เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 745

บทที่ 744 นี่ไม่ใช่เรื่องสมมุติ มันคือเรื่องจริง

ที่โรงแรม

หานมู่จื่อใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงอย่างจริงจังในการอาบน้ำ สระผม จัดการตัวเองให้สะอาดสะอ้าน สดชื่นมีชีวิตชีวา

เพราะกลัวว่าเครื่องสำอางจะเละเทะอีก ดังนั้นหลังจากอาบน้ำแล้วเธอก็ไม่ได้แต่งหน้าอีก

แต่ต่อให้เธออยากแต่ง ก็แต่งไม่ได้

เพราะออกเดินทางด้วยความเร่งรีบ ตอนนั้นเธอจึงไม่ได้เตรียมเครื่องสำอางอะไรมาเลย

ขนาดซูจิ่วบอกเธอว่ามีเวลายี่สิบนาทีในการเตรียมตัว แต่หลังจากที่เธอหยิบกระเป๋าเดินทางออกมา ก็จับเสื้อผ้าหลายชิ้นยัดเข้าไป เวลาที่เหลือ……

ดูเหมือนจะใช้ตอนที่เฝ้ารออยู่ที่ประตู

ท่าทางแบบนี้ ก็เหมือนผีเข้า

หานมู่จื่อยืนเหม่ออยู่หน้ากระจกในห้องน้ำ พอได้สติ ก็ยื่นมือออกมาตีหน้าตนเองเบาๆ

จากนั้น ท่าทางของเธอหยุดชะงักไปเล็กน้อย ไม่นานก็เปลี่ยนอิริยาบถ กลายเป็นสองมือทำท่าเหมือนคีมคีบ จากนั้นก็หนีบที่หน้าของตนเอง

“ฟิ้ว——”

หานมู่จื่อเจ็บจนต้องสูดอากาศเย็นเยือกเข้าไป ไม่นานก็เห็นใบหน้าตนเองใจกระจก เปลี่ยนเป็นสีแดงขึ้นมาในทันที

เจ็บมาก

คือเรื่องจริง

ไม่ใช่เรื่องสมมุติ

แม้ว่าจะเจ็บแผลจนเธอต้องสูดลมหายใจเฮือก แต่ครั้งนี้เห็นใบหน้าที่แดงแบบนั้น มุมปากของหานมู่จื่อก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

หานชิงส่งข้อความมาในวีแชทของเธอ ให้เธอนอนพักสักสองสามชั่วโมงก่อน แล้วจะพาเธอไปพบเย่โม่เซิน

หานมู่จื่อคิดทบทวนดูแล้ว ก็ไม่ได้พูดอะไร ได้แต่ตอบไปคำเดียวว่าค่ะ จากนั้นก็หมุนตัวกลับไปพักผ่อน

เธอเองก็เหน็ดเหนื่อยแน่นอนแล้ว พยายามฝืนตัวตั้งสติอยู่นานขนาดนั้น ตัวเธอเองไม่เท่าไหร่ แต่เป็นเพราะว่าตั้งท้องอยู่ ดูเหมือนว่าเด็กน้อยที่อยู่ในท้องเธอนั้นกำลังต่อต้าน บอกว่าตนเองต้องการพักผ่อน

หานมู่จื่อจึงนอนหลับ มารู้ตัวตื่นอีกทีก็ตอนที่ซูจิ่วมาเคาะประตูที่หน้าห้อง

“คุณหนูมู่จื่อ พวกเรายังมีเวลาอีกประมาณสิบนาทีจะออกเดินทางค่ะ”

“ได้”

หานมู่จื่อรีบไปล้างหน้าล้างตา จากนั้นก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดที่ทะมัดทะแมง ผมยังไม่ทันได้มัด ก็ตามซูจิ่วออกจากห้องไป

ตอนที่หารชิงเห็นเธอ ก็อึ้งไปเล็กน้อย

ความจริงแล้วน้องสาวของตนคนนี้น้อยมากที่จะปล่อยผมยาวสยาย แต่ให้จะรีบร้อนอย่างไรก็จะมวยผมไว้ด้านหลัง

แต่ว่าตอนนี้ เธอกลับปล่อยผมพลิ้วยาวสยาย ลงมาปรกใบหน้าครึ่งหนึ่ง ยิ่งทำให้ดูผอมดูตัวเล็กขึ้นอีก

ที่สำคัญที่สุดก็คือ ท่าทางแบบนี้เหมือนคุณแม่ตอนยังสาวมากๆ เหมือนเป็นพิเศษ

เห็นหานมู่จื่อในสภาพนี้ หานชิงก็ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวแล้ว

จนกระทั่งเธอเดินมาถึงตรงหน้าตน เรียกเขาว่าพี่ หานชิงจึงได้สติกลับมา

เพราะนึกถึงแม่ที่จากไปก่อนเวลาอันควร หานชิงก็รู้สึกหดหู่ ส่งเสียงอืมออกมาหนึ่งครั้ง น้ำเสียงค่อนข้างเคร่งเครียด

หลังจากขึ้นรถแล้ว หานมู่จื่อก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

“ตอนนี้พวกเราจะไปที่ไหนคะ”

ตอนที่ออกมาเธอดูเวลา ตอนนี้ดึกมากแล้ว

ซูจิ่วที่นั่งข้างคนขับ ได้ยินแล้วก็หันมาส่งยิ้ม“ถึงแล้วคุณหนูมู่จื่อก็จะรู้เองค่ะ”

หานมู่จื่อ“……”

เธอรู้สึกว่า เหมือนมีบางเรื่องที่ตนเองไม่รู้