เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 695

บทที่694 โง่หรือไง

การประชุมที่ได้ประชุมกันมาอย่างยาวนานนี้ ในตอนที่การประชุมได้สิ้นสุดลง ทุกคนต่างก็เก็บของเตรียมที่จะออกไปจากห้องประชุมกันทันที

เซียวซู่ได้อดทนมาหลายชั่วโมง มีหลายครั้งที่มองใบหน้าเคร่งขรึมของเย่โม่เซินแล้วแทบจะเข้าไปข้างๆแล้วกระซิบบอกเขาว่าคุณนายน้อยมา ตอนนี้กำลังรอคุณชายเย่อยู่ที่ห้องทำงานนะ

แต่พอนึกถึงที่หานมู่จื่อได้กำชับมาว่าไม่ให้เขาบอกคุณชายเย่ว่าเธอมา เซียวซู่จึงจำต้องเก็บกลั้นความคิดนี้กลับไปอีกครั้ง

ดังนั้นทันทีที่การประชุมสิ้นสุดลง เซียวซู่จึงโน้มเข้าไปกระซิบเสียงเบาข้างๆร่างของเย่โม่เซินทันที

“คุณชายเย่ครับ”

สายตาของเย่โม่เซินยังคงจดจ้องอยู่กับเอกสาร ริมฝีปากบางขยับออกมาเล็กน้อย “ว่า”

“คุณนายน้อย...”

ทันทีที่พูดสามคำนั้นออกไป นิ้วมือของเย่โม่เซินก็ได้ชะงักไปเล็กน้อย จากนั้นก็ได้เงยหน้าหันกลับมามองหน้าเขาทันที

แววตาดุดันนั้นทำเอาเซียวซู่สะดุ้งตกใจ เซถอยไปข้างหลังอย่างไม่รู้ตัว “คุณ คุณชายเย่...”

“นายจะพูดอะไร?”

เย่โม่เซินมองเขา เมื่อกี้นี้เขาได้ยินเต็มหูว่าเซียวซู่พูดคำว่าคุณนายน้อยออกมา

เขาไม่คิดว่าตัวเขาจะฟังผิดไป

“...คุณชายเย่ ผมแค่อยากจะบอกว่าคุณนายน้อยมาครับ ตอนนี้กำลังรอคุณอยู่ที่ห้องทำงานครับ”

ทันทีที่คำพูดนี้หลุดออกไป เย่โม่เซินที่อยู่ข้างหน้าก็พรวดพราดลุกขึ้น ข้าวของก็ไม่ได้เก็บไปด้วย เดินมุ่งออกไปทางด้านนอกห้องประชุมทันที

เฮ้ย ไม่น่าคุณนายน้อยถึงไม่ให้เขาบอก ท่าทางอย่างนี้ของคุณชายเย่นั้นช่างหุนหันเสียจริง!

เซียวซู่รีบสาวเท้าเดินตามไป “คุณชายเย่ คุณชายเย่ครับ”

เย่โม่เซินหยุดฝีก้าวลงอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก “ยังมีเรื่องอะไรอีก?”

“คุณชายเย่ ผมแค่อยากจะบอกว่า คุณนายน้อยมาตั้งแต่หลายชั่วโมงก่อนหน้าแล้วครับ เพียงแต่เธอได้กำชับผมเอาไว้ว่าไม่ต้องบอกคุณ ปล่อยให้คุณประชุมไป”

ในตอนแรกเย่โม่เซินยังอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วคิดกลุ้มออกมา แต่เพียงไม่นานคิ้วของเขาก็ได้ค่อยๆคลายลง ราวกับว่าคิดอะไรออกขึ้นมา ไล้ปลายลิ้นไปทั่วกรอบฟันที่เรียงสวย แววตานิ่งขรึมลงหลายส่วน

“ฉันรู้แล้ว นายก็จัดการเก็บของที่นี่หน่อยแล้วกัน”

พูดจบ เย่โม่เซินก็ออกไปจากห้องประชุมแห่งนี้ทันที

เซียวซู่ก็ไปจัดเก็บของอย่างยอมรับในชะตากรรมของตัวเอง ใครใช้ให้เขาเป็นผู้ช่วยของเย่โม่เซินกันล่ะ?

เย่โม่เซินก้าวเท้าเดินกลับไปยังห้องทำงานไม่หยุด เมื่อผลักประตูออกไปกลับพบแต่เพียงความว่างเปล่า มีร่างของหานมู่จื่อที่ไหนกัน?

สายตาของเขากวาดมองออกไปรอบๆ พบว่าประตูห้องพักกำลังปิดไม่สนิท

ดังนั้นแล้วเขาจึงเดินไปตรงนั้น ในตอนที่เดินมาถึงหน้าประตูห้องพักแล้วนั้น จิตใต้สำนึกของเย่โม่เซินก็ได้บอกให้เบาฝีเท้าของตัวเองลง

หลังจากที่ผลักประตูห้องพักเข้าไปแล้ว ก็ได้เจอเงาร่างที่กำลังนึกถึงอยู่อย่างที่คิดเอาไว้จริงๆ

หานมู่จื่อกำลังนอนอยู่บนเตียงในห้องพักแห่งนี้ ผมดำสลวยนั้นคาดว่าน่าจะเป็นเพราะว่านอนหลับไปจึงได้กลายมายุ่งเหยิงขึ้นมาเล็กน้อย ใบหน้าสวยเป็นธรรมชาตินั้นคลุมผ้าห่มปิดไปเพียงครึ่งนึงเท่านั้น

เย่โม่เซินมองอยู่สักพักนึง จากนั้นก็ย่องเข้าไป โน้มตัวลงไปช่วยห่มผ้าให้เธอ

หลังจากที่ห่มผ้าเสร็จ เย่โม่เซินกลับไม่ได้ดึงร่างของตัวเองกลับไป เขาจ้องมองใบหน้าสวยที่กำลังหลับใหลของหญิงสาว นึกถึงสิ่งที่เซียวซู่บอกเขาเมื่อก่อนหน้านี้ขึ้นมา ก็อดไม่ได้ที่จะเอื้อมมือเข้าไปลูบแก้มของเธอเบาๆ การกระทำของเขาดำเนินไปด้วยความอ่อนโยนเป็นอย่างมาก

“ยัยโง่ จำเป็นต้องให้คุณมาคิดแทนผมหรือไง? มาแล้วก็บอกผมสิ มานอนคนเดียวในห้องนี้ตั้งนาน โง่หรือไง?”

เย่โม่เซินรู้ว่าคำพูดพวกนั้นเป็นสิ่งที่เขาพูดอยู่กับตัวเอง เพราะยังไงตอนนี้หานมู่จื่อก็กำลังนอนหลับอยู่ คงไม่ได้ยินสิ่งที่เขาพูดออกไปแน่ๆ

แต่ใครจะรู้ว่าเพียงไม่นาน หานมู่จื่อที่เคยแสดงสีหน้าสงบนิ่งออกมานั้นกลับเปลี่ยนไปทันใด สีหน้าของเธอราวกับว่าจะมีความเจ็บปวดเผยออกมาเล็กน้อย คิ้วโก่งสวยขมวดเข้าหากันแน่น

เย่โม่เซินรับรู้ได้ถึงความผิดแปลกไป พยายามมองอย่างละเอียด จนได้พบว่าบนหน้าผากขาวเนียนของเธอนั้นได้เต็มไปด้วยเหงื่อเป็นที่เรียบร้อย

เป็นอะไรไป?