moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 18

บทที่ 18 รุ่นที่ผลิตจำกัดจำนวน

จักรชัยก้าวเท้าเข้าไปในลิฟต์ของทางด้านซ้าย ผู้ชายในชุดสูทสีดำก็ก้าวเท้าออกมาจากในลิฟต์ของทางด้านขวา ตอนที่บริกรของไนท์คลับเห็นเขานั้น ต่างก็ตะโกนด้วยน้ำเสียงที่เคารพ “ท่านประธานภาสกร!”

ช่วงที่เปิดประตู ทุกคนต่างต้อนรับเรียกว่าท่านประธานภาสกรนั้นจักรชัยไม่สามารถที่จะเทียบเทียมได้เลย

“โอ้ ท่านประธานภาสกรมาแล้ว”

จำรัสนั่งอยู่กับตรงข้ามกับประตูพอดี เมื่อภาสกรเข้ามา เขาก็เป็นคนแรกที่ลุกขึ้นยืน รีบที่จะเดินเข้าไป คว้ามือของเขามาจับไว้ แสดงการต้อนรับอย่างอบอุ่นเห็นเป็นแม่ของตัวเองยังไงอย่างนั้น

ประจวบเหมาะที่อลินดาเพิ่งจะเดินมา จำรัสจึงรีบดึงเธอก้าวขึ้นไปข้างหน้า

“มัวแต่อึ้งอะไรอยู่ล่ะ นี้คือท่านประธานภาสกรที่ฉันเพิ่งจะพูดกับคุณ”

ท่านประธานภาสกร เป็นลูกชายของนักธุรกิจทางด้านอสังหาริมทรัพย์ระดับพันล้าน ภาสกร

คุณพ่อของภาสกรแทบจะสร้างบ้านไปแล้วกว่าครึ่งหนึ่งของเมือง สถานะและความมั่งคั่งนั้นใช่ว่าคนธรรมดาจะสามารถเทียบเทียมได้ คุณลุงของจำรัสก็เป็นลูกน้องที่รับงานโครงการของพ่อภาสกร ไม่อย่างนั้นจะทำเงินได้มากมายขนาดนั้นได้ยังไงกัน

อลินดาเห็นคนแบบนี้แทบจะรอไม่ไหวที่จะกระโจนเข้าไปที่เสื้อผ้า ขณะนั้นกลับว่าต้องแสร้งเอามือไปจับไว้ด้านหลังอย่างเงียบๆแทน ตะโกนออกมาด้วยเสียงที่งามเฉิดฉาย “ท่านประธานภาสกร!”

ภาสกรยิ้มอยู่ครู่หนึ่ง เอาถุงที่อยู่ในมือส่งไป ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงที่อุทานออกมาอย่างตกใจ

“MCM กระเป๋ารุ่นใหม่ที่ผลิตและจำหน่ายออกมาอย่างจำกัดจำนวน กี่หมื่นละคะเนี่ย~”

ยิ่งพูดถึงตอนหลัง น้ำเสียงของผู้หญิงนั้นก็ยิ่งเสแสร้ง จับมือของผู้ชายคนหนึ่ง เห็นได้ชัดเจนว่าเป็นการพูดให้เขาฟัง

“แค่ของขวัญเล็กๆน้อยๆ ไม่ได้มีมูลค่า สุขสันต์วันเกิดนะ มาช้าไปแล้ว คงไม่ถือสาอะไรน่ะ”

ตอนที่ภาสกรพูดประโยคนี้นั้นก็ไม่ได้สนใจอะไร พูดไปพลางเดินเข้ามา

“ท่านประธานภาสกรยื่นมือออกไป ส่งมอบของขวัญให้กับพวกเราอีกหลายคนอย่างเบียดเสียด”

อลินดาหยิบถุงนั้นอย่างตื่นเต้นจนแทบจะพูดไม่ออก ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆจนกระทั่งจำรัสลากเธอเข้ามา

“ขอบคุณท่านประธานภาสกร!”

ภาสกรเพิ่งจะนั่งได้ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นก็เห็นอะไรบางอย่างที่ส่องประกายอยู่บนพื้น เดินเข้าไปด้วยความสงสัย ใช้มือดึงเศษชิ้นส่วนบนพื้นออกมา มันเป็นสร้อยข้อมือที่อลินดาเพิ่งจะทิ้งพอดี

“นี้คือ? สีหน้าของภาสกรค่อนข้างที่จะประหลาดใจ เงยหน้าขึ้นไปมองกี่คนนั้นที่ยืนอยู่ด้านหลัง”

“เป็นเพียงแค่ของที่เพื่อนร่วมงานให้ ไม่ระมัดระวังก็ตกแตกเสียแล้ว แต่ว่าดูแล้วก็ไม่ได้มีค่าอะไร เขารู้สึกว่าน่าเบื่อก็เลยออกไปแล้ว”

เมื่อฟังคำพูดของอลินดา ภาสกรก็ดึงมุมปากขึ้นครู่หนึ่ง กลับไปเอาเศษชิ้นส่วนที่แตกบนพื้นนั้นขึ้นมา วางลงบนโต๊ะ

ของสิ่งนี้ไม่มีมูลค่า ?

“ท่านประธานภาสกร ถ้าหากว่าท่านชอบของสิ่งนี้ ฉันจะกลับไปซื้อสักกี่เส้นส่งไปให้คุณโดยเฉพาะ อันนี้มันตกพื้นแล้ว คุณก็อย่าไปสนใจเลย เกรงว่าจะเปื้อนมือของคุณ”

อลินดามองภาสกรอย่างไม่ค่อยเข้าใจไปซะหมด แต่ว่าเธอตอนนี้นั้นเรื่องที่น่าเสียใจที่สุดก็คือทำไมถึงลืมให้คนมากวาดขยะกองนี้ได้ นี้ไม่ใช่ทำให้ภาสกรมองว่าเป็นเรื่องตลกเหรอ!

“สิ่งของนี้ไม่ได้มีมูลค่าเสียงจริงๆ เพราะว่านี้ไม่ใช่เงินก็สามารถซื้อได้!”

ภาสกรมองไปที่เศษชิ้นส่วนที่วางอยู่บนโต๊ะ เจ็บปวดไปครู่หนึ่ง แม้ว่าสิ่งของนี้ไม่ใช่เป็นของที่เขาซื้อ แต่ว่าเมื่อเห็นของที่ดีอย่างนี้ถูกทำให้ตกจนแตกเป็นชิ้นๆ และยังถูกพูดว่าเป็นสิ่งของที่ไม่มีมูลค่าอีก เอ๋อไปชั่วครู่หนึ่ง

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว