moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 81

บทที่ 81คุณชายน้อยตระกูลหัสบดินทร์

“ฮิฮิ”

เห็นเพียงไอ้เตี้ยยิ้มแสยะ พูดอย่างเจ้าเล่ห์

“มีหน้าตาอย่างกับ......”

“ไอ้ระยำ”

จักรชัยไม่สนใจเหรอว่า ตัวเองลงมือจะมีผลอย่างไรตามมา ยังไงซะ มากสุดก็แค่ตายเท่านั้น

แต่ว่า ในตอนนี้ตัวเองได้ตกอยู่ในเงื้อมมือของคนอื่นแล้ว จะตายหรือไม่ตาย ก็ไม่สำคัญแล้ว

เมื่อคิดในใจแบบนี้ จักรชัยทำอะไรก็ไม่รู้สึกพะว้าพะวังแล้ว

ตามที่กล่าวว่า คนไม่มีอะไร ย่อมไม่กลัวอะไรทั้งนั้น ใครจะจัดการใครยังไม่รู้เลย

ไอ้เตี้ยก็ไม่คาดคิดว่า จักรชัยจะลงมือจริงๆ ในความงุนงงกลับถูกจักรชัยผลักถอยหลังไปหลายก้าว

ในวินาทีต่อมา ไอ้ลิงก็กระโจนเข้ามา

ไม่คาดคิดว่า ไอ้หมอนี่จะเป็นตัวโหดเหี้ยม

หากไม่ใช่เพราะจักรชัยมีไหวพริบที่รวดเร็ว เกรงว่าคงจะโดนเขาเตะเข้าที่เป้ากางเกงแล้ว

สีหน้าหวาดกลัว จักรชัยหน้าแดงไปหมด

ในเมื่อกี้เพื่อหลีกเลี่ยงการโจมตีของไอ้หมอนี่ มือของเขาถูเข้ากับผนังเต็มๆ ในขณะนี้ทั้งแขนแดงไปหมด

นี่ถ้าขีดข่วนลงไป คงจะเห็นเลือดแน่นอน

“บ้าเอ๊ย ไอ้ลิงนายทำอะไรวะ?”

และในตอนที่จักรชัยคิดว่าตัวเองหมดหนทางที่จะถอยแล้ว ความผิดคาดก็ได้เกิดขึ้น

ไอ้เตี้ยที่เดิมทีเป็นพวกเดียวกันกับไอ้ลิง ในตอนนี้กลับชกหมัดไปทางเพื่อนของตัวเอง

เจ๋งมาก เห็นว่าตัวเล็กนิดเดียว คิดไม่ถึงว่าจะมี

พละกำลังมากขนาดนี้

เพียงแค่ชกต่อยหมัดเดียว เห็นว่าไม่ใช้พละกำลังสักเท่าไหร่ แต่ต่อยจนฟันในปากของไอ้ลิง หลุดออกมาสองซี่เลย

“ไอ้เตี้ย บัดซบเอ้ย! นายทำบ้าอะไร?”

เดิมทีอยากจะออกหน้าให้เพื่อนของตัวเอง คิดไม่ถึงว่าระหว่างทางจากถูกกระทำโดยเช่นนี้

ถ้าไม่ใช่ว่ารู้ดีในความสามารถของไอ้เตี้ย ไอ้ลิงคงจะชกหน้ากลับไปตั้งนานแล้ว

“ข้าออกหน้าให้นาย นาย......”

ไอ้ลิงยังอยากจะเอ่ยปากพูดอะไรอีก

ลิงที่ตายแล้วต้องการพูดอะไรบางอย่าง แต่ถูกไอ้เตี้ย ตัดบทในทันที

“ฉันไม่ต้องการให้นายออกหน้าให้ฉัน”

หลังจากพูดคำนี้อย่างเย็นชาแล้ว สายตาของไอ้เตี้ยก็จ้องอยู่กับตัวของจักรชัยอยู่ครู่หนึ่ง ถึงได้พูดอย่างเย็นชาว่า

“มีผู้หญิงให้เสพสุขยังไม่อิ่มอีก? ดูแลคนของนายให้ดี”

จะเห็นได้ว่า ไอ้เตี้ยจะมีสิทธิ์ในการพูดมากที่สุด ในบรรดาทั้งสามคนนี้ มิฉะนั้นไอ้ลิงก็ไม่เดินจากไป ด้วยใบหน้าบึ้งตึง หลังจากที่ฟังคำพูดของเขาแล้ว

“นายทำอะไร?”

ต้องบอกว่า จักรชัยก็สังเกตเห็นแล้ว ไอ้เตี้ยที่อยู่ตรงหน้านี้ เห็นค่าตัวเอง

ไม่ต้องไปสนใจว่าเป็นการเห็นค่าแบบไหน เพราะยังไงตัวเองได้ต่อยเขา เขาไม่เพียงแต่ไม่เอาคืน แต่ยังออกหน้าให้ตัวเองด้วย

เพียงแค่ข้อนี้ จักรชัยก็รู้สึกว่า นี่ไม่แน่อาจเป็นจุดแตกหัก

“พี่ๆ แม้ว่าฉัน......”

มองไปที่จักรชัยด้วยสายตาน่าสะพรึงกลัว ไอ้เตี้ยขยิบตาให้เขาเป็นสัญญาณ โดยไม่พูดอะไรสักคำ

เพียงแค่การกระทำนี้ ไม่ว่าจะมองอย่างไร ก็จะรู้สึกว่า ไอ้เตี้ยแตกต่างจากคนเหล่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้น อาจมีฐานะอย่างอื่น หรือว่าจะเป็นสายลับอะไรทำนองนั้น

เมื่อคิดอย่างนี้ในใจ จักรชัยก็หุบปากอย่างเชื่อฟัง เดินตามหลังไอ้เตี้ย เดินไปอย่างสบายใจเฉิบ

หลังจากที่ทั้งสองมาถึงหัวมุม ไอ้เตี้ยก็เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขา

“เฮๆๆ คุณชายน้อยตระกูลหัสบดินทร์“

จบกัน จีบนิ้วเป็นท่าดรรชนีกล้วยไม้ขนาดนั้น จักรชัยดูจนขนหัวลุก

แต่ว่า ไอ้หมอนี่รู้จักตัวเอง เป็นไปได้ไหมว่ามันเป็น......

ตามด้วยความคิดในใจเป็นประกายแวบขึ้นมา ในไม่ช้า จักรชัยก็ได้ยินคำแนะนำของไอ้เตี้ย

“คุณชายน้อย ฉันเป็นคนที่ลุงหยวนส่งมาสำรวจเบาะแส มาที่นี่เป็นเวลาสองสามเดือนแล้ว”

หลังจากพูดจบ หยุดชั่วคราว ก็ได้ยินไอ้เตี้ยพูดขึ้นอีกครั้ง

“อ๋อ ใช่แล้ว นี่คือซ่องโจรของไอ้หมอนั่นที่นามสกุลสุนทรวรรณ”