เซี่ยเหอรู้ดี ก่อนหน้านี้ หวู่เทียนโหย่วเพิ่งดื่มจนอาเจียนเป็นเลือดและหมดสติไป เธอกังวลว่าจะเกิดเรื่อง พอหวู่เทียนโหย่วจะดื่มต่อ เธอรีบห้ามเขาไว้ "พอแล้ว!"
“ขอเพียงต่อไปคุณไม่รังควานฉันอีก และอย่าไปหาเรื่องหยางเฉิน ฉันก็จะให้อภัยคุณ”
หวู่เทียนโหย่วรู้สึกโกรธเล็กน้อยในใจ แต่ซุนจื้อเจียว อยู่ด้วย เขาก็ไม่กล้าที่จะระเบิดออกมา พูดได้เพียงว่า "เซี่ยเหอ คุณวางใจเถิด ต่อไปผมจะไม่รังควานคุณอีกเด็ดขาด และผมจะไม่ไปหาเรื่องหยางเฉินอีก”
“หวู่เทียนโหย่วฉันขอเตือนคุณ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เซี่ยเหอก็เป็นน้องสาวของฉัน ถ้าฉันรู้ว่าคุณกล้ารังแกเธอ ดูว่าฉันจัดการกับคุณยังไง”
หวู่เทียนโหย่วรีบแสดงท่าที "พี่สาววางใจได้ ผมสาบานว่า จะไม่รังแกเธออีกเด็ดขาด"
“ก็คิดอยู่ว่าคุณไม่กล้า!”
ซุนจื้อเจียวพูดอย่างเย็นชา
ทันใดนั้นเซี่ยเหอก็รู้สึกว่าความไร้อำนาจที่เกิดขึ้นในใจของเธอ ซุนจื้อเจียวแสดงความเป็นมิตรกับเธอมาก แม้แต่หวู่เทียนโหย่วสถานะที่อยู่ในใจของซุนจื้อเจียวยังไม่สำคัญเท่าเธอ
ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้เซี่ยเหอไม่สามารถออกไปจากที่นี่ได้ตามใจ
“เซี่ยเหอคุณก็อย่าเรียกฉันว่าประธานซุนอีกเลย ต่อจากนี้คุณก็เรียกฉันว่าพี่สาว” จุ่ๆซุนจื้อเจียวก็พูดขึ้นอีก
เซี่ยเหอไม่ต้องการคบหาสนิทกับซุนจื้อเจียวมากเกินไป ดังนั้นเขาจึงพูดว่า "ประธานซุนยังไงก็ตาม ฉันเป็นศิลปินของบริษัทบันเทิงซิงเฉิน ท่านเป็นผู้จัดการของบริษัทการบันเทิงซุนซื่อพวกเราสนิทกันเกินไปฉันเกรงว่าคนอื่นจะเอาไปนินทา”
“ใครกล้า?”
ซุนจื้อเจียวสีหน้าหยิ่งผยอง "ฉันซุนจื้อเจียวเป็นพี่น้องกับคุณ นั่นเป็นเรื่องระหว่างพวกเรา ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับผลประโยชน์ ใครกล้านินทาคุณ?"
“ถ้าเป็นพนักงานของบริษัทบันเทิงซิงเฉิน ฉันจะไล่พวกเขาออก”
“ถ้าเป็นศิลปิน ฉันจะบล็อกทั้งเครือข่ายทางอินเทอร์เน็ตพวกเขาให้หมด ใครกล้าพูดคุณ ฉันจะทำให้คนนั้นลำบาก”
น้ำเสียงของซุนจื้อเจียวเย็นชามาก ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้พูดโกหก
เซี่ยเหอมึนงงสับสน เธอไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมซุนจื้อเจียวถึงใจดีกับตัวเองนัก เกินความคาดหมายของเธออย่างสิ้นเชิง
"เซี่ยเหอ คุณดูแลผิวพรรณของคุณยังไง? เนียนนุ่มละเอียดมาก"
ทันใดนั้นซุนจื้อเจียวก็เอื้อมมือออกไปสัมผัสใบหน้าของเซี่ยเหอเบาๆ และกล่าวด้วยสีหน้าชื่นชม
เมื่อถูกซุนจื้อเจียวสัมผัสที่แก้ม เซี่ยเหอรู้สึกไม่คุ้นเคย รีบหลบหลีกเลี่ยงโดยไม่รู้ตัว
"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน"
เซี่ยเหอกล่าวอย่างเขินอายเล็กน้อย
ซุนจื้อเจียวยิ้ม และดึงมือเซี่ยเหอไว้ "เซี่ยเหอ จากนี้ไปคุณก็เป็นคนของฉัน อย่าทำกับฉันเหมือนเป็นคนแปลกหน้า แบบนี้มันไม่ดี"
ครั้งนี้ แม้แต่คำพูด ก็ดูผิดปกติไปเล็กน้อย
เซี่ยเหอรีบดึงมือกลับอย่างรวดเร็ว
แม้แต่หวู่เทียนโหย่ว ที่อยู่ด้านข้างก็แปลกใจเล็กน้อย
ซุนจื้อเจียวจับมือถือแขนเซี่ยเหอ ดูยังไงก็รู้สึกไม่ถูกต้อง
ถ้าซุนจื้อเจียวเป็นผู้ชาย แค่การกระทำของเธอเมื่อกี้ ก็เพียงพอที่จะสรุปได้ว่าเธอกำลังคิดเกินเลยเอาเปรียบเซี่ยเหอ
“เซี่ยเหอ คุณหลบทำไม? ฉันไม่ได้เป็นสัตว์ป่า ดูสิทำให้คุณกลัวขนาดนี้”
ซุนจื้อเจียวพูดอย่างลำบากใจ
ขณะที่กำลังจะเอื้อมมือไปคว้ามือของเซี่ยเหอ เซี่ยเหอก็รีบหลบเลี่ยง
เซี่ยเหอรู้สึกโกรธแล้วจริงๆ "ประธานซุน คุณมีธุระอะไรก็บอกฉันมาตรงๆ ฉันยังมีเรื่องที่ต้องทำ เกรงว่าจะอยู่ที่นี่นานเกินไปไม่ได้"
ซุนจื้อเจียวเลิกคิ้วทันที "คุณจะมีธุระอะไรได้ แม้ว่าจะมีธุระจริงๆ แล้วมีอะไรจะสำคัญไปกว่าการกินข้าวกับฉัน? "
น้ำเสียงของซุนจื้อเจียวเอาแต่ใจมาก แต่ในฐานะทายาทสายตรงของตระกูลซุน และเธอควบคุมกิจการของตระกูลซุนหลายแห่ง เธอมีคุณสมบัติที่จะเอาแต่ใจได้จริงๆ
เซี่ยเหอขยับริมฝีปากสีแดงของเธอ และเปิดปากพูดว่า "อีกสักครู่แฟนของฉันก็จะมารับฉัน"
“แฟน?”
สีหน้าของซุนจื้อเจียวบึ้งลงทันที รอยยิ้มเมื่อกี้หดหายไปอย่างสิ้นเชิง
แม้แต่หวู่เทียนโหย่วก็รู้สึกได้ถึงความโกรธของ ซุนจื้อเจียว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: The king of War