บทที่ 636 ก่อนคุณ ยังมีอีกคน
หานมู่จื่อตกใจ หูแดงขึ้นมาทันที แล้วคิดจะชักมือกลับมา เย่โม่เซินกลับยิ้มออกมากล่าวว่า: “ถ้าสงสารผมจริงๆ อย่างนั้นก็อยู่ข้างๆผมเถอะ ไม่ต้องไปเกี่ยวข้องกับใครทั้งสิ้น”
ฟังถึงตรงนี้ หานมู่จื่อก็ขมวดคิ้วสวยๆขึ้นมา ราวกับสังเกตเห็นบางอย่างที่ไม่ถูกต้อง “คุณ......พูดเรื่องพวกนี้แค่เพื่อให้ฉันสงสารคุณอย่างนั้นเหรอ?”
“ผมก็ไม่ได้โกหกคุณนะ สงสารผมสักหน่อยจะเป็นไรไป?” เย่โม่เซินยิ้มน้อยๆ พูดเบาๆ: “นั่งลงไปกินเถอะ อาหารบนเครื่องบินไม่อร่อยนะ”
หานมู่จื่อตกตะลึง ก็ใช่ อาหารบนเครื่องบินไม่อร่อยขนาดนั้น ถ้าตอนนี้เธอไม่กินที่นี่ แล้วขึ้นไปบนเครื่องก็อาจจะยิ่งกินไม่ลง
แต่ว่า หลังจากที่ได้ฟังเย่โม่เซินพูดเรื่องพวกนั้น เธอไม่เจริญอาหารเลยจริงๆ
นึกถึงตรงนี้ เธอจึงส่ายหัว
“ช่างเถอะ ตอนนี้ฉันไม่อยากอาหารเลย แล้วก็ไม่อยากกินด้วย”
เย่โม่เซินเงียบลงชั่วครู่ แล้วลุกขึ้นตามเธอ: “งั้นก็คิดเงิน อีกพักค่อยไปกินอาหารบนเครื่องนะ”
หานมู่จื่อ: “......”
หลังจากที่เย่โม่เซินพาเธอไปที่เคาน์เตอร์คิดเงินแล้ว ทั้งสองคนก็ออกมาจากร้านอาหาร
“น่าเสียดาย สั่งอาหารมาแล้วกินไปได้นิดเดียวเอง” หลังจากที่หานมู่จื่อออกมาแล้วก็อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจออกมา
ฟังแล้ว เย่โม่เซินก็เลิกคิ้ว: “งั้นกลับไปเอาใส่ถุงไหม?”
“......”
คิดเสียว่าเธอไม่เคยพูดอะไรก็แล้วกัน
ทั้งสองคนกลับไปรอขึ้นเครื่อง หลังจากนั่งลงไปไม่นาน หานมู่จื่อก็อดไม่ได้ที่จะถาม: “ขาของคุณ......เคยได้รับบาดเจ็บใช่ไหม?”
“ปีนั้น ได้รับบาดเจ็บได้อย่างไร? อาการ......ร้ายแรงเลยใช่ไหม?”
ตอนที่ถามประโยคนี้ หานมู่จื่อไม่กล้ามองเย่โม่เซินตั้งแต่แรกแล้ว กลัวว่าตนเองจะไปแตะต้องจุดที่เจ็บปวดของเขา
ใครจะรู้ว่าเสียงหัวเราะเบาๆจะลอยมาจากด้านหลัง เย่โม่เซินเขยิบเข้ามาใกล้ วางคางเอาไว้บนไหล่ของเธอ “ทำไมไม่กล้ามองผม? อยากถามก็ถามอย่างสบายๆสิ ผมเป็นผู้ชายของคุณนะ คุณยังมีอะไรที่พูดกับผมไม่ได้อีก?”
หานมู่จื่อหูแดงขึ้นมาทันที กัดฟันพูด: “ใครบอกว่าคุณเป็นผู้ชายของฉันแล้ว? ฉันยังไม่ได้ยอมรับคุณเลย”
“รอหลังจากพบผู้หญิงคนนั้นแล้ว คุณไม่อยากยอมรับก็ต้องยอม”
พูดจบ เย่โม่เซินไม่รอให้หานมู่จื่อเอ่ยปากอีกครั้ง อธิบายออกมาทันที: “จริงๆปีนั้นผมไม่ได้พิการตั้งแต่แรกแล้ว”
“คุณว่าอะไรนะ?”
เธอคิดว่าตนเองฟังผิดไป ปีนั้นเขาไม่ได้พิการ?
“คุณบอกว่าไม่ได้พิการตั้งแต่แรก? แล้วทำไมคุณถึงนั่งอยู่บนรถเข็นตลอดเลย?”
“ภายนอกพิการ แต่จริงๆ......สุขภาพผมแข็งแรงมาโดยตลอด เพียงแค่ขาของผมใช้การไม่ได้แล้ว ตาเฒ่าก็จะลดการป้องกันตัวจากผม คุณคิดว่า......ตำแหน่งของประธานเย่ผมไปนั่งได้อย่างไร? แม้ว่าความสามารถของผมจะเหนือกว่าเย่หลิ่นหาน แต่ด้วยความระมัดระวังตัวของเขาแล้ว แรกเริ่มเขายังมีวิธีที่จะให้พวกคณะกรรมการโค่นล้มผมด้วย จนกระทั่งผมควบคุมทุกคนเอาไว้ได้ เขาอยากจะทำอะไรก็ต้องจำยอมแล้ว”
ริมฝีปากหานมู่จื่อกำลังสั่นเบาๆ และรู้สึกว่าใจของตนเองค่อยๆสั่นไหว
ปีนั้นเธอคิดว่าเขาพิการ แล้วยังครุ่นคิดเพื่อเขาอยู่บ่อยๆ เพราะลู่สุนฉางบอกว่าเขาเป็นคนไร้ความสามารถ เธอก็ไปโต้แย้งกับอีกฝ่ายเพื่อเขา ถึงกับสาดกาแฟใส่หน้าเขาด้วย ไม่คิดว่า......
ไม่นึกว่าเขาเพียงแค่แกล้งพิการเท่านั้น?
นึกถึงตรงนี้ หานมู่จื่ออดไม่ได้ที่จะก้มหน้ามองขาทั้งคู่ของเขา
ไม่แปลกเลย ก่อนหน้านี้ตอนที่เธอค้นหาข่าวเกี่ยวกับเขาที่ต่างประเทศ ตอนที่ได้ยินว่าขาของเขาฟื้นคืนกลับมาแข็งแรงแล้ว หานมู่จื่อยังคงดีใจแทนเขาด้วย
แต่คิดไม่ถึงว่า......เขาแกล้งทำมาโดยตลอด
“แล้วหลังจากนั้นทำไมคุณไม่บอกฉัน?” หานมู่จื่อเหลือบตาไปจ้องมองดวงตาที่ลึกล้ำของเขา: “หลังจากที่พวกเราอยู่ด้วยกัน คุณไม่บอกเรื่องพวกนี้กับฉัน เพราะกังวล......”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่