เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 747

บทที่ 746 ผู้หญิงที่แปลกประหลาด

ผู้หญิงตรงหน้าคนนี้ ไม่เหมือนกับผู้หญิงที่พยายามเข้าหาเขาในช่วงนี้เลย

สายตาที่เธอมองตนเองนั้นเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ไม่มีความประหม่าตกใจเลยแม้แต่น้อย ความรู้สึกนี้ดูจริงใจ

“ช่วยฉันด้วย……”

หานมู่จื่อยังคงขอความช่วยเหลือจากเขา แต่ว่าความสิ้นหวังนัยน์ตานั้นกลับยิ่งทวีความเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ

ผู้ชายที่ทนไม่ได้ที่ต้องเห็นเธอลำบากแม้เพียงเล็กน้อย มาตอนนี้กลับยืนอยู่ข้างๆ มองดูอย่างเย็นชา

หรือว่า จะเป็นอย่างที่ซูจิ่วและหานชิงบอกจริงๆ เขาจำเธอไม่ได้จริงหรือ

แต่ว่า ทำไมเขาถึงจำเธอไม่ได้แล้ว ทำไมกัน

หานมู่จื่อตะโกนออกมาอย่างทนไม่ได้“ฉันไม่เชื่อ ฉันไม่เชื่อว่าคุณจะไม่รู้จักฉัน ต้องมีอะไรผิดปกติแน่ พวกคุณปล่อยฉันนะ”

มองเธอที่อยู่ตรงหน้าถูกชายร่างสูงใหญ่จับยึดแขนขาวเนียนไว้จนเป็นรอยแดง เย่โม่เซินจู่ก็โกรธขึ้นมา คิ้วขมวดเตรียมจะให้พวกเขาปล่อยเธอ

ทันใดนั้นก็มีเสียงหนักแน่นของผู้ชายคนหนึ่งดังแทรกเข้ามา

“ขอโทษครับ ขอรบกวนหน่อยนะครับ น้องสาวผมจำคนผิด ผมจะเธอกลับไปเดี๋ยวนี้ ปล่อยเธอได้หรือยังครับ”

คนสองคนที่จับหานมู่จื่ออยู่นั้น ก็สัมผัสได้ว่าเธอแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น มองไปที่หานชิง ที่แต่งตัวภูมิฐานสะอาดสะอ้าน คงไม่น่าจะเป็นพวกโกหกหลอกลวง

ดังนั้นพวกเขาสองคนจึงปล่อยเธอ

วินาทีที่หานมู่จื่อเป็นอิสระนั้นเองเธอก็เดินตรงเข้าไปหาเย่โม่เซิน แต่กลับถูกหานชิงคว้าแขนเอาไว้ได้ก่อน

“หยุดก่อเรื่องได้แล้ว กลับไปเถอะ！”

“พี่คะ พี่ปล่อยฉันนะ ฉันจะไปถามเขาให้รู้เรื่อง ว่าเขาลืมฉันได้อย่างไรกัน ฉันไม่เชื่อ……ต้องมีอะไรมีปัญหาแน่ พี่ช่วยฉันหน่อยนะได้มั้ยคะ ไม่ ฉันไม่ต้องให้พี่ช่วยฉัน พี่ปล่อยฉัน ฉันจะไปถามเขาด้วยตัวเอง”

เพราเย่โม่เซิน หานมู่จื่อจึงเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่ได้อีกแล้ว เดิมที่เขาแกล้งสมมุติขึ้นมานั้นก็ทำให้เธอแทบรับไม่ได้อยู่แล้ว

ตอนนี้เรื่องกลับกลายเป็นความจริง เย่โม่เซินยังยืนมองอยู่ข้างๆด้วยสายตาเย็นชา หานมู่จื่อใกล้จะสติแตกเต็มทน

เรี่ยวแรงหานชิงมีพลังมาก ควบคุมเธอไว้ได้ ไม่ให้เธอไปด้านหน้าได้แม้แต่น้อย

เขาเงยหน้าขึ้น สบตากับเย่โม่เซิน

เย่โม่เซินก็มองเขา

“ขอโทษครับ น้องสาวผมจำคนผิด ทำให้คุณคนนี้ไม่สบายใจ ผมขอโทษคุณแทนน้องผมด้วย คุณคงไม่ถือสานะครับ”

เย่โม่เซิน“……”

มุมปากเขากระดกขึ้น ทำท่าทางตามสบาย

หานชิงลากหานมู่จื่อออกไป หานมู่จื่อไม่ยอม ขัดขืนอยู่ตลอด แววตายังคงจับจ้องอยู่ที่เย่โม่เซิน

“พี่ พี่ปล่อยฉันนะ ฉันมีเรื่องจะถามเขาตั้งมากมาย พี่ปล่อยฉันสิ……ปล่อยฉัน”

เธอไม่อาจสู้เรี่ยวแรงของหานชิงได้ ได้แต่มองดูเย่โม่เซินจากไปไกลๆขึ้นเรื่อยๆ

เย่โม่เซินรู้สึกว่า ผู้หญิงคนนี้คงจำคนผิดจริงๆ ไม่อย่างนั้น….คงไม่คลั่งสติแตกแบบนั้นต่อหน้าพี่ชายตัวเอง

แต่ว่า นี่มันเกี่ยวอะไรกับเขาเล่า

เขาหมุนตัว สาวเท้าเดินจากไป

เดินออกไปไม่รู้ว่าไกลแค่ไหน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงร้องของผู้หญิงคนนั้น

เย่โม่เซินชะงักฝีเท้าลงอย่างไม่รู้ตัว หันร่างกลับไปตามสัญชาตญาณ

แวบแรก เย่โม่เซินก็เห็นน้ำตาที่เมื่อครู่หญิงสาวพยายามสะกดกลั้นไว้ตลอด มาตอนนี้กลับไหลพรั่งพรูออกมาราวกับฝน แต่ละหยดร่วงหล่นออกมา

เธอร้องออกมาว่าไม่ตลอดเวลา อาจเป็นเพราะสุดท้ายแล้วอารมณ์ของเธอแปรปรวนมากเกินไป จึงทำให้หมดสติไป จากนั้นเย่โม่เซินก็เห็นชายหนุ่มที่กำลังประคองเธออุ้มเธอไปที่รถซึ่งจอดอยู่ด้านข้าง

“คุณชายเซิน คุณดูอะไรอยู่ครับ”

คนที่ตามมาด้านหลังเขาถามขึ้น