดึงความคิดของจิ้นเฟิงเหรากลับมา และเขาก็ไอเบาๆเพื่อปกปิดความอายของเขาในตอนเมื่อกี้นี้

“อืม..........เอาตัวนี้เลย มันสวยดี”

จิ้นเฟิงเหราไม่กล้าสบตาส้งหวั่นชีงแบบตรงๆ แก้มของเขาแดงระเรื่อ

นึกไม่ถึงเลยว่าเธอก็ยังคงมีน้ำมีนวลอยู่พอสมควร

ส้งหวั่นชีงหัวเราะเบาๆ เมื่อสังเกตเห็นว่าเขากำลังหลบสายตา

ผู้ชายคนนี้ยังเขินอายเป็นด้วย น่ารักมากๆ

ส้งหวั่นชีงจงใจเดินเข้าไปข้างหน้าจิ้นเฟิงเหรา ตบแก้มของเขาเบาๆ แล้วพูดอย่างเย้ยหยัน “งั้นฉันจะเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ สามีที่น่ารักของฉัน”

หลังจากพูดจบก็จูบจิ้นเฟิงเหราที่แก้ม จากนั้นก็เดินไปที่ห้องลองชุด

หลังจากที่เธอเข้าไป แก้มของจิ้นเฟิงเหราก็แดงมากขึ้น ซึ่งทำให้เขามีอาการ.........เกิดปฏิกิริยา...........

ไอ้ผู้หญิงเหี้ยคนนี้ไม่รู้แยกแยะสถานที่จริงๆเลย

เมื่อเห็นเช่นนี้ผู้จัดการก็ผลักดันชุดแต่งงานหลายชุดเดินเข้ามาในเวลาที่เหมาะสม และแนะนำให้กับจิ้นเฟิงเหรา “คุณผู้ชาย ชุดแต่งงานเหล่านี้เหมาะสมกับภรรยาของคุณมาก ถ้าภรรยาของคุณได้ใส่ชุดนี้เธอก็จะกลายเป็นไข่มุกที่แพรวพราวที่สุดอย่างแน่นอน คุณแน่ใจหรือว่าจะไม่ลองดูจริงๆแล้วเหรอ?”

ผู้จัดการของร้านนี้เป็นผู้ชาย จิ้นเฟิงเหราเหลือบมองเขา จากนั้นก็มองไปที่ชุดแต่งงานตรงหน้า ซึ่งทั้งหมดนี้จำเป็นต้องเปิดเผยพื้นผิวจำนวนมาก

เมื่อนึกถึงการเดินออกมาของส้งหวั่นชีงในตอนเมื่อกี้นี้ จิ้นเฟิงเหราก็โบกมือปฏิเสธทันที “ไม่ต้องแล้ว”

เขาคงไม่ต้องการให้ผู้ชายคนอื่นแอบสนใจผู้หญิงของเขา

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงเด็กร้องไห้อยู่ด้านนอกร้านชุดเจ้าสาว ซึ่งดึงดูดความสนใจของจิ้นเฟิงเหราไป

จิ้นเฟิงเหราจัดเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย ในเวลานี้ส้งหวั่นชีงก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จออกมาพอดี และเดินไปตามทางเสียงร้องไห้

หน้าร้านขายชุดเจ้าสาวมีเด็กหญิงตัวเล็กคนหนึ่งที่หลั่งน้ำตา ร้องไห้อย่างเสียใจมาก

ในปากตะโกนเรียกแม่อยู่ตลอดเวลา พนักงานในร้านก็ถือลูกอมทุกชนิดไว้ในมือ ก็ไม่สามารถเกลี้ยกล่อมเธอได้

เมื่อส้งหวั่นชีงเห็นความน่ารักของเด็กหญิงตัวน้อย เธอจึงตามไปช่วยเหลือ

ปรากฏว่าเจียงสื้อสื้อเป็นลมล้มลงกับพื้น และถูกนำตัวส่งโรงพยาบาลโดยผู้คนใจดีที่เดินผ่านไปมา

เมื่อเถียนเถียนออกมา เธอไม่พบเจียงสื้อสื้อ เธอจึงร้องไห้อย่างไม่หยุดยั้ง

ส้งหวั่นชีงอุ้มเด็กหญิงตัวน้อยไว้ในอ้อมแขนของเธอ เช็ดน้ำตาออกจากมุมตาอย่างเบามือ และถามด้วยเสียงที่อ่อนโยนว่า “ที่รัก บอกคุณน้าที คุณแยกจากแม่ได้อย่างไร?”

เด็กหญิงร้องไห้สะอึกสะอื้นและพูดว่า “เมื่อกี้นี้แม่ยังอยู่ที่นี่อยู่เลย.........เมื่อ.........เมื่อเถียนเถียนออกมา แม่ก็หายไปแล้ว.......”

จิ้นเฟิงเหราอดไม่ได้ที่จะบ่นด่าออกมาเมื่อได้ยินเช่นนี้ “คนเป็นแม่คนนี้ใจใหญ่จริงๆ เด็กหายตัวไปแล้วยังไม่รู้เรื่องอีก”

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด ส้งหวั่นชีงก็ส่งสายตาที่ดุร้ายไปที่เขา และจิ้นเฟิงเหราก็หุบปากลงอย่างเชื่อฟังทันที

ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้นพอดี และจิ้นเฟิงเหราก็หยิบมันขึ้นมาและรับสาย

จิ้นเฟิงเฉินถามว่า “พวกคุณอยู่ไหน?”