เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 587

บทที่586 ไม่อนุญาตให้คิดถึงเขาอีกแล้ว

ปัง!

หลังจากประตูปิด หานมู่จื่อก็กั้นเย่โม่เซินไว้ด้านนอกประตู หลังจากนั้นก็ใส่รองเท้าแล้วก็เข้าห้องไป

เพราะว่าเมื่อกี้เดินเท้าเปล่า เพราะฉะนั้นตอนนี้เท้าก็เลยค่อนข้างสกปรก ดังนั้นหานมู่จื่อก็เลยไปข้างเท้าในห้องน้ำก่อน หลังจากนั้นก็ทำตามกิจวัตรประจำวัน

ตอนที่เธอทำกับข้าวเสร็จ แล้วยกมานั่งกินคนเดียวที่โต๊ะ หานมู่จื่อถึงได้รู้สึกว่าบรรยากาศรอบๆ มันว่างเปล่ามาก

ตรงข้ามกับเธอไม่มีเสี่ยวเหยียน ข้างๆ เธอไม่มีเสี่ยวหมี่โต้วพูดคุยกับเธอ

และก็ไม่มีใครกำชับให้เธอกินให้มากขึ้น กำจัดพลังงานด้านลบทั้งหมดออกไปให้เธอ

หานมู่จื่อคีบผักขึ้นมา แล้วก็ค้างนิ่งอยู่แบบนั้น

น่าจะผ่านไปประมาณหนึ่งนาที หานมู่จื่อก็ได้สติกลับมา แล้วก็หัวเราะเยาะตัวเอง

นี่เธอคิดอะไรอยู่?

แต่ว่ามันก็แค่การอยู่เป็นเพื่อนแค่สองวันนี้เองไม่ใช่เหรอ ตอนนี้แค่กินข้าวคนเดียวเธอก็เหงาและโดดเดี่ยวแล้วงั้นเหรอ? เธอต้องหิวกระหายแค่ไหนถึงได้มีความคิดแบบนี้ได้?

หานมู่จื่อส่ายหัวอย่างจำใจ แล้วก็คีบผักเข้าปากไป แต่รู้สึกว่าผักวันนี้มีรสชาติขมมาก ไม่ได้มีรสชาติของผักเลยแม้แต่นิดเดียว ตอนที่กินเข้าไป เหมือนกับว่ากินยาจีนยังไงยังงั้น

เธอขมวดคิ้วแล้วก็ยื่นมือไปคีบซี่โครงหมูผัดเปรี้ยวหวานของเธอ แต่ว่าพอกินเข้าไปก็รู้สึกเหมือนเดิม

หลังจากกินอย่าชาๆ แบบนี้ไปสักพัก สุดท้ายหานมู่จื่อก็วางตะเกียบลง

การกินข้าว แน่นอนว่าต้องมีคนกินด้วย ถึงจะอร่อย

กินคนเดียว มันทั้งเหงาและเศร้า

น่าเสียดายที่ทั้งเสี่ยวเหยียนและเสี่ยวหมี่โต้วไม่อยู่

ในหัวของเธอปรากฏใบหน้าที่หล่อเหลานั้นขึ้นมาอีกครั้ง แล้วหานมู่จื่อก็ยื่นมือขึ้นมาตบหัวตัวเองทันที

“ไม่อนุญาตให้นึกถึงเขาอีกแล้ว! ”

“น่าสมเพชจริงๆ! ”

เธอไม่มีความอยากอาหาร ก็เลยเก็บกวาดแล้วก็ไปอาบน้ำ หลังจากนั้นเธอก็นึกเรื่องการสั่งซื้อเมื่อตอนกลางวันขึ้นมาได้ จึงนั่งลงที่โต๊ะแล้วก็ร่างแบบสักพัก หลังจากที่เธอเปลี่ยนแบบร่างให้เป็นแบบที่เธอต้องการได้แล้วนั้น ใบหน้าของหานมู่จื่อถึงมีรอยยิ้มขึ้นมาได้

เธอหันไปดูเวลา ดึกมากแล้ว โทรศัพท์ก็ไม่ได้มีการเคลื่อนไหวอะไรเลย เย่โม่เซินเหมือนกับว่าหายตัวไปยังงั้นแหละ

เธอคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็ปิดไฟแล้วไปนอน

*

ตอนที่หานมู่จื่อคิดว่าเย่โม่เซินน่าจะไม่ปรากฏตัวต่อหน้าเธออีกนั้น ไม่คิดเลยว่าวันที่สองตอนที่เธอเปิดประตูห้องมา จะได้เห็นเย่โม่เซินอีกครั้ง

เขาไปส่งเธอที่บริษัทตามปกติ พกอาหารเช้ามาให้เธอ แล้วก็ให้เซียวซู่เอาอาหารกลางวันมาส่งให้เธอ ทุกอย่างทำเป็นกิจวัตร

ตอนบ่ายนั้น ผู้จัดการของบริษัทแอลทีก็โทรมาหาเธอ บอกว่าอยากดูแบบร่าง ดังนั้นหานมู่จื่อก็เลยเอาแบบร่างที่ตัวเองออกแบบเมื่อคืนให้เสี่ยวเหยียนส่งให้เขา

หลังจากที่เสี่ยวเหยียนไปคุยกับฝ่ายตรงข้ามเสร็จแล้วนั้น ก็กลับมาพูดกับหานมู่จื่อ

“ฉันดูเรื่องราคาต้นทุนกับเนื้อผ้าที่อีกฝ่ายต้องการมาแล้ว มันค่อนข้างจะยาก มู่จื่อ……”

เสี่ยวเหยียนเขียนสิ่งที่อีกฝ่ายต้องการ รวบรวมแล้วส่งให้หานมู่จื่อ

หานมู่จื่อรับมาอ่านดู เม้มปากแน่นแล้วคิดอยู่สักพัก

“ราคานี้ไม่มีปัญหาอะไร แต่ว่า……”

“แต่ว่าอะไรเหรอ? ”

“ไม่มีอะไรหรอก ทำตามนี้ไปแล้วกัน”

เสี่ยวเหยียนทำปากมุ่ย “เธอไม่คิดว่าถ้าทำตามเงินทุนนี้ พวกเราจะขาดทุนหรอกเหรอ? ”