เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่ นิยาย บท 626

บทที่ 625 ยังลวนลามไม่พอ

พนักงานไม่พูดอะไรต่อ เก็บเมนูกลับจากนั้นเดินออกไปเงียบๆ

ภายในห้องพิเศษยังคงอยู่ในความเงียบ แต่ความเงียบในครั้งนี้ไม่เหมือนกับครั้งที่แล้ว บางทีอาจจะเป็นเพราะอารมณ์ของเสี่ยวเหยียนเปลี่ยนไป

ก่อนหน้านี้หล่อนทั้งเขินอาย ตื่นเต้น แต่หลังจากที่หานชิงพูดเรื่องพวกนั้นออกมา หล่อนแค่รู้สึกว่าช่างขายหน้าและไร้ยางอายเหลือเกิน

เพราะหล่อนชอบหานชิงมากจริงๆ จึงอยากพยายามให้มากที่สุดเท่านั้น แต่ทำไม...เขาถึงไม่เปิดโอกาสให้หล่อนบ้างเลย?

หานชิงสังเกตเห็นอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของหล่อน ทั้งสองต่างพากันนั่งเงียบ จนกระทั่งอาหารมาเสิร์ฟที่โต๊ะทีละจาน

เมื่อพนักงานนำเหล้าขาวมาวางลงบนโต๊ะ หานชิงเลิกคิ้วขึ้นทันที จากนั้นมองตรงไปที่เสี่ยวเหยียน

“คุณจะดื่ม?”

เสี่ยวเหยียนตกใจตะลึง จากนั้นพยักหน้าลง “ค่ะ...”

หานชิงนึกถึงสภาพตอนหล่อนดื่มจนเมาที่งานเลี้ยงครั้งก่อน เขาย่นคิ้วมากขึ้น “ห้ามดื่ม”

น้ำเสียงนี้ ราวกับกำลังออกคำสั่งหล่อน

ถ้าก่อนหน้านี้เขาไม่พูดเรื่องพวกนั้น เสี่ยวเหยียนคงรู้สึกว่าเขาเป็นห่วงหล่อน แต่ตอนนี้ หล่อนกลับรู้สึกว่ากำลังโดนเยาะเย้ย

จากนั้นจึงพูดด้วยความคับแค้นใจ : “คุณหาน คุณไม่ได้เป็นอะไรกับฉันสักหน่อย ฉันจะดื่มไม่ดื่ม ดูเหมือนจะไม่เกี่ยวอะไรกับคุณหรอกใช่ไหม?”

หานชิง : “…”

แม่สาวคนนี้...

เขาเหลือบมองหล่อนอย่างเอือมระอา เม้มปากพูดขึ้น : “ถ้าเมาขึ้นมา ใครจะส่งเธอกลับบ้าน”

เสี่ยวเหยียน : “…”

หล่อนจ้องหานชิงอยู่สักพัก สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้ ก้มหน้าลงพร้อมรอยยิ้มอันขมขื่น : “สบายใจได้ ถึงตอนนั้นฉันจะโทรให้เพื่อนมารับฉันเอง คุณหานทานข้าวเสร็จก็กลับได้เลยค่ะ”

หล่อนคิดมากไปจริงๆ เขาเพียงแค่คิดว่าถ้าหล่อนดื่มจนเมาขึ้นมา เขาต้องลำบากไปส่งหล่อนอีก

แต่หล่อนกำลังคิดอะไรอยู่?

ทันใดนั้นเสี่ยวเหยียนก็รู้สึกว่าวันนี้ตัวเองเป็นฝ่ายนัดเขาออกมาแท้ๆ แต่กลับทำขายหน้าเสียเอง

บรรยากาศภายในห้องกลับมาเงียบสงัดอีกครั้ง เสี่ยวเหยียนรินเหล้าขาวลงในแก้วใบใหญ่ของตัวเอง อาหารยังไม่ทันลงท้อง กลับดื่มไปแล้วครึ่งแก้ว

ท่าทางอันห้าวหาญของหล่อนอยู่ในสายตาของหานชิง เขาหยุดชะงักทันที อยากจะห้ามหล่อนมาก

แต่เมื่อคิดถึงคำพูดที่เขาพูดกับหล่อน

เขาไม่ได้เป็นอะไรกับหล่อน ไม่มีสิทธิ์จะไปสั่งหล่อนให้ดื่มหรือไม่ให้ดื่มได้

คำพูดนี้ ถือเป็นเรื่องจริง

จากนั้นหานชิงจึงเงียบไป และไม่ได้จับตะเกียบอีกด้วย

เสี่ยวเหยียนไม่สนใจว่าเขาจะทานหรือไม่ทาน หลังจากที่ดื่มเหล้าขาวไปครึ่งแก้วก็เริ่มจับตะเกียบทานข้าวทันที เมื่อทานไปสักพักเห็นว่าหานชิงที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกลับนั่งอยู่เฉยๆ และคอยจ้องมองหล่อนอยู่ตลอด

หล่อนตะลึงไปครู่ใหญ่ ทันใดนั้นหยิบกระดาษทิชชูขึ้นมาเช็ดมุมปาก แอบยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“คุณหาน คุณรีบทานหน่อยได้ไหมคะ แค่มองดูฉันทานคงไม่อิ่มหรอกค่ะ นี่ค่ะ”

หล่อนฝืนยิ้มตักอาหารให้หานชิง จากนั้นเริ่มทานต่อด้วยความรู้สึกขมขื่น

ไม่รู้ว่าระหว่างมื้ออาหารดื่มไปมากน้อยเท่าไหร่ เสี่ยวเหยียนรู้สึกว่ายิ่งมึนหัวมากขึ้นเรื่อยๆ และเริ่มจุกจนรู้สึกพะอืดพะอมไม่สบายตัว

ตอนที่เงยหน้าขึ้นมา แทบจะมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าไม่ชัด