The king of War นิยาย บท 834

ชัดเจนเลยว่าลงมืออย่างเหี้ยมโหด 3ฝ่ามือลงไป แก้มทั้งสองข้างแดงขึ้นมา

“คุณหยาง ผมรู้ว่าตอนนี้พูดอะไรก็คงสายไปแล้ว ขอเพียงแค่คุณยอมปล่อยหลานสาวผมไป เงื่อนไขทั้งหมดคุณเสนอมาได้เต็มที่ ผมรับปากหมด”

ซุนซวี่เปิดปากพูด

การกระทำของซุนซวี่ทำให้หยางเฉินแปลกใจมาก เพื่อซุนจื้อเจียว ซุนซวี่ไม่เพียงคุกเข่าอ้อนวอน ยังตบหน้าของตัวเอง ถ้าวันนี้หยางเฉินเสนอเงื่อนไขอะไรออกมาก็ตามแต่ หวังเพียงแค่ว่าหยางเฉินจะปล่อยซุนจื้อเจียว

ดูแล้ว ผู้หญิงคนนี้สำหรับเขา สำคัญมาก

ไม่งั้น ซุนซวี่เพื่อผู้หญิงคนนี้แล้ว ทำได้ขนาดนี้

“คุณลุง ท่านรีบลุกขึ้นเถอะ! ท่านจะคุกเข่าให้ไอ้หนุ่มนี่ได้ไง? ยังตบตัวเองอีก?”

ซุนจื้อเจียวพึ่งได้สติกลับมา รีบดึงซุนซวี่ขึ้น

“หุบปาก!”

ซุนซวี่พูดด้วยความโกรธว่า “ยังไม่คุกเข่าขอโทษหยางเฉิน ขอร้องให้เขาไว้ชีวิตเธออีก?”

ถึงตรงนี้ ซุนจื้อเจียวเหมือนพึ่งตื่นจากฝัน

หยางเฉินมีที่มาไม่ธรรมดาจริงๆ ไม่งั้นจะทำให้ซุนซวี่ทำได้ถึงขนาดนี้ได้ไง?

เพียงแต่ ในสายตาเธอ หยางเฉินเป็นคนธรรมดามาตลอด เป็นแค่แฟนของเซี่ยเหอเท่านั้น

ถ้าหยางเฉินเป็นคนใหญ่คนโตอะไรนั่นจริงๆ เซี่ยเหอทำไมป่านนี้พึ่งจะดัง?

ดังนั้นเวลานี้ ในใจของเธอยากที่จะยอมรับความเป็นจริงที่ว่าหยางเฉินเป็นคนใหญ่คนโต บนใบหน้าเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม

“คุกเข่า!”

ซุนซวี่โกรธและพูดอีกครั้ง

ถ้าไม่ใช่คุกเข่าอยู่ เขาคงลงมือด้วยตัวเอง ให้ซุนจื้อเจียวคุกเข่าขอโทษแล้ว

ซุนจื้อเจียวกัดริมฝีปากแน่น นัยน์ตาเต็มไปด้วยน้ำตา แต่ไหนแต่ไรมาเธอไม่เคยคุกเข่าให้ใครมาก่อน

ในเวลานี้ ในใจเต็มไปด้วยความเหยียดหยามและไม่ยินยอม ตอนมองหยางเฉิน ในสายตาเต็มไปด้วยความแค้น หยางเฉินมองซุนจื้อเจียวด้วยสายตาที่ดูถูก มองไปทางซุนซวี่ทันที หัวเราะเหอๆแล้วพูดว่า “ดูแล้ว หลานสาวคนนี้ของคุณจะแค้นผมมากนะ!”

“ให้ผมพูด เรื่องคุกเข่าก็ชั่งเถอะ ถึงเธอจะคุกเข่าขอร้องจริงๆ เกรงว่าคงจะไม่ใช่จากใจจริง”

“ถ้าผมทายไม่ผิด เธอคงคิดว่าจะแก้แค้นผมยังไง?”

หยางเฉินพูดจบ ซุนจื้อเจียวรีบพูดว่า “ไอ้หนุ่ม อย่าคิดว่าจับจุดอ่อนของลุงได้แล้ว อยากทำอะไรก็ทำได้นะ”

“ฉันบอกให้ ต้องมีสักวัน ฉันจะทำให้นายรู้ว่าอะไรคือคำว่าเสียใจภายหลัง”

แม้แต่หยางเฉินก็คิดไม่ถึง มาถึงขั้นนี้แล้ว ซุนจื้อเจียวถึงกับยังกล้าข่มขู่ตัวเอง สีหน้าขรึมขึ้นมาทันที

ซุนซวี่สีหน้าก็เปลี่ยนไปมาก ไม่มีเวลาคิดอะไรมาก ยืนขึ้นมาทันที

“เพี้ยะ!”

เขาตบไปหนึ่งที่ไปที่หน้าของซุนจื้อเจียว โมโหแล้วพูดว่า “คุกเข่าลง! ขอโทษ!”

ซุนจื้อเจียวถูกตบจนถอยหลังไปหลายก้าว บนใบหน้าปรากฏรอยแดงรูปมือขึ้น มุมปากก็มีเลือดออกมาเล็กน้อย

ใบหน้าเธอเต็มไปด้วยความไม่คาดคิด แม้ว่าซุนซวี่ไม่ใช่พ่อแท้ๆ แถมดีต่อเธอมาก

เธอโตมาขนาดนี้ ซุนซวี่แม้แต่ด่าก็เคยด่าแค่ไม่กี่ครั้ง ยิ่งไม่ต้องพูดว่าลงมือตี

วันนี้ ถึงกับตบเธอ ยังใช้แรงขนาดนี้

“คุณลุง คุณ คุณถึงกับตบฉัน?”

ซุนจื้อเจียวพูดด้วยอาการสั่นเทา

“ไอ้สารเลว! ฉันให้เธอคุกเข่าขอโทษ เธอหูหนวกเหรอ?”

คุณโมโหพูดว่า “ถ้าไม่ใช่เห็นแก่ที่พ่อเธอตายเพื่อฉัน อาศัยที่เธอกล้าล่วงเกินเพื่อนของคุณหยาง ก็เพียงพอที่ฉันจะกำหนดโทษให้เธอตายแล้ว!”

“โชคดีที่ฉันยังสามารถระงับความโกรธของตัวเองได้ รีบคุกเข่าขอโทษ สำนึกผิดต่อคุณหยางซะ”

“ไม่งั้น เธอจะสามารถมีชีวิตรอดผ่านวันนี้ไปได้รึเปล่า ยังเป็นปัญหา”

ในน้ำเสียงของซุนซวี่ เต็มไปด้วยการข่มขู่