ลูกเขยมังกร นิยาย บท 916

แต่โจวฟ่างกลับพูดดูถูก： “จื่อเอ๋อยังเด็กมากนัก หมาป่าทะเลทรายคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปหรอกนะ”

โจวจื่อเอ๋อยิ้มจางๆ ： “สิ่งที่ลุงสี่พูดนั้น จื่อเอ๋อเข้าใจเป็นอย่างดี แต่ว่าพวกเรายังมีตระกูลไป๋ด้วยไม่ใช่หรอคะ ？ซึ่งจื่อเอ๋อเองก็คิดว่าเรื่องนี้ตระกูลไป๋เองก็รู้ดีเหมือนกัน ถ้าหากพวกเขามาเพื่อแค่จะติดต่อกับพวกเราแค่นี้เท่านั้น อย่างนั้นก็คงจะข่มขู่อะไรหมาป่าทะเลทรายไม่ได้หรอกค่ะ ”

โจวสุนคิดตามคำพูดของโจวจื่อเอ๋อ พลางพูดต่อ ： “จื่อเอ๋อคิดว่าตระกูลไป๋นั้นมีการวางแผนการใหญ่เอาไว้แล้ว แถมยังสามารถที่จะถอนรากถอนโคนหมาป่าทะเลทรายได้ด้วยงั้นสินะ ”

โจวจื่อเอ๋อพยักหน้ารับเบาๆ

แต่ลุงสามกลับขมวดคิ้วขึ้นมา： “ถ้าหากเป็นอย่างที่ว่า อย่างนั้นพวกเราก็ยิ่งต้องมีความรอบคอบมากยิ่งขึ้น ตระกูลไป๋ต้องการที่จะทำลายล้างหมาป่าทะเลทราย ซึ่งความแค้นของพวกเขาที่มีต่อหมาป่าทะเลทรายนั้นก็ไม่ใช่น้อยๆ เลยด้วย และเพื่อเรื่องนี้แล้วพวกเขาอาจจะทำเรื่องบ้าคลั่งที่เกินจะรับมือได้แน่นอน”

ทางด้านโจวฟ่างที่กำลังคิดว่าสิ่งที่โจวจื่อเอ๋อพูดนั้นมีเหตุผลอย่างมาก เพราะถ้าหากสามารถทำลายล้างหมาป่าทะเลทรายได้ เช่นนั้นเขาก็เต็มใจอย่างมากที่จะทำ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของลุงสาม จากที่มีความเห็นต่างกับเขาอยู่แล้ว ตอนนี้เขาจึงยิ่งเกิดความไม่พอใจมากขึ้นไปอีก จึงพูดแทรกขึ้นมา： “ถ้าหากว่าตามความหมายของลุงสาม อย่างนั้นพวกเราก็ไม่ต้องเข้าร่วมแผนการนี้ แล้วไปหาที่หลบซ่อนตัวแทน แบบนั้นถึงจะเป็นการดี และพวกเราก็จะได้ไม่ต้องมีปัญหาอะไรอีกด้วย ”

“ผมไม่กล้าที่จะส่งตระกูลโจวไว้ในมือคนอย่างคุณหรอกนะ อย่างน้อยผมก็ทำเพื่อหาทางให้ตระกูลโจวของเรามีชีวิตต่อไปได้อย่างไร ในขณะที่ตัวคุณนั้นกำลังหาทางให้ตระกูลโจวไปตายอย่างไร ” ลุงสามกล่าวเยาะเย้ยกลับ

เมื่อเห็นว่าผู้อาวุโสทั้งสองคนกำลังทะเลาะกัน โจวจื่อเอ๋อจึงได้เพียงแค่นั่งอยู่เงียบๆ เธอรู้ตัวดีว่าเธอเป็นเพียงแค่ส่วนหนึ่งในการจัดการปัญหาของตระกูลโจวเท่านั้น ในขณะที่ผู้จัดการดูแลตระกูลโจวตัวจริงคือพวกเขาเหล่านี้

โจวสุนตะเบ็งเสียงขึ้นมา： “พอได้แล้ว”

เดิมทีโจวฟ่างกำลังคิดจะพูดแย้ง เมื่อได้ยินแบบนี้จึงได้เพียงขวางตามองไปยังลุงสามอย่างเดือดดาลเท่านั้น พร้อมกับหุบปากลง เพราะอย่างไรเสียตัวเขายังมีความนับถือในตัวผู้นำครอบครัวอยู่

“ผมเข้าใจดีว่าพวกคุณทั้งหลายมีความคิดกันอย่างไร แต่ครั้งนี้นับว่าเป็นโอกาสที่ดีทีเดียว ”

เขาหันไปมองลุงสาม： “ลุงสาม ตัวผมรู้ดีเช่นกันว่าคุณหวังดีกับตระกูลโจวของเรา แต่ถ้าอยากจะต่อกรกับหมาป่าทะเลทรายแต่ไม่ยอมเสียสละอะไรเลย อย่างนั้นคงจะไม่ได้ ”

“ผมไม่ได้……” ลุงสามที่อยากจะอธิบาย แต่กลับโดนโจวสุนขัดเอาไว้เสียก่อน

“ผมไม่ได้จะตำหนิอะไรกับความคิดของลุงสามหรอกครับ ขอเพียงพวกเรามีการเตรียมใจที่จะเสียสละ การบอกว่าตระกูลไป๋จะทำเรื่องบ้าคลั่ง ในขณะที่ความจริงพวกเราเองก็บ้าคลั่งไม่แพ้กันด้วยซ้ำ อีกอย่างทั้งหมดนี้ก็เป็นสิ่งที่หมาป่าทะเลทรายมอบให้พวกเราเอง”

เมื่อเขาพูดจบ บรรยากาศรอบๆ ก็นิ่งเงียบลงทันที

“เดิมทีพวกเรามาที่นี่ก็เพียงแค่ลองปรึกษากันดูก่อนเท่านั้น อย่างไรเสียอีกไม่กี่วันตระกูลไป๋ก็จะมาที่นี่อยู่แล้ว ในส่วนที่ว่าพวกเขามีแผนการอะไรกันแน่นั้น พวกเราก็จะได้รู้เอง เพราะอย่างนั้นวันนี้ก็พอเท่านี้ก่อนแล้วกัน ”

ทันทีที่เขาพูดจบ ทั้งสี่คนที่นั่งอยู่นั้นก็พากันลุกขึ้น

แต่โจวสุนกลับเรียกโจวจื่อเอ๋อเอาไว้เสียก่อน： “จื่อเอ๋ออยู่ก่อนครู่หนึ่ง ลุงมีเรื่องที่จะคุยด้วย”

โจวจื่อเอ๋อจึงยืนอยู่ตรงนั้นไม่ขยับไปไหน กระโปรงยาวและพื้น เธอสวมชุดกระโปรงยาวคลุมข้อสีเหลืองอ่อนที่ประดับด้วยดอกไม้เล็กๆ สีขาว ดูแล้วมีความสง่าอย่างมาก

รอจนกระทั่งทั้งสามคนออกไป โจวสุนจึงค่อยเอ๋อปากพูดขึ้นมา ： “จื่อเอ๋อ ปีนี้เธออายุก็ไม่ใช่น้อยๆแล้วสินะ ”

เมื่อได้ยินประโยคนี้ โจวเอ๋อถึงกับตื่นตระหนกขึ้นมาทันที เธอพยายามอย่างเต็มที่ในการแสดงศักยภาพของตัวเองให้ตระกูลโจวได้เห็นมาโดยตลอด ซึ่งทั้งหมดนั้นก็เพื่อที่เธอจะได้เป็นคนกำหนดชะตาชีวิตของตัวเอง แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่าสุดท้ายตัวเองจะต้องเจอเรื่องแบบนี้

ถึงแม้ภายในใจจะเต้นหนักแค่ไหน แต่ใบหน้ากลับยังแสดงท่าทีเรียบเฉยออกมา： “เรียนคุณลุง ปีนี้จื่อเอ๋ออายุยี่สิบสี่ปีแล้วค่ะ เดือนที่แล้วเพิ่งจะผ่านวันคล้ายวันเกิดมา ”

โจวสุนถอนหายใจออกมา： “ไม่คิดเลยว่าเจ้าเด็กเล็กในวันนั้นจะโตขนาดนี้แล้ว ”