moneybags พ่อฉันเป็นเจ้าสัว นิยาย บท 85

บทที่ 85 รีบร้อนจนเหลือทน

“ฮ่าๆ”

ดารินที่อยู่ข้างๆพนัส อดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา ตบไหล่ของเขาแล้วพูดว่า

“เอาล่ะ เจ้าน้องชาย ไม่ต้องถอดแล้ว ที่พี่ชายมีอยู่”

ในหอพัก ชลธิชาพี่ใหญ่ ดารินพี่รอง ต่อจากนั้นถึงมีจักรชัยกับพนัส น้องชายตัวดีสองคนนี้

“ฮึม”

ทำแก้มป่อง พนัสท่าทางตีเบลอ พูดพึมพำในปาก

“ไอ้ดารินตัวดี ดูฉันหน้าแตกอย่างนี้เลย มีเสื้อผ้าทำไมไม่รีบเอาออกมา”

คำด่าออกมาจากปาก ดารินยิ้มส่ายหัว ใส่เสื้อผ้าให้กับจักรชัย

ยังดีที่เสื้อตัวนี้เป็นเสื้อกันหนาว จึงง่ายต่อการสวมใส่

ดารินจัดการให้จักรชัยอย่างว่องไว ถึงได้เอ่ยปากพูดว่า

“นายเดินเองได้ไหม?”

ในขณะที่พูดคำนี้ มือของดาริน ยังคงจับจักรชัยไว้แน่น

ความรู้สึกในการได้รับความห่วงใยจากคนอื่น ยอดเยี่ยมมากจริงๆ

แล้วหันมามองญาดา จักรชัยรู้สึกว่า เธอช่างน่าสงสารจริงๆ

เมื่อเทียบกับตัวเอง คนที่เหมือนถูกล้อมรอบไปด้วยความอบอุ่นมาโดยตลอด โชคชะตาของญาดานั้น ช่างเต็มไปด้วยอุปสรรคเกินจริงๆ

แต่ว่า ไม่ว่าจะทุลักทุเลมากแค่ไหน จักรชัยก็ได้เห็นความเมตตาที่จริงใจที่สุด ในตัวของญาดา

“พยุงฉันหน่อย ชลธิชา นายแบกเธอหน่อย”

มือชี้ไปที่ญาดา จักรชัยกำชับเป็นพิเศษ

และเป็นเพราะประโยคนี้ ในตอนแรกชลธิชาที่คิดจะโยนญาดาให้กับคนที่ลุงหยวนพามา รีบดึงมือกลับมาอย่างแข็งทื่อ

พวกเขาทุกคน ได้ออกไปจากสถานที่แห่งนี้อย่างยิ่งใหญ่อลังการ ซึ่งถูกขังไว้หนึ่งวันหนึ่งคืน ไม่มีอิสรภาพเลยสักนิด

ทันใดนั้นก็จมเข้าไปในอากาศที่ปลอดโปร่งบริสุทธิ์ จักรชัยอดใจไม่ไหว รีบสูดดมเข้าไปหลายคำ

ดีมาก ความกลัดกลุ้มในอก หายไปแล้ว

“ลุงหยวนล่ะ?”

ไอ้แก่ตัวดี ข้ารอแกมาทั้งคืนนะ

สูดจมูกเล็กน้อย จักรชัยเอาเช็ดออก โดยไม่รักษาภาพลักษณ์ใดๆ

ลูกน้องของลุงหยวนที่อยู่ข้างเขา มองจนลูกตาเกือบจะตกลงกับพื้น

“พวกนายทำอะไรอยู่? แค่ถามนิดหน่อย ยากขนาดนี้เลยหรือ?”

ทันทีที่พลังในตัวเองปรากฏออกมา จักรชัยก็ถือว่ามีมั่นใจขึ้นเล็กน้อย

และไอ้พวกที่ตกตะลึงอยู่ ในขณะนี้ก็ตั้งสติกลับมาได้

“คุณชายน้อย ลุงหยวนกำลังจัดการกับพวกลูกน้องของตระกูลสุนทรวรรณ”

“อ๋อ ได้หลักฐานแล้วเหรอ?”

ก็ไม่รู้ว่าไอ้เตี้ยเป็นยังไงบ้าง? ได้ตกอยู่ในเงื้อมมือของพวกรงทองหรือเปล่า

และไอ้ลิงที่น่ารำคาญนั่น ไม่รู้ว่ามันตายแล้วหรือยัง

ในใจมีเรื่องเต็มไปหมด จักรชัยออกคำสั่งโดยตรงโดยไม่มีการลังเลแม้แต่น้อย

“พาฉันไปพบลุงหยวน”

“เอ่อ”

จักรชัยท่าทางดูเหมือนเร่งรีบอดทนไม่ไหว ทำให้คนรอบข้างจับต้นชนปลายไม่ถูก

“คือว่า คุณชายน้อย เมื่อกี้ลุงหยวนได้ไปพบคุณแล้ว”

“เพื่อไม่ให้คุณอึดอัดใจ เขาเลยตั้งใจที่จะไม่มา”

“อ๋อ จริงเหรอ?”

“ใช่ครับ”

จักรชัยรู้ดีว่า พวกลูกน้องไม่กล้าโกหก แต่ว่า......

“ ก็แค่พาฉันไปพบเขา มันยากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

“พวกเรา......”

แต่ละคนมองหน้ากันไปมา ถึงมีคนเดินออกมา พูดด้วยท่าทีที่หวาดกลัว

“คุณชายน้อย ลุงหยวนรู้สภาพร่างกายของคุณ สั่งพวกเราไว้เป็นพิเศษ ให้ส่งคุณกลับบ้านโดยเร็ว”

“โอ้”

สำหรับสิ่งนี้ จักรชัยพยักหน้า

เมื่อพวกลูกน้องรอบข้างมองเห็นแล้ว ใจที่เป็นกังวลก็รู้สึกโล่งใจ

ช่วยไม่ได้ หากคุณชายน้อยตระกูลหัสบดินทร์ยืนยันที่จะไป พวกตัวเองก็ไม่สามารถปฏิเสธได้ แต่ลุงหยวนมีคำสั่งก่อนแล้ว นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่พวกเขาจะขัดขืนได้

และในตอนที่ทุกคนแอบถอนหายใจด้วยความโล่งอก จักรชัยก็พูดด้วยรอยยิ้มที่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม