เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 637

บทที่ 636 ก่อนคุณ ยังมีอีกคน

หานมู่จื่อตกใจ หูแดงขึ้นมาทันที แล้วคิดจะชักมือกลับมา เย่โม่เซินกลับยิ้มออกมากล่าวว่า: “ถ้าสงสารผมจริงๆ อย่างนั้นก็อยู่ข้างๆผมเถอะ ไม่ต้องไปเกี่ยวข้องกับใครทั้งสิ้น”

ฟังถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็ขมวดคิ้วสวยๆขึ้นมา ราวกับสังเกตเห็นบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง “คุณ......พูดเรื่องพวกนี้แค่เพื่อให้ฉันสงสารคุณอย่างนั้นเหรอ?”

“ผมก็ไม่ได้โกหกคุณนะ สงสารผมสักหน่อยจะเป็นไรไป?” เย่โม่เซินยิ้มน้อยๆ พูดเบาๆ: “นั่งลงไปกินเถอะ อาหารบนเครื่องบินไม่อร่อยนะ”

หานมู่จื่อตกตะลึง ก็ใช่ อาหารบนเครื่องบินไม่อร่อยขนาดนั้น ถ้าตอนนี้เธอไม่กินที่นี่ แล้วขึ้นไปบนเครื่องก็อาจจะยิ่งกินไม่ลง

แต่ว่า หลังจากที่ได้ฟังเย่โม่เซินพูดเรื่องพวกนั้น เธอไม่เจริญอาหารเลยจริงๆ

นึกถึงตรงนี้ เธอจึงส่ายหัว

“ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันไม่อยากอาหารเลย แล้วก็ไม่อยากกินด้วย”

เย่โม่เซินเงียบลงชั่วครู่ แล้วลุกขึ้นตามเธอ: “งั้นก็คิดเงิน อีกพักค่อยไปกินอาหารบนเครื่องนะ”

หานมู่จื่อ: “......”

หลังจากที่เย่โม่เซินพาเธอไปที่เคาน์เตอร์คิดเงินแล้ว ทั้งสองคนก็ออกมาจากร้านอาหาร

“น่าเสียดาย สั่งอาหารมาแล้วกินไปได้นิดเดียวเอง” หลังจากที่หานมู่จื่อออกมาแล้วก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจออกมา

ฟังแล้ว เย่โม่เซินก็เลิกคิ้ว: “งั้นกลับไปเอาใส่ถุงไหม?”

“......”

คิดเสียว่าเธอไม่เคยพูดอะไรก็แล้วกัน

ทั้งสองคนกลับไปรอขึ้นเครื่อง หลังจากนั่งลงไปไม่นาน หานมู่จื่อก็อดไม่ได้ที่จะถาม: “ขาของคุณ......เคยได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?”

“ปีนั้น ได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร? อาการ......ร้ายแรงเลยใช่ไหม?”

ตอนที่ถามประโยคนี้ หานมู่จื่อไม่กล้ามองเย่โม่เซินตั้งแต่แรกแล้ว กลัวว่าตนเองจะไปแตะต้องจุดที่เจ็บปวดของเขา

ใครจะรู้ว่าเสียงหัวเราะเบาๆจะลอยมาจากด้านหลัง เย่โม่เซินเขยิบเข้ามาใกล้ วางคางเอาไว้บนไหล่ของเธอ “ทำไมไม่กล้ามองผม? อยากถามก็ถามอย่างสบายๆสิ ผมเป็นผู้ชายของคุณนะ คุณยังมีอะไรที่พูดกับผมไม่ได้อีก?”

หานมู่จื่อหูแดงขึ้นมาทันที กัดฟันพูด: “ใครบอกว่าคุณเป็นผู้ชายของฉันแล้ว? ฉันยังไม่ได้ยอมรับคุณเลย”

“รอหลังจากพบผู้หญิงคนนั้นแล้ว คุณไม่อยากยอมรับก็ต้องยอม”

พูดจบ เย่โม่เซินไม่รอให้หานมู่จื่อเอ่ยปากอีกครั้ง อธิบายออกมาทันที: “จริงๆปีนั้นผมไม่ได้พิการตั้งแต่แรกแล้ว”

“คุณว่าอะไรนะ?”

เธอคิดว่าตนเองฟังผิดไป ปีนั้นเขาไม่ได้พิการ?

“คุณบอกว่าไม่ได้พิการตั้งแต่แรก? แล้วทำไมคุณถึงนั่งอยู่บนรถเข็นตลอดเลย?”

“ภายนอกพิการ แต่จริงๆ......สุขภาพผมแข็งแรงมาโดยตลอด เพียงแค่ขาของผมใช้การไม่ได้แล้ว ตาเฒ่าก็จะลดการป้องกันตัวจากผม คุณคิดว่า......ตำแหน่งของประธานเย่ผมไปนั่งได้อย่างไร? แม้ว่าความสามารถของผมจะเหนือกว่าเย่หลิ่นหาน แต่ด้วยความระมัดระวังตัวของเขาแล้ว แรกเริ่มเขายังมีวิธีที่จะให้พวกคณะกรรมการโค่นล้มผมด้วย จนกระทั่งผมควบคุมทุกคนเอาไว้ได้ เขาอยากจะทำอะไรก็ต้องจำยอมแล้ว”

ริมฝีปากหานมู่จื่อกำลังสั่นเบาๆ และรู้สึกว่าใจของตนเองค่อยๆสั่นไหว

ปีนั้นเธอคิดว่าเขาพิการ แล้วยังครุ่นคิดเพื่อเขาอยู่บ่อยๆ เพราะลู่สุนฉางบอกว่าเขาเป็นคนไร้ความสามารถ เธอก็ไปโต้แย้งกับอีกฝ่ายเพื่อเขา ถึงกับสาดกาแฟใส่หน้าเขาด้วย ไม่คิดว่า......

ไม่นึกว่าเขาเพียงแค่แกล้งพิการเท่านั้น?

นึกถึงตรงนี้ หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะก้มหน้ามองขาทั้งคู่ของเขา

ไม่แปลกเลย ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอค้นหาข่าวเกี่ยวกับเขาที่ต่างประเทศ ตอนที่ได้ยินว่าขาของเขาฟื้นคืนกลับมาแข็งแรงแล้ว หานมู่จื่อยังคงดีใจแทนเขาด้วย

แต่คิดไม่ถึงว่า......เขาแกล้งทำมาโดยตลอด

“แล้วหลังจากนั้นทำไมคุณไม่บอกฉัน?” หานมู่จื่อเหลือบตาไปจ้องมองดวงตาที่ลึกล้ำของเขา: “หลังจากที่พวกเราอยู่ด้วยกัน คุณไม่บอกเรื่องพวกนี้กับฉัน เพราะกังวล......”

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่