สายใยร้ายคู่นิรันดร์ นิยาย บท 38

มีนาก็เข้าใจเช่นกัน ทุกคนคิดว่ามาร์ชเป็นคนปัญญาอ่อน จะตัดสินใจเรื่องในบริษัทได้ยังไง เธอจึงต้องพูดรับมือไปก่อน “ช่วงเปลี่ยนผ่านให้ลุงวาตะตัดสินใจไปก่อน รอเราสองสามีภรรยาคุ้นเคยกับธุรกิจในบริษัทแล้ว เราจะจัดการเอง ลุงวาตะคิดว่าแบบนี้ดีที่สุดไหม?”

“นายหญิงเป็นคนเข้าอกเข้าใจจริงๆ ได้ครับ ฉันเชื่อฟังนายหญิง”

มีนานึกถึงเรื่องสำคัญ ก็พูดขึ้น “จริงสิ เอกสารรับช่วงต่อมีบางส่วนที่ไม่ค่อยถูกต้อง รบกวนลุงวาตะไปที่แผนกตรวจสอบหน่อย”

วาตะรีบหาเอกสารรับช่วงต่อเหล่านั้นออกมา มีนานึกอย่างละเอียดเกี่ยวกับปัญหาที่มาร์ชพูดในวันนั้น ชี้แต่ละจุดที่ต้องตรวจสอบ วาตะจึงยิ่งเลื่อมใสเธออย่างสุดซึ้ง

เขาชื่นชมที่นายท่านมีความคิดเฉพาะตัวไม่เหมือนใคร เก่งจริงๆ ที่เลือกนายหญิงคนนี้ให้คุณชายมาร์ชจะต้องกลายเป็นผู้ช่วยที่ดีสำหรับคุณชายมาร์ชอย่างแน่นอน

ไม่แปลกใจที่พอคุณชายมาร์ชแต่งงาน นายท่านก็วางใจให้คุณชายมาร์ชกับภรรยาของเขารับช่วงต่อบริหารบริษัทแห่งนี้

เธอกับวาตะเดินไปรอบๆ บริษัท รู้จักแต่ละคนในทุกแผนกแล้ว และรู้ว่าทุกคนกำลังยุ่งกับคอลเล็กชั่นใหม่ฤดูใบไม้ผลิและใบไม้ร่วงในงานเปิดตัวแฟชั่นวีคปารีสปีหน้า

นี่คือเรื่องสำคัญที่สุดของบริษัทในปัจจุบัน ได้เข้ารอบสุดท้ายในงานเปิดตัวคอลเล็กชั่นใหม่ฤดูใบไม้ผลิและใบไม้ร่วงปีหน้าเป็นโอกาสที่หายากในการโปรโมตแบรนด์บริษัทแอมที

บริษัทแอมทีแบรนด์นี้ถึงแม้จะมีชื่อเสียงมากในตลาดภายในประเทศ แต่การเข้าสู่ตลาดต่างประเทศก็ไม่ใช่เรื่องง่าย

ในห้องทำงานมีนาดูแล้วดูอีกเกี่ยวกับวัสดุที่จัดแฟชั่นโชว์ เกิดความคิดมากมายอย่างอดไม่ได้ ไม่ค่อยพึงพอใจกับโปรแกรมงานเปิดตัวที่กำหนดโดยเอนก่อนหน้านี้

สำหรับธีมหลักและซีรีส์ที่เอนอยากทำ เธอคิดว่ามันไม่ค่อยเหมาะที่จะดันบริษัทแอมทีไปสู่ตลาดต่างประเทศ มันขาดเอกลักษณ์ของแบรนด์ เหมือนแค่เลียนแบบแบรนด์ดังต่างประเทศสุ่มสี่สุ่มห้าเท่านั้น

เธออ่านพวกนี้แล้วไม่ได้พูดอะไร แค่หยิบข้อมูลไม่กี่อย่างไปแล้วบอกว่าจะกลับไปศึกษาอีกครั้ง ที่จริงแล้วอยากเอาไปให้มาร์ชดู

ตอนนี้ยังไม่แน่ใจว่ามาร์ชรู้เรื่องงานเปิดตัวหรือยัง ต้องปรึกษากับเขาก่อน ฟังความคิดเห็นของเขาสักหน่อย

เมื่อออกมาจากบริษัท ก็เป็นเวลาพลบค่ำแล้วโดยไม่รู้ตัว ไม่เห็นคนขับรถตระกูลธวัชพลังกรกับรถคันนั้นที่มาส่งเธอตอนเช้า เธอจึงเตรียมจะโบกรถกลับ

ยืนอยู่ริมถนน กำลังจะยื่นมือออกไป จู่ๆ ก็มีคนหนึ่งพุ่งมาจากที่ไม่ไกล คุกเข่าตุ้บลงต่อหน้า กอดขาข้างหนึ่งเธอเอาไว้

เธอไม่ตอบสนองในชั่วขณะหนึ่ง ตกใจอย่างยิ่ง ต้องการสะบัดคนคนนี้ออกด้วยสัญชาตญาณ “ทำอะไร? ออกไป!”

เมื่อก้มศีรษะจะดึงขาตัวเองออกสุดชีวิต ถึงได้เห็นชัดเจนว่าคนที่จู่ๆ มาคุกเข่าต่อหน้าเธอเป็นผู้หญิง

ผู้หญิงคนนี้ผมหยิกลอนสยายออกกระเซอะกระเซิง เห็นได้ชัดว่าไม่ได้ดูแลมัน สีหน้าซีดเซียว ขอบตาหมองคล้ำมาก เหมือนไม่ได้นอนมาสองสามวัน

ปฏิกิริยาแรกของมีนาคือคิดว่าคนคนนี้คงเป็นคนบ้า หรือไม่ก็จำคนผิด ทำไมถึงเข้ามาคุกเข่า แถมกอดขาเธอไม่ปล่อยด้วย

ชาร์วีที่ตอนแรกจะลงจากรถไปเชิญมีนามาเห็นเหตุการณ์นี้เข้า ก็รีบหันศีรษะไปพูดกับมาร์ช “คุณชาย นายหญิงเหมือนเจอปัญหา ฉันไปช่วยก่อนนะ”

มาร์ชมองไปนอกหน้าต่างรถ เห็นแค่มีนาควักโทรศัพท์ออกมา แล้วกำลังพูดกับผู้หญิงคุกเข่าคนนั้นว่า “ถ้ายังไม่ปล่อย ฉันจะแจ้งตำรวจ!”

เขาแสยะยิ้มมุมปากแล้วพูดขึ้น “ไม่ต้อง เรานั่งในรถดูก่อนค่อยว่ากัน”