moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 12

ตอนที่ 12 คนหนุนหลัง

ในสถานีตำรวจ จักรชัยลูบๆบนหัวของตนเองที่มีแผลเพิ่มขึ้นมาอีก อดไม่ได้ที่จะดึงมุมปาก หนึ่งวันนี้สมองได้รับความเสียหายหนักถึงสองครั้ง ก็ไม่รู้ว่าสมองที่กระทบกระเทือนของตนเองจะหนักขึ้นอีกหรือเปล่า

“ตำรวจริว เพื่อนผมไม่กี่คนนั้นไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ?”

มองตำรวจที่ถือเอกสารสอบสวนอยู่ จักรชัยอดไม่ได้ที่จะถามออกมา ตอนที่ตำรวจเข้ามาโอบล้อมพวกเขา ก็นำคนเจ็บส่งไปโรงพยาบาลก่อน เห็นร่างกายของจักรชัยไม่ได้มีปัญหาอะไรมากจึงนำตัวมาที่สถานีตำรวจทันที

“คุณมีความสามารถมากขนาดไหน ถึงสนใจเรื่องมากมาย บอกมาตรงๆก่อนว่าใครเป็นคนเริ่ม แล้วใครเป็นเอาขวดแทงท้องคนอื่นจนเละ พวกที่อายุไม่เยอะทั้งหลายลงมือได้อย่างรุนแรงไม่ไหวเลยจริงๆ”

ได้ฟังเขาพูด จักรชัยก็รู้แล้วว่าซาสี่คงจะอาการหนักที่สุด มิเช่นนั้นก็คงไม่มาถามเขาหรอก

ในตอนที่โดนถามว่าใครคือคนทำร้าย จักรชัยจึงยอมรับว่าตนเป็นคนทำอย่างไม่ต้องคิด แต่เพิ่งพูดออกไป คำพูดของตำรวจริวก็ทำให้เขาตกตะลึง

นอกจากดารินที่ยังอยู่โรงพยาบาล อีกสองคนก็พูดอย่างนี้ หลังจากที่เจ้าหน้าที่ตำรวจได้ยินเขาพูดอย่างนี้ก็โยนปากกาในมือทิ้งอย่างเบื่อหน่าย

“ถ้าพวกคุณยังไม่พูดความจริงอีก ผมจะถือว่าพวกคุณขัดขวางการทำงานของเจ้าหน้าที่แล้วนะ ถึงเวลาที่ทำอย่างนี้คงจะดีที่สุด”

จักรชัยมองเขาอย่างวางเฉย ในหัวคิดว่าไม่ว่าอย่างไรก็ต้องเจอกับพวกเขาสองคนก่อน จะพูดอย่างไรตอนนี้เขาก็มีพ่อแม่ผู้ให้กำเนิดที่ร่ำรวย อาจจะไม่ถึงกับปล่อยตัวเขา แต่ถึงตอนนั้นเรื่องก็คงจัดการได้ง่ายขึ้นมาสักหน่อย

เพียงแต่ไม่รู้ว่าจะทำให้พ่อแม่ผู้ให้กำเนิดที่เพิ่งรู้จักกันแค่วันเดียวเห็นเขาเป็นอย่างนี้รู้สึกอย่างไรบ้าง

“ตำรวจริว พวกคุณจับตัวเด็กคนหนึ่งที่ชื่อจักรชัยใช่ไหม?”

ตอนที่จักรชัยกำลังเหม่อลอย โทรศัพท์ของตำรวจริวก็ดังขึ้นมา ตำรวจริวจึงรีบพูดเรื่องทั้งหมดไป อีกฝ่ายเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดออกมาอย่างเย็นชา

“นำตัวเขามานี่!” แล้วก็วางโทรศัพท์ไปเลย

ตำรวจริวตกตะลึงเล็กน้อย ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้รู้สึกเหมือนเสียงของหัวหน้าแปลกๆ เหมือนกับโมโหมาก มองจักรชัยครั้งหนึ่ง ก็ไม่กล้าถามอะไรมากรีบพาเขาเดินไปที่ห้องทำงานของหัวหน้าทันที

ส่งคนเข้าไปแล้ว หัวหน้าก็โบกๆมือให้ตำรวจริวออกไป จักรชัยกลับมองสองคนที่อยู่ในห้องอย่างประหลาดใจ

คนที่โบกมือเมื่อครู่ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าเป็นหัวหน้าสถานีตำรวจ สำหรับอีกคนหนึ่ง รูปร่างหน้าแข็งแกร่งและเด็ดขาด สวมชุดตำรวจสีขาวอย่างเรียบร้อยเหมาะสมนั่งอยู่ตรงนั้น แสดงให้เห็นว่าเป็นข้าราชการมานานแล้วอย่างชัดเจน

แต่ใบหน้านั้น มองอย่างไรก็รู้สึกเหมือนว่าเคยเห็นที่ไหนมาก่อน

“จัตุรงค์ พาเขามาแล้ว คุณดูสิครับ?”

ตอนที่จักรชัยได้ยินคำว่าอธิบดีก็ตกตะลึงไปเลย เขาไปได้รับเกียรติใหญ่โตขนาดนี้จากไหน ไม่นึกว่าจะโดนอธิบดีเรียกมาถึงห้องทำงานโดยตรง

“ออกไป!”

ความน่าเกรงขามปรากฏผ่านเสียงที่ทุ้มต่ำ ตอนที่หัวหน้าสถานีตำรวจได้ยินสองคำนี้ก็เป่าปากอย่างชัดเจน รีบเดินออกไปข้างนอก ตอนที่ในห้องเหลือเพียงแค่พวกเขาสองคน จักรชัยก็กระพริบตาปริบๆอย่างไร้เดียงสาเล็กน้อย

ก็แค่ตีอันธพาลที่แซวผู้หญิงเท่านั้น ทำไมถึงรู้สึกเหมือนทำความผิดร้ายแรงเลยล่ะ?

“หลานชาย คิดอะไรอยู่ล่ะ? รู้สึกว่ายังตีไม่พอหรือเปล่า?”

ได้ยินคำนี้ ร่างของจักรชัยก็สั่นไหว นึกถึงเมื่อครู่เหมือนได้ยินหัวหน้าคนนั้นเรียกเขาว่าจัตุรงค์ ใบหน้านี้จะมองอย่างไรก็ค่อนข้างคล้ายกับยศพลที่เจอเมื่อเช้านี้

อืม สมภาคภูมิคนที่ช่วยทำให้ได้มีเงินหนึ่งร้อยล้าน คนหนุนหลังในวงราชการนี่ก็ไม่ธรรมดา