เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 611

บทที่ 610 เมื่อกี้ใครกันที่บอกว่าเหนื่อย

นานแล้วที่ความสัมพันธ์ระหว่างเย่โม่เซินกับเย่หลิ่นหานได้แตกหักกันไป ก่อนหน้านี้ที่ยังพอพยักหน้าทักทายกันได้เป็นครั้งคราวก็ไม่เหลืออีกแล้ว

แน่นอนว่าหลังจากที่เย่โม่เซินพูดประโยคนี้ สีหน้าของผู้คนที่อยู่รอบข้างก็เปลี่ยนไป

หรือจะมีความแค้นอะไรกัน?

เมื่อภรรยาของลุงอ้วนได้ยินประโยคนี้ก็ตกใจตาตั้ง “ไม่คิดเลยว่าผู้ชายคนนี้จะดูน่าเกรงขามได้ขนาดนี้ ตอบโต้ได้ดีมาก ว่าแต่...พวกเขาเป็นพี่น้องกันหรือ?”

ทันใดนั้นพี่สาวก็มองเย่หลิ่นหานด้วยความสงสัย เขาจะตอบโต้อย่างไรเมื่อต้องอับอายต่อหน้าผู้คนเช่นนี้?

ทางด้านเย่หลิ่นหานก็ชำระเงินเสร็จพอดี ตอนที่เก็บบัตร เขาก็เดินไปข้างหน้า ในเวลาเดียวกัน ใบหน้าเขาไม่ได้พาลโกรธหรือแสดงท่าทางหงุดหงิดที่ถูกเย่โม่เซินพูดเหน็บแนม อีกทั้งยังคงมีสีหน้าเรียบนิ่งและอบอุ่น

เขาพูดเรียบๆว่า “นายยังโทษพี่เพราะเรื่องนั้นอยู่อีกหรือ? นั่นไม่ใช่ความตั้งใจเดิมของพี่ พี่เองก็ไม่ได้อยากทำแบบนั้น”

“หึ” เย่โม่เซินยิ้มอย่างเยือกเย็นโดยไม่เห็นแก่หน้าเขาเลยสักนิด เมื่อเห็นว่าสายตาของเขาที่อยู่ใต้เลนส์มองตามมาที่มือเขากับหานมู่จื่อ เขาจึงออกแรงบีบมือนุ่มๆหานมู่จื่อโดยไม่รู้ตัวและยังบีบนิ้วเธอแน่น

“ไม่ได้ตั้งใจ? งั้นนายถูกคนอื่นบังคับสินะ?”

เย่หลิ่นหานมองเขา ชายหนุ่มทั้งสองสบตากัน ทันใดนั้นไฟนับไม่ถ้วนก็พุ่งออกมาและสงครามที่ปราศจากดินปืนก็ปะทุขึ้น

หานมู่จื่อรู้ดีว่าพวกเขาทั้งสองไม่ค่อยลงรอยกัน แต่ก็ไม่คิดว่าทั้งสองจะฉีกหน้ากันแบบนี้ เย่โม่เซินต้องการแสดงความเป็นเจ้าของต่อหน้าเย่หลิ่นหาน อย่างเช่นว่า...ตอนนี้เขาจับมือเธอไว้ในฝ่ามือและใช้แรงบีบมากขึ้นกว่าเดิม

จากการปรากฏตัวของเย่หลิ่นหาน หานมู่จื่อก็รับรู้ได้ถึงอารมณ์บางอย่างจากตัวเย่โม่เซิน

มันคือ...ความกลัว

อย่างไรก็ตามเธอคิดว่าตัวเองกำลังเข้าใจผิด เนื่องจากเธอรับไม่ได้ที่เธอกลับมารู้สึกแบบนี้อีกในภายหลัง บวกกับที่เธอไม่ควรรู้สึกถึงสภาพอารมณ์นี้ในตัวเย่โม่เซิน

อย่างไรก็ตามเมื่ออยู่ต่อหน้าเย่หลิ่นหาน คนหยิ่งยโสโอหังอย่างเย่โม่เซินจะกลัวได้อย่างไร?

แม้ว่าเย่หลิ่นหานจะมีบริษัทเป็นของตัวเอง แต่บริษัทของเขายังคงเป็นลูกไล่บริษัทตระกูลเย่ ไม่มีความเป็นไปได้

ดังนั้นความกลัวนี้มาจากอะไรกันแน่?

น่าเสียดายที่เย่โม่เซินไม่ได้รอให้เย่หลิ่นหานพูด เขากุมมือเธอแล้วเดินออกไป เขาเดินนำหน้าหานมู่จื่อ ดังนั้นในตำแหน่งของหานมู่จื่อจึงสามารถมองเห็นแผ่นหลังของเย่โม่เซินได้ เขาจับมือเธอข้างหนึ่ง แล้วอีกข้างหนึ่งถือของที่เพิ่งซื้อมา ภาพแบบนี้เหมือนสามีที่พาเธอมาเดินซุปเปอร์มาเก็ต

แต่น่าเสียดาย...

หานมู่จื่อก้มหน้าลง ดวงตาเธอเริ่มหม่นหมองลงเล็กน้อย

เมื่อเย่หลิ่นหานมองฉากนี้ก็ลดสายตาลงเพื่อระงับความเยือกเย็นที่อยู่ภายในใจ จากนั้นก็ถือของเดินออกไป

ลุงอ้วนผู้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดถอนหายใจ “ถามโลกหล้ารักนั้นเป็นฉันใด ฉันล่ะเสียใจแทนพี่ชายเขาจริงๆ ถูกกระทำเสียขนาดนั้นก็ยังตอบโต้ด้วยคำพูดสุภาพ เฮ้อ...”

“ผู้ชายแบบพวกคุณก็ตาตื้นแบบนี้แหละ เห็นได้ชัดว่าการตอบโต้ของเขาเป็นการถอยเพื่อล่า คุณคิดจริงๆหรือว่าเขาพูดด้วยความสุภาพ?”

“เอ๋?” ลุงอ้วนเกาศีรษะ “ถอยเพื่อล่า?”

“ถ้าฉันจะบอกว่าคุณโง่ คุณจะยอมรับไหม? เรื่องแค่นี้ก็ไม่เข้าใจ? ต่อหน้าผู้หญิงที่รัก ถ้าเขาคนนั้นทะเลาะกับอีกฝ่ายในเวลาแบบนี้ เขาก็เสียภาพลักษณ์หมดน่ะสิ อย่ามองเพียงว่าผู้ชายคนนี้ดูสุภาพเรียบร้อย เพราะเขาน่าจะเป็นพวกน้ำนิ่งไหลลึก”

“น้ำนิ่งไหลลึก? คุณรู้ได้ยังไง? มองแป๊บเดียวก็ดูออกแล้วหรือ?”

“มองแป๊บเดียวจะไปรู้อะไรมากล่ะ ฉันเพิ่งเจอเขาเป็นครั้งแรก ถ้าจะให้ฉันตัดสินเขาก็ดูจะเกินไปหน่อย เพราะฉะนั้นฉันไม่พูดละ ฉันจะพูดแค่ว่าเขาเป็นคนสุภาพเรียบร้อยก็แล้วกัน แต่อาจจะเป็นไปได้ว่าเป็นพวกน้ำนิ่งไหลลึก! นี่เป็นเพียงการคาดเดาเท่านั้นนะ!”

พอพูดเสร็จ พี่สาวก็หันกลับมาตบหัวลุงอ้วน