เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 713

บทที่712 โชคดีและโชคร้ายมักจะมาพร้อมกัน

ทั้งๆ ที่เป็นเรื่องมงคล

ใครจะคิด ว่าจะเกิดเรื่องบังเอิญขนาดนี้ขึ้น?

คนขับรถฟังที่หานมู่จื่อพูด แล้วก็จะร้องไห้ตาม เขาแอบยกมือขึ้นปาดน้ำตาตัวเอง

โชคดีย่อมมาพร้อมโชคร้ายงั้นเหรอ?

ชีวิตคนเราจะเกิดอะไรขึ้นบ้างก็ไม่รู้ ถ้าใช้ชีวิตอย่างไม่รู้คุณค่า ตอนที่เสียไป คงจะรู้สึกเสียใจแน่นอน

“ช่วยฉันนะ พี่…” มู่จื่อพูดประโยคนี้กับหานชิงครั้งแล้วครั้งเล่า เสียงที่แหบพร่านั้น เหมือนกับสัตว์ร้องขอชีวิต

เสียงนั้น เสียดแทงเข้าไปในใจของหานชิง ทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดในใจ

จากนั้น เหมือนเขาจะทนไม่ไหว จับข้อมือของมู่จื่อเอาไว้ แล้วกล่าวเสียงเข้ม

“มู่จื่อ พี่รู้… แต่เธอสงบสติก่อน”

“แสดงว่า…พี่ยอมช่วยฉันแล้วใช่ไหม? ”

หานชิงพยักหน้า “ถึงแม้จะเป็นไปไม่ค่อยได้ แต่…จะพยายาม ตอนนี้ฉันจะหาคนจัดการเรื่องนี้ให้”

“ค่ะ! ” มู่จื่อพยักหน้าอย่างแรง แววตานั้นเอ่อล้นด้วยความหวัง ภาพนั้นอยู่ในสายตาของหานชิง ทำให้เขารู้สึกผิด

ที่จริงเขาไม่อยากจะเดา เพราะมันคงไม่ถูกเสมอไป

และต่อให้ถูก คงจะยิ่งทำให้เธอบ้าคลั่งแน่นอน

แต่ว่า เธอเป็นน้องสาวของเขา และเขาเป็นพี่ชายของเธอ คงจะเห็นเธอเสียใจ แล้วไม่ทำอะไรเลยไม่ได้หรอก?

หานชิงให้คนไปเช็กสถานที่ให้แล้ว หานมู่จื่อก็สงบลงแล้ว คงเป็นเพราะมีเป้าหมายแล้ว ตอนนี้จึงทำได้แค่รอ

หานชิงหันไปมองมู่จื่อ มองดูเธอนั่งซุกตัวอยู่ที่มุม ร่างบาง ใบหน้าและปากที่ขาวซีดนั้น ทำให้เธอยิ่งดูอ่อนแอ ราวกับแค่สัมผัสก็แตกสลายได้ทุกเมื่อ

มองอยู่สักพัก หานชิงก็ถอนหายใจออกมาอย่างอดไม่ได้ แล้วถอดเสื้อคลุมของเขาออกมาห่มให้มู่จื่อ

เมื่อสัมผัสถึงความเคลื่อนไหว มู่จื่อจึงเงยหน้าขึ้นมา มองหานชิงด้วยแววตาเป็นประกาย

“ได้ข่าวแล้วเหรอ? ”

ทั้งๆ ที่ตั้งแต่เมื่อกี้จนถึงตอนนี้ เป็นเวลาแค่แป๊บเดียว แต่เธอถามเหมือนรอมาทั้งศตวรรษ

ท่าทางเช่นนี้ยิ่งทำให้หานชิงเจ็บปวด ยื่นมือไปจัดผมให้เธอ แล้วอธิบายด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “จะเร็วขนาดนั้นได้อย่างไรล่ะ? ฉันเพิ่งจะให้คนไปจัดการเรื่องนี้เอง ต่อให้เป็นการคาดการณ์ก็ต้องใช้เวลา แล้วยังต้องหารข้อมูลอื่นๆ อีก ดังนั้น…พี่พาไปทำแผลก่อนดีไหม? ”

หานมู่จื่อเงียบ ไม่ปฏิเสธข้อขอร้อง แต่ก็ไม่ได้ตกลง

ยังไงซะยังต้องรออีกนาน หานชิงเห็นว่าเธอไม่ปฏิเสธ จึงหันไปพูดกับคนขับรถ “หาร้านยาใกล้ๆ ให้หน่อย พาเธอไปทำแผลก่อน”

“ครับประธานหาน”

หานมู่จื่อถูกหานชิงพาไปร้านยาใกล้ๆ แล้วซื้อยามาทำแผลให้เธอแทน จากนั้นจึงพูดขึ้น “วันหลังเจอสื่อพวกนั้น ห่างออกมาหน่อย ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่ใช่คนเลวอะไร แต่…ตอนที่คนเยอะๆ มันวุ่นวาย เข้าใจไหม? ”

หานมู่จื่อไม่ได้ตอบ แต่ถามกลับ “คาดการณ์เสร็จแล้วรึยัง? ”

หานชิง：“……”

เขารู้ว่าเธอไม่ได้ฟังที่เขาพูดเลย

เด็กคนนี้ นิสัยช่างน่าปวดหัวจริงๆ

“ยัง เพิ่งผ่านไปไม่นาน รอจนคาดการณ์เสร็จ พวกเขาจะบอกฉันเอง เธอกินอะไรรึยังเมื่อเช้า? หรือว่า…”