เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 696

บทที่695 เลือกรังแกคนที่อ่อนแอกว่า

เขาได้ยื่นหน้าสั่งอาหารมาด้านหน้าเธอ หานมู่จื่อไม่ได้บอกปัดปฏิเสธออกไปอีก หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแป๊บนึง เดิมที่ไม่ได้มีความอยากกินอะไร แต่ในตอนที่กดสั่งอาหารจู่ๆกลับรู้สึกว่ามีหลายอย่างที่อยากกิน

ดังนั้นแล้วหานมู่จื่อจึงกดสั่งไปหลายอย่าง หลังจากที่เธอสั่งจนเสร็จเรียบร้อยแล้ว ก็ได้พบว่าดูเหมือนว่าเธอจะสั่งเยอะไปหน่อย เธอส่งโทรศัพท์ให้เย่โม่เซินอย่างเคอะเขิน

“ตามนี้แล้วกัน”

เนื่องจากเธออยู่ในอ้อมแขนของตน ดังนั้นการกระทำทั้งหมดเมื่อสักครู่นี้ของเธอก็ได้ตกอยู่ในสายตาของเย่โม่เซินทั้งสิ้น เห็นเธอคืนโทรศัพท์มาให้ตน อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเบาๆ

“สั่งอย่างนี้ จะพอหรอ?”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ใบหูของหานมู่จื่อก็ร้อนขึ้นมาทันที กัดฟันเอ่ยออกไป “คุณเห็นฉันเป็นหมูหรือไง เยอะขนาดนี้กินไม่หมดแล้ว”

เย่โม่เซินหลุดหัวเราะเบาๆออกมา นิ้วเรียวเลื่อนลงบนหน้าจอโทรศัพท์อีกสองสามที เพื่อกดสั่งเพิ่มอีกสองสามอย่าง จากนั้นก็กดให้อีกฝ่ายส่งอาหาร

หลังจากทำสิ่งเหล่านี้จนเสร็จเรียบร้อยแล้ว หานมู่จื่อก็กลับเข้าไปซุกอยู่ในอ้อมแขนของเย่โม่เซินต่อ

“คุณประชุมเสร็จแล้วหรอ?”

เมื่อเอ่ยถึงเรื่องการประชุมขึ้นมา เย่โม่เซินก็นึกขึ้นมาได้ว่าเธอรอเขาอยู่ตรงนี้มาหลายชั่วโมงแล้ว เม้มริมฝีปากพร้อมทั้งเอ่ยออกมาว่า “ครั้งหน้าก็มาหาผมได้เลย จะได้ไม่ต้องรอนานอย่างนี้”

หานมู่จื่อ “คุณกำลังประชุมจะให้ไปหาคุณ? งั้นการประชุมจะไม่ถูกฉันรบกวน...”

พูดออกมาถึงครึ่งนึง จู่ๆเย่โม่เซินก็ก้มหน้าลงมา ลมหายใจร้อนรดลงข้างๆใบหูของเธอ “ไม่มีเรื่องไหนที่สำคัญไปกว่าคุณ”

คนผู้นี้...

เหมือนกับว่าหลังจากที่ขอแต่งงานกันแล้ว ก็หยอดคำหวานออกมาอย่างลื่นไหลเลยทีเดียว

ถึงแม้ว่าเขาจะพูดออกมาอย่างนั้นแล้ว แต่หานมู่จื่อก็ยังคิดว่าถ้าครั้งหน้าเขากำลังยุ่งอยู่ล่ะก็ เธอจะไม่เข้าไปรบกวนงานของเขาแน่

เธอนั้นไม่ใช่คนประเภทที่ต้องมีคนมาอยู่เป็นเพื่อน หรือประเภทที่ว่าถ้าในตอนนั้นฉันต้องการคุณไม่ว่าตอนนั้นคุณจะกำลังทำอะไรอยู่ คุณจะต้องวางทุกสิ่งทุกอย่างในมือลงทันที ไม่ว่าจะเป็นสถานการณ์ไหนก็ต้องรีบมาหาฉันให้ได้จำพวกนั้นเสียหน่อย

เธอไม่ได้เอาแต่ใจ และก็ไม่มีทางที่จะเอาแต่ใจได้ถึงขนาดนี้

การรักกันควรจะเป็นการเปิดใจให้กว้างเข้าอกเข้าใจซึ่งกันและกันสิ

เธอกับเย่โม่เซินไม่ง่ายเลยที่จะได้ลงเอยด้วยกัน เธอต้องรักษาทะนุถนอมมันให้ดีสิถึงจะถูก

อาหารที่พวกเขาสั่งมาก็ได้มาส่งอย่างรวดเร็ว เพียงไม่นานเซียวซู่ก็ได้หอบหิ้วข้าวของขึ้นมาบนห้องทำงาน จากนั้นเสียงเคาะประตูห้องพักของเซียวซู่ก็ดังขึ้น “คุณชายเย่ครับ อาหารที่คุณกับคุณนายน้อยสั่งมาแล้วครับ ผมวางไว้บนโต๊ะนะครับ”

“อืม”

เย่โม่เซินตอบกลับออกไปด้วยน้ำเสียงนิ่งขรึม จากนั้นก็ลุกขึ้นอุ้มร่างของหานมู่จื่อขึ้นมา

“อุ้มฉันทำไมกันคะ? ใกล้แค่นี้เอง ฉันเดินเองก็ได้”

เย่โม่เซินยิ้มอย่างจนใจออกมา “เห็นคุณนอนจนเลอะเลือนไปหมดแล้ว ผมอุ้มคุณไปเองจะดีกว่า ไม่อย่างนั้นแล้วเดี๋ยวคุณจะหกล้มลง มันไม่คุ้มหรอกนะครับ”

หานมู่จื่อ “...”

อยู่ดีๆเธอจะไปหกล้มได้ยังไงกัน

“อยากอุ้มฉันก็บอกมาตรงๆสิ ทำไมต้องทำไขสือหาข้ออ้างบ้าบออย่างนั้นออกมาด้วย” หานมู่จื่อบ่นพึมพำออกมาเบาๆ

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น ฝีเท้าของเย่โม่เซินที่กำลังอุ้มเธออยู่ก็ได้หยุดชะงัก แล้วมองมายังเธอ เมื่อสบเข้ากับสายตาอันคมกริบของเขา หานมู่จื่อก็ได้หลบเลี่ยงออกไปอย่างเคอะเขินทันที “รีบเดินไปสิคะ ไม่ใช่ว่าจะไปกินข้าวหรือไง”

“เมื่อกี้คุณพูดว่า...”

“เมื่อกี้ฉันไม่ได้พูดอะไรทั้งนั้น

หานมู่จื่อหลุบตาต่ำลง ไม่กล้าสบตากับเขาอีก หลังจากนั้นเธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะออกมาเบาๆของเย่โม่เซิน เหมือนกับว่าจะปล่อยเธอไป จากนั้นก็เดินออกไปด้านนอก