The king of War นิยาย บท 841

ดูเหมือนว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นระหว่าง หยางเฉินและฉินซี ไม่อย่างนั้นทำไมฉินซีจะร้องไห้หลังจากที่โทรคุยกับหยางเฉิน?

“เอาล่ะ เสี้ยวเสี้ยวอยึคิดมากในเรื่องนี้เลย พ่อกับแม่ไม่หย่ากันแน่นอน ป้าสัญญากับเธอ”

ฉินยียื่นมือไปจับมือของเสี้ยวเสี้ยว: "ไปกันเถอะ ไปกินข้าวกัน"

เมื่อพวกเขาไปที่โต๊ะอาหาร ฉินซีกำลังถือชามจ้องมองไปที่แพนเค้กไข่บนโต๊ะอย่างเหม่อลอย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่า ฉินยีกับเสี้ยวเสี้ยวเข้ามา

เมื่อเห็นฉินซีเป็นเช่นนี้ ฉินยีก็กังวลมากขึ้น

ฉินต้าหย่งสังเกตเห็นบางอย่างผิดปกติกับลูกสาวของเขา แต่เขาไม่ได้ถามอะไรมากไปกว่านี้ เพียงแค่มองไปที่ ฉินยีแล้วถามด้วยตาของเขา

ฉินยีส่ายหัวและพูดว่า "พ่อคะ อาหารเช้าวันนี้ดูหรูหราจังเลย!"

ฉินต้าหย่งหัวเราะแล้วพูด “ช่วงนี้เห็นพวกหนูทำงานหนักกัน พ่อแค่อยากพวกหนูได้กินอาหารเช้าที่ดี จะมีเรี่ยวแรงที่จะทำงานต่างๆ”

การสนทนาระหว่างพ่อและลูกสาวทำให้ฉินซีกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง เธอยังคงไม่พูดอะไรและก้มหน้าลงกิน

“เสี่ยวยี วันนี้ลูกไปส่งพี่สาวของด้วยนะ สภาพเธอแบบนี้ ฉันกลัวว่าเธอจะขับรถไม่ได้”

หลังจากฉินซีกินเสร็จแล้ว เธอก็หันหลังกลับและออกจากห้อง ฉินต้าหย่งพูดอย่างรวดเร็วว่า "ฉันจะส่งเสี้ยวเสี้ยวเอง"

"โอเคค่ะ!"

ฉินยีม่ได้พูดอะไรและรีบวิ่งตามไป

หยางเฉินเห็นด้วยตาของเขาเองว่า ฉินซีเดินออกจากคฤหาสน์ด้วยท่าทางสิ้นหวัง

หลายครั้ง เขามีความปรารถนาที่จะพุ่งออกไป แต่เขากลัวว่ารูปลักษณ์ของเขาจะทำให้ฉินซีเป็นห่วง ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงกลั้นไว้

โชคดีที่ ฉินยีไล่ตามเธอ ดึงฉินซีแล้วพูดว่า "พี่ ฉันมีต้องไปคุยงาน พอดีเลยที่จะผ่านแมมบ้าแดงกรุ๊ปแดงกรุ๊ป พอดีเลยฉันไปส่งแกที่บริษัท"

ก่อนที่ฉินซีจะตอบสนอง เธอถูก ฉินยียัดเข้าไปในรถ

ระหว่างทางฉินซีไม่ได้พูดอะไร ฉินยีไม่ได้พูดถึงหยางเฉิน และเอาแต่พูดถึงสิ่งที่น่าสนใจในบริษัท

และฉินซีเหลือบมองฉินซีเป็นช่วงๆ ดวงตาสีแดงที่บวมทำให้ ฉินยีรู้สึกเจ็บใจไปหมด

หลังจากส่งฉินซีไปที่แมมบ้าแดงกรุ๊ปแดงกรุ๊ปแล้ว ฉินยีก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า "พี่ เกิดอะไรขึ้นระหว่างพี่เขยกับแกกันแน่?"

เมื่อ ฉินยีถามคำถามเช่นนี้ ฉินซีก็ตื่นตระหนก: "ก็ไม่ได้เป็นไร ไม่มีอะไรนิ!"

ฉินยีพูดด้วยใบหน้าจริงจัง: “พี่ อย่าโกหกฉันเลย มีอะไรผิดปกติระหว่างพี่เขย ฉันจะไม่รู้ได้ไง?”

“ตั้งแต่เด็ก แกก็มีอะไรใบหน้าของแกก็ปกปิดไม่ได้ แกเป็นแบบนี้มาแต่เช้าแล้ว”

“คนที่ทำให้แกเป็นเช่นนี้ คงจะมีเพียงหยางเฉินคนเดียว”

ฉินซีเงียบไปครู่หนึ่ง ราวกับเด็กที่ทำอะไรผิด ก้มหัวและไม่พูดอะไรสักคำ

ฉินไม่ยิ่งเป็นห่วงมากขึ้นไปอีก คว้าไหล่ของฉินซีแล้วพูดอย่างอารมณ์ดี “พี่ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ฉันเป็นน้องสาวแท้ๆ ของแกเลยนะ แกก็ไม่อยากบอกฉันเหรอ?”

“หรือแกไม่เคยเห็นฉันเป็นน้องสาวของแก?”

ฉินซีเงยหน้าขึ้น มีแต่น้ำตาที่ไหลลงมาบนใบหน้าของเธอ เธอก็ส่ายหัวอย่างรวดเร็ว: "แกเป็นน้องสาวฉัน ทั้งชีวิตก็มีแกเป็นน้องสาวคนเดียวเท่านั้น!"

เมื่อเห็นฉินซีที่กำลังร้องไห้น้ำตาไหล หัวใจของ ฉินยี ก็อ่อนลงอย่างกะทันหัน และเธอก็อดไม่ได้ที่จะถามคำถาม เธอเอาแขนโอบไหล่พี่สาวของเธอ และพูด: "พี่ ฉันจะไม่บังคับพี่ตอบแล้ว แต่ไม่ว่ายังไงก็ตาม เธอยังมีน้องสาวคนนี้อยู่เคียงข้างเสมอ!"

ฉินซีไม่ได้พูดอะไรหลังจากนั้น จากที่ ฉินยีปลอบโยนเป็นเวลานาน เธอลงจากรถและไปที่ แมมบ้าแดงกรุ๊ปแดงกรุ๊ป

หลังจากดูฉินซีเข้าไปในแมมบ้าแดงกรุ๊ปแดงกรุ๊ปแล้ว ฉินยีก็โทรเบอร์ออก: "หยางเฉิน นายไปทำอะไรให้พี่สาวฉัน"

หยางเฉิ ซึ่งรับสายก็ได้ยิน ฉินยี พูดเช่นนี้ และในที่สุดเขาก็สรุปได้แล้วว่า หน้าตาที่ดูไร้เรี่ยวแรงของฉินซีนั้นเป็นเพราะตัวเขาเองจริงๆ

“เสี่ยวยี ฉันไม่ได้มีเรื่องอะไรกับพี่สาวเธอ มีเรื่องเข้าใจผิดเล็กน้อย แกวางใจได้เลย สักสองสามวันถฉันทำงานของฉันเสร็จ ฉันจะไปอธิบายให้หล่อนฟังเอง”

หลังจากที่หยางเฉินเงียบไปครู่หนึ่ง เขาพูด

“ไม่ยางเฉิน! นายนิตัวดีจริงๆ เลยนะ นายรู้ไหมว่าพี่สาวฉันเสียใจสักแค่ไหน?”

“เพราะนาย เธอร้องไห้ทั้งคืนและตาของเธอก็บวมมากเลยด้วย”