เกิดใหม่ยุค80 กุลสตรีอย่างข้าจะพารวยเอง นิยาย บท 52

เขาถอยหลังไป แล้วเปิดประตูใหญ่หน้าบ้านออก

"เร็ว! รีบเข้าบ้านเร็ว!"

หน้าบ้านก็มีฝนตกลงมาเช่นกัน เซวียหลิงกลัวว่าเขาจะหกล้ม จึงขี่รถเข้าไป หลังจากพลิกตัวมา ลงจากรถแล้ว จูงรถเข้าบ้านไป

ส่วนเฉิงเทียนหยวนนั้นปิดประตูหน้าบ้าน แล้วกระโดดตามเข้าบ้านไป

"เห็นฝนตกลงมานานแล้ว ผมขึ้นไปชั้นบนเก็บเสื้อผ้าก่อน คิดว่าเธอน่าจะใกล้เลิกงานแล้วเหมือนกัน จึงรีบลงไปรอเธอ เป็นอย่างไรบ้าง?เปียกฝนไหม?"

"ไม่!" เซวียหลิงยิ้มและกล่าวขึ้น "ฝนตกค่อนข้างหนัก ฉันไม่กล้ากลับบ้านทันที จึงจอดรถสวมเสื้อกันฝน"

เธอจอดรถเสร็จ เฉิงเทียนหยวนที่เพิ่งจะเข้าบ้านมาก็เร่งรีบช่วยเธอถอดเสื้อกันฝน

"ถูกแล้ว! ไม่ว่าจะไกลหรือใกล้บ้าน ต้องสวมเสื้อกันฝนก่อน บางคนประมาทง่าย คิดว่าไม่ไกล ตากฝนหน่อยก็ไม่เป็นไร ปรากฏว่าถูกลมหนาวพัด ร่างกายก็หนาว วันถัดไปก็ไม่สบายแล้ว "

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เซวียหลิงก็อดที่จะยิ้มไม่ได้ พลางสะบัดเม็ดฝนบนเส้นผมออก

"พี่หยวน ฉันพบว่าพี่ดูแลสุขภาพดีมาก!"

เฉิงเทียนหยวนเขินอายเล็กน้อย คิดว่าเธอกำลังหัวเราะเยาะตัวเอง จึงก้มหน้ากระแอมไอเบา ๆ

"ตอนที่ผมยังเด็กไม่รู้สึก ต่อมาแขนของพ่อดีบ้างไม่ดีบ้าง ต้องไปหาหมอเป็นเพื่อนเขาบ่อย ๆ ตั้งแต่ตอนนั้นผมก็ชอบสังเกตและสนใจการปฐมพยาบาลเบื้องต้นหรือการดูแลสุขภาพ ต่อมาตอนที่ผมดูหนังสือ จะให้ความสนใจกับหนังสือทางการแพทย์บ้าง หลายวันก่อนคุณบอกว่าประคบร้อนจะดีต่อบาดแผล เมื่อวานผมจึงไปตั้งใจไปหาซื้อหนังสือความรู้ทางการแพทย์ในชีวิตประจำวันมาหนึ่งเล่ม เมื่อกี้ก็ดูอยู่ "

เซวียหลิงปล่อยเสียง "ว้าว !" ชื่นชมอย่างจริงใจว่า "ไม่เลว!การเพิ่มพูนความรู้ ไม่ว่าจะทำงานหรือในชีวิตประจำวัน ก็ถือว่าดีเสมอ"

เมื่อเฉิงเทียนหยวนเห็นว่าเธอไม่ได้หัวเราะเยาะตัวเอง จึงแอบถอนหายใจอย่างโล่งอก

จากนั้น เขากระโดดเข้าไปในห้องครัวเทน้ำร้อนมาหนึ่งแก้ว

"ดื่มสักหน่อยเพื่ออุ่นร่างกาย"

เซวียหลิงกล่าวขอบคุณแล้วรับมา ดื่มไปครึ่งแก้วใหญ่ ถึงหยิบกล่องข้าวที่เป็นกล่องอะลูมิเนียมออกมาจากในกระเป๋า

"นี่เป็นอาหารกลางวันของฉัน ยังร้อนอยู่เลย!"

เฉิงเทียนหยวนฟังเธออธิบายจบแล้ว ก็อดที่จะรู้สึกอิจฉาเล็กน้อยไม่ได้

"หน่วยงานที่ดีนั้นค่อนข้างจะดีกว่า ไม่มีการลดทอนสวัสดิการที่ควรจะมี หากเป็นหวังต้ายวน มื้อนี้ไม่มีอย่างแน่นอน "

เมื่อเซวียหลิงได้ยินเช่นนั้น จึงอธิบายว่า "ไม่ใช่ปัญหาของหน่วยงาน เป็นเพราะว่าเจ้านายของนายงกเกินไป!เขาคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ แม้แต่นายลาป่วยสองวันยังจะหักเงิน เจ้านายแบบนี้สักวันจะถูกพนักงานทอดทิ้ง!"

เฉิงเทียนหยวนยิ้มขมขื่น แล้วกล่าวว่า "เป็นไปได้อย่างไร! เขาเป็นจักรพรรดิแห่งสหกรณ์ร้านค้า ทุกคนในร้านล้วนเชื่อฟังเขา ใครไม่ฟังก็ถูกไล่ออก ใครจะกล้าทอดทิ้งเขาไป!"

"นั่นเป็นเพราะว่าตอนนี้เป็นยุคแปดศูนย์!" เซวียหลิงหลุดปากพูดออกมา "ในอนาคตเมื่อถึงยุคสังคมเศรษฐกิจ ผลประโยชน์กับสิทธิของแรงงานได้รับความคุ้มครองแล้ว มาดูว่าเขายังกล้าทำแบบนี้ไหม!รอล่มจมเถอะ!"

เฉิงเทียนหยวนอึ้งไปเล็กน้อย แล้วถามขึ้นด้วยความสงสัย "สังคมเศรษฐกิจอะไร?"

หัวใจเซวียหลิงกระตุก!

แย่แล้ว! ใจร้อนไปชั่วขณะ ปรากฏว่าหลุดปากพูดออกมาแล้ว!

เธอยิ้มแหยะ ๆ แล้วกล่าวว่า "ฉันเดา......ว่าต่อไปเศรษฐกิจดีขึ้น เจ้านายเผด็จการในหน่วยงานเหล่านี้ สักวันจะต้องเปลี่ยนคน "

เฉิงเทียนหยวนนั้นไม่ได้ใส่ใจ ยิ้มเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า "หวังว่าจะเป็นเช่นนั้น!"

ทั้งสองคุยกันอยู่ในห้องครัว ข้างนอกนั้นฝนตกหนัก ลมแรง ฟ้ามืดลงอย่างเร็ว

เซวียหลิงเปิดไฟ และก็เปิดกล่องข้าวอะลูมิเนียมออก......ปรากฏว่าน่องไก่สองน่องกับลูกชิ้นสองสามลูก!

"ว้าว! เป็นครั้งแรกที่มีน่องไก่สองน่อง!"

เฉิงเทียนหยวนครุ่นคิด แล้วกล่าวว่า "คืนนี้กินพวกนี้กับเกี๊ยว ว่าไง?"

เกี๊ยวที่เขาห่อตอนเที่ยงมีเยอะ ลูกใหญ่ด้วย ทั้งสองยังกินไม่ถึงครึ่งเลย