moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 31

บทที่ 31 นิ่งเงียบ

“จริงๆแล้ว วันนี้ก็ถือว่าออกมาจากที่นั่นแล้ว และไม่มีทางเปลี่ยนแปลงผลลัพธ์ได้! แต่ทว่า คงต้องขอบคุณมากๆ ที่ทำให้ฉันสามารถมีโอกาสได้หายใจ”

ภายใต้แสงจันทร์ บนใบหน้าเรียวที่เนียนละเอียดนั้นของน้ำทิพย์เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง ในที่สุดน้ำตาก็ไหลผ่านแนวป้อมปราการสุดท้าย เธอเม้มริมฝีปากแน่น ร่างกายก็กำลังสั่นเทาเล็กน้อย

ท่ามกลางความมืดมิดท่าทางนั้นของเธอดูสิ้นหวังอย่างเห็นได้ชัด หัวใจของจักรชัย ก็เจ็บปวดโดยไม่ทราบสาเหตุ ขณะที่ควานหาในกระเป๋านานสองนาน จึงเจอกระดาษทิชชู่แผ่นหนึ่งที่ไม่ได้ใช้ในตอนกลางวัน แล้วยื่นไปตรงหน้าของน้ำทิพย์

มองไปที่กระดาษทิชชู่ที่ยับยู้ยี่แผ่นนั้น ในที่สุดน้ำทิพย์ก็ร้องไห้ออกมาอย่างไม่เกรงใจ จักรชัยมองร่างเงาที่ยองอยู่บนพื้น ทำได้เพียงแค่ลูบผมของเธอต่อไป พยายามทำให้เธอสบายใจขึ้นสักหน่อย

เรื่องพวกนั้นในห้องประชุม บางทีอาจจะทำให้น้ำทิพย์รู้สึกสิ้นหวัง แต่แม่ที่เป็นผู้ให้กำเนิดของเธอทำเรื่องเหล่านี้ จึงเป็นการทำร้ายความรู้สึกอย่างแท้จริง

ผ่านไปเนิ่นนาน เสียงร้องไห้ของน้ำทิพย์จึงค่อยๆลดลงไป แล้วก็เช็ดกระดาษทิชชู่แผ่นนั้นที่รับมาจากในมือของจักรชัย แล้วลุกยืนขึ้นมาอีกครั้ง

“คืนนี้น่าจะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วที่ฉันยืนอยู่ตรงนี้ในฐานะพยาบาลส่วนตัวของคุณ เดี๋ยวฉันจะไปส่งคุณกลับ!”

“หรือว่าตัดสินใจที่จะไกล่เกลี่ยแล้ว ใช่มั้ย?” จักรชัยจุดบุหรี่ตามเคย ขณะมองน้ำทิพย์ด้วยสีหน้ายากจะคาดเดา

“อืม ตอนที่ฉันกลับประเทศนึกว่าตัวเองสามารถเปลี่ยนแปลงทุกอย่างได้ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเมื่อตอนที่กลับประเทศถึงจะเป็นเวลาที่ฝันร้ายเพิ่งจะเริ่มต้น หลังจากที่พ่อของฉันให้ฉันช่วยเขาใช้หนี้การพนันก่อนหน้านี้ จึงเป็นหนี้มากขึ้น นี่จึงเป็นเหมือนวัฏจักรที่ไม่มีวันสิ้นสุด นี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันคนเดียวจะสามารถเปลี่ยนแปลงได้อยู่แล้ว บางทีมีเพียงสรวิชญ์คนนั้นเท่านั้นถึงจะสามารถทำได้!”

ตอนที่น้ำทิพย์พูดประโยคนี้ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความรู้สึกสิ้นหวัง เสียงกลับมั่นคง ราวกับว่ากำลังพูดเรื่องที่ไม่สลักสำคัญอะไรต่อตนเอง เธอเพียงแค่รู้สึกเสียใจเพราะเรื่องนี้ก็เท่านั้น

จักรชัยนิ่งเงียบ เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงชีวิตก่อนหน้านี้ของตนเอง

เขาคิดว่าตนเองจะดิ้นรนต่อไปเพื่อชีวิต จนกระทั่งถึงวาระสุดท้ายของชีวิต แต่กลับคิดไม่ถึงว่าเกิดการเปลี่ยนแปลงยิ่งใหญ่เช่นนี้ในชีวิตหลังจากเกิดอุบัติเหตุ

ก่อนหน้านี้มักจะต้องการชีวิตในตอนนี้ ตอนนี้กลับหวนนึกถึงอดีต

น้ำทิพย์มองไปที่ท้องฟ้าแล้วยิ้มออกมาอย่างเงียบๆ เหมือนกับว่าคิดถึงเรื่องอะไรบางอย่างที่มีความสุข

 

“ไปกันเถอะ พวกเราควรกลับไปได้แล้ว!”

น้ำทิพย์ขณะจับแขนเสื้อของจักรชัย แล้วทั้งสองคนก็เดินกลับโรงพยาบาลทีละก้าวอย่างนี้

น้ำทิพย์ก็เหมือนปกติ ปูผ้าปูที่นอนให้เขา ดูแลเขาหลังล้างหน้าแปรงฟันเสร็จ

เพียงอย่างเดียวที่ไม่เหมือนเมื่อก่อนก็คือสายตาของเธอจับจ้องอยู่ที่จักรชัยอยู่ตลอดเวลา

จนกระทั่งไม่มีอะไรทำแล้ว น้ำทิพย์จึงยิ้มให้จักรชัยแล้วพูดว่า “ฝันดี” แล้วค่อยๆเดินออกไปข้างนอก

จักรชัยจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวชั่วขณะ รู้สึกตลอดเวลาว่ามีตรงไหนไม่ถูกต้อง แต่ก็บอกไม่ได้ เขามีเงิน แต่เรื่องนี้ไม่ใช่เงินที่พอจะสามารถแก้ไขได้ ขณะมองการโทรไม่กี่สายในโทรศัพท์ จักรชัยก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจยาวๆ

ในห้องที่เงียบสงัดทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมา ทำให้จักรชัยตกใจ

ดอกเหมยต้องโทรอย่างน้อยสี่ห้าครั้งต่อวัน ดึกขนาดนี้โทรมากะทันหัน น่าจะมีเรื่องอะไรสักอย่าง

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว