เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 735

บทที่ 734 คราวนี้ที่รู้สึกเสียใจมาก

เมื่อได้ยินเสียงตะโกนเรียกหม่ามี๊ของเสี่ยวหมี่โต้ว หานมู่จื่อก็รู้สึกหัวใจเธอสั่นไหว เธอจึงค่อยๆหันไปมองเสี่ยวหมี่โต้วอย่างช้าๆ

ใบหน้าของเจ้าตัวเล็กดูแดงก่ำ สายตาวาววับและดูโหยหาเธอ

เขาดูไม่ได้โกรธเธอเรื่องวิดีโอคอลในวันนั้น

แม้ว่าหานมู่จื่อจะรู้ว่าไม่ได้โกรธเด็กน้อยตรงหน้าข้ามคืน

แม้จริงๆเธออาจจะอยากตีเขา แต่เมื่อพอแสดงด้านดีๆ ให้ลูกอมเขาอีกครั้งเด็กไร้เดียงสาคนนี้ก็จะกลับมาชอบเธออีกครั้งทันที

ตอนนี้เสี่ยวหมี่โต้วอยู่ตรงหน้าเธอ เธอรู้สึกเจ็บปวดเหมือนความรู้สึกมันกระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง

เธอขยับริมฝีปากพยายามจะพูดอะไรออกมา

แต่จู่ๆเสี่ยวหมี่โต้วกลับพุ่งไปกอดคอหานมู่จื่อไว้อย่างแรง

หานมู่จื่อตัวแข็งทื่อรู้สึกได้ถึงแขนนุ่มๆของเด็กชายตัวเล็กที่กอดรอบคอเธอไว้ มือเล็กๆที่โอบรอบคอเธอก็สัมผัสที่คอเธอเบาๆ เด็กชายตัวนุ่มนิ่มกล่าว “หม่ามี๊ เสี่ยวหมี่โต้วคิดถึงหม่ามี๊จังเลย”

หานมู่จื่อ: “............”

เธอค่อยๆเงยหน้า อยากจะเอื้อมไปจับปลายนิ้วที่อยู่หลังคอตน

แต่ทันใดนั้นหนูน้อยพูดขึ้นมาว่า “หม่ามี๊ หม่ามี๊ตอนนี้อยากจะสนใจเสี่ยวหมี่โต้วหรือยัง?”

คำถามที่ถามออกมาด้วยความระมัดระวัง เพราะกลัวว่าเธอจะโกรธและไม่สนใจกัน จนทำให้คนที่ได้ฟังรู้สึกเศร้าขึ้นมา

ดวงตาของหานมู่จื่อเปลี่ยนเป็นแดงก่ำก่อนจะมองที่เสี่ยวหมี่โต้วแล้วถามกลับเสียงเบา “ถ้าแม่ไม่สนใจลูกอย่างที่พูด เสี่ยวหมี่โต้วจะโกรธแม่ไหม?”

เสี่ยวหมี่โต้วกระพริบตาปริบๆ ใบหน้าเล็กๆนั้นดูเรียบง่ายและจริงจัง “ไม่เลยหม่ามี๊ เสี่ยวหมี่โต้วจะไม่โกรธหม่ามี๊เลย”

“จริงเหรอ? แล้วถ้าแม่ไม่สนใจฟังเสี่ยวหมี่โต้วเลยล่ะ?”

เมื่อได้ยินดังนั้นเสี่ยวหมี่โต้ว ก็คร่ำครวญเอียงศีรษะและพูดว่า “ถ้าหม่ามี๊ไม่สนใจฟังเสี่ยวหมี่โต้วเลย เสี่ยวหมี่โต้วก็จะรอแม่ เพราะเสี่ยวหมี่โต้วเป็นลูกของแม่ เดี๋ยวสักวันหนึ่งหม่ามี๊ก็จะสนใจเสี่ยวหมี่โต้วเอง”

หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านั้น หานมู่จื่อไม่เพียงแต่เสียใจแต่ยังรู้สึกผิดอีกด้วย

เธอไม่รับผิดชอบต่อสิ่งใด แต่กลับสอนให้เสี่ยวหมี่โต้วเป็นคนมีน้ำใจขนาดนั้น แถมเป็นเด็กที่เอาใจใส่และเข้าใจผู้อื่น

ถ้าตามปกติแล้วเสี่ยวหมี่โต้วควรจะเกลียดเธอไม่ใช่เหมือนกับตอนนี้ที่ให้อภัยทั้งคำพูดและการกระทำของเธอที่เกิดเมื่อก่อนหน้านี้ แถมยังพูดด้วยใบหน้าเสียใจว่าจะรอเธอตลอดไป

เป็นลูกชายที่ไม่มีใครเทียบเลย

หานมู่จื่อรู้สึกซาบซึ้งจับใจ จนรวบตัวเสี่ยวหมี่โต้วมาไว้ในอ้อมกอด “ก่อนหน้านี้หม่ามี๊ผิดเอง หม่ามี๊จะไม่ทำอีกแล้ว”

“หม่ามี๊ครับ แล้วแด๊ด.......”

“เกี่ยวกับพ่อของลูก กลับไปถึงก่อนแล้วหม่ามี๊จะบอกนะ ตอนนี้ที่นี่นักข่าวเยอะเกินไป พวกเรากลับบ้านกันก่อนดีกว่า”

เสี่ยวหมี่โต้วพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง

เพราะรถที่พวกเขานั่งเป็นของตระกูลหาน ดังนั้นเสี่ยวหมี่โต้วและหานมู่จื่อจึงต้องกลับไปที่บ้านตระกูลหาน ส่วนเซียวซู่และซูจิ่วก็นั่งรถคันอื่นไปแล้วต่างคนต่างก็ต้องกลับไปจัดการเรื่องของตัวเอง

หลังจากมาถึงบ้านตระกูลหาน หานชิงก็พูดกับหานมู่จื่อว่า “ช่วงนี้เธอก็พักอยู่ที่บ้านตระกูลหานไปก่อนเถอะ ร่างกายของเธอตอนนี้อ่อนแอเกินไป อยู่ที่นี่จะได้มีคนมาดูแล”

หานมู่จื่อนิ่งคิดไปสักพัก ก่อนจะส่ายหัวกลับไป

“ฉันจะไม่พักอยู่ที่นี่”

เมื่อได้ยินดังนั้นหานชิงก็ขมวดคิ้วมุ่น “นี่เธอยังต้องการกลับไปที่ห้องพักของตัวเองเหรอ? ที่นั่นไม่มีใครดูแลเธอเลยนะ ถ้าเธอต้องการกลับไปที่นั่นฉันจะให้ไปแต่ฉันจะให้คนรับใช้ไปกับเธอด้วย”

หานมู่จื่อส่ายหัว “ฉันก็จะไม่กลับที่ห้องพักนั่นเหมือนกัน”

หานชิงรู้สึกงุนงงกับเรื่องนี้เล็กน้อย

ถ้าเธอไม่กลับไปที่นั่น ไม่พักที่บ้านตระกูลหานเช่นกัน แล้วเธอต้องการไปที่นั่น?

หรือว่าจะไปอยู่ที่บริษัท?

ตอนที่หานชิงกำลังประมวลผล หานมู่จื่อก็กระซิบเบาๆว่า “ฉันจะพาเสี่ยวหมี่โต้วไปพักที่วิลล่าไห่เจียง”

วิลล่าไห่เจียงเป็นสถานที่ของเย่โม่เซิน ที่แท้เธอต้องการกลับที่ๆของเย่โม่เซิน