แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 835

ซ่งฉงปิงรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อยเมื่อเห็นความกระตือรือร้นของซ่งหลิงหลิง

ในขณะนั้นฉีเทียนเห้าก็ดึงซ่งฉงปิงเข้ามาไว้ในอ้อมกอดของเขาทันที “อย่าถูกตัวเสด็จอาสะใภ้ของเจ้า เสด็จอาสะใภ้ของเจ้ากำลังท้อง”

รอยยิ้มของซ่งหลิงหลิงชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินดังนั้น และนัยน์ตาที่หลุบลงไปนิดหนึ่งก็มีประกายของความซับซ้อนบางอย่าง

แต่ในไม่ช้าซ่งหลิงหลิงก็เงยหน้าขึ้นมาอย่างตื่นเต้นดีใจ “ท่านพี่ ท่านตั้งครรภ์แล้ว เช่นนั้นข้าก็จะมีหลานชายตัวน้อยๆ แล้วใช่หรือไม่”

ฉีเทียนเห้าที่อยู่ข้างกายขมวดคิ้วและแก้ไขให้ถูกต้อง “เป็นน้องของเจ้า”

ซ่งหลิงหลิงหันไปแลบลิ้นให้ฉีเทียนเห้า จากนั้นจึงจับมือซ่งฉงปิงขึ้นมา นางเงยศีรษะและยืดอก เอ่ยด้วยสีหน้าที่ไม่พอใจว่า “ข้ากับท่านพี่แซ่ซ่งเหมือนกัน ทั้งยังมีความเกี่ยวพันทางสายเลือด ลูกของท่านพี่ก็ต้องนับญาติตามฝั่งเราสิเจ้าคะ”

นั่นเอง นางจึงยืนกรานว่าเด็กในท้องของซ่งฉงปิงคือหลานชายของนาง

ฉีเทียนเห้าขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนเขาจะไม่พอใจ แต่สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร

ในไม่ช้าฉีเทียนเห้ากับซ่งฉงปิงก็ถูกพาไปที่จุดพักม้า

แต่เข้าไปที่จุดพักม้าได้ครู่เดียว ฉีเทียนเห้าก็สั่งให้คนไปจัดเตรียมเรือนเล็กๆ เอาไว้

เมื่อเทียบกับจุดพักม้า ฉีเทียนเห้ายังชอบที่จะอยู่ในที่ของตัวเองมากกว่า

ส่วนซ่งฉงปิง นางไม่ได้สนใจเรื่องเหล่านี้

หลังจากมาถึงแคว้นซีหรง การใช้ชีวิตของนางก็เปลี่ยนเป็นเติมเต็มมากขึ้น

ในทุกๆ วัน ว่าที่เจ้าสาวอย่างซ่งหลิงหลิงจะมาเล่นกับซ่งฉงปิง และทุกครั้งที่มา ซ่งหลิงหลิงก็จะพาซ่งฉงปิงสัมผัสกับประสบการณ์ภายในแคว้นซีหรง

ตอนแรกก็อยู่แต่ในเมืองหลวง

ต่อมาซ่งหลิงหลิงจึงเริ่มพาซ่งฉงปิงออกไปนอกเมืองตลอด

ฉีเทียนเห้าทราบเรื่องเหล่านี้และสั่งให้หนานซิงกับไป๋เสาตามไปด้วยตลอด นอกจากนี้ยังส่งองครักษ์ลับสองคนตามซ่งฉงปิงไปด้วย

ฉีเทียนเห้าอยากจะตามไป แต่ร่างกายของเขาไม่เอื้ออำนวยให้ทำเช่นนั้น

“นายท่าน ท่านไม่เป็นไรใช่หรือไม่พ่ะย่ะค่ะ” หนานเฉินมองฉีเทียนเห้าอย่างเป็นกังวล

ฉีเทียนเห้าส่ายหน้าและเอนหลังพิงเก้าอี้ จากนั้นจึงหลับตาลง

และมือของเขาก็เริ่มสั่นเล็กน้อย

หลายวันมานี้แรงกำลังของเขาเริ่มลดลงเรื่อยๆ

หนานเฉินมองเขา ในใจก็นึกกังวล เขาเคยเห็นนายท่านของเขาอ่อนแอขนาดนี้ด้วยหรือ?

แต่ถึงกระนั้นนายท่านก็ไม่พูดอะไรเลย พวกเขาไม่รู้เลยสักนิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับร่างกายของนายท่านกันแน่

พวกเขารู้เพียงว่า นายท่านกลับมาหลังจากหายตัวไปหนึ่งวัน

จากนั้นก็ไล่พวกเขาทุกคนให้ออกไปรอข้างนอก เมื่อพวกเขากลับเข้ามาอีกครั้ง องค์หญิงใหญ่ก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว

มันเกิดอะไรขึ้น องค์หญิงใหญ่ฟื้นขึ้นมาได้อย่างไร พวกเขาไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง

แต่เมื่อมองรูปลักษณ์ของฉีเทียนเห้าในตอนนี้ หนานเฉินก็พอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

นายท่าน... เขาคงกลายเป็นแบบนี้เพราะทำเพื่อองค์หญิงใหญ่

“วันนี้พระชายาไปที่ไหน” ฉีเทียนเห้ามองหนานเฉินและเอ่ยปากถาม

หนานเฉินจนปัญหาเมื่อเห็นว่าทั้งที่เป็นแบบนี้ นายท่านของเขาก็ยังคงเอาแต่ห่วงองค์หญิงใหญ่ แต่เขาก็ยังคงเอ่ยไปตามจริงว่า “องค์หญิงหกพาองค์หญิงใหญ่ไปที่หมู่บ้านนอกเมืองเพื่อช่วยชาวบ้านปลูกฝ้ายพ่ะย่ะค่ะ”

ไม่กี่วันมานี้ ซ่งฉงปิงพูดถึงความคิดเรื่องการปลูกฝ้าย

ซ่งหลิงหลิงบอกไปแล้วว่าอี้ฉู่จ้งก็คืออู้เจิน จากนั้นองค์หญิงทั้งสองแห่งต้าชิ่งก็เริ่มทำงานง่วนอยู่ในหมู่บ้านข้างๆ เมืองหลวง

ได้ยินดังนั้น ฉีเทียนเห้าจึงกล่าวว่า “ไปรับนางกับข้า”

เขารู้สึกว่าเวลาของตนเองเหลือไม่มากแล้ว

แม้จะอยากอยู่ข้างกายนางตลอดเวลาเขาก็ไม่กล้า เพราะเขากลัวว่านางจะระแคะระคาย

ดังนั้นแทนที่จะปล่อยให้เป็นแบบนั้น สู้ให้นางไปที่หมู่บ้านอย่างมีความสุขจะดีกว่า

หนานเฉินได้ยินดังนั้นจึงพยักหน้า

เขากำลังจะช่วยประคองฉีเทียนเห้า แต่ฉีเทียนเห้ากลับปฏิเสธ

“ข้ายังไม่ได้อ่อนแอถึงขนาดเดินเองไม่ได้”

หนานเฉินเห็นเช่นนั้นจึงทำได้เพียงยืนอยู่ข้างๆ

ฉีเทียนเห้าลุกขึ้นและเดินอย่างมั่นคงในทุกๆ ย่างก้าว มองไม่เห็นเลยสักนิดว่ามีสิ่งใดผิดปกติ

เพียงแต่เมื่อฉีเทียนเห้าเดินไปถึงหน้าประตู เขาก็เห็นแขกที่ไม่ได้รับเชิญคนหนึ่ง... โม่เวิ่นเทียน