อ้อนรัก คุณภรรยาคนสวย นิยาย บท 36

อิริยาบถเช่นนี้ เหมือนกับตอนที่อยู่ในห้องเก็บของคืนนั้นทุกอย่าง

ทันใดนั้น ความทรงจำในคืนนั้นก็ผุดขึ้นมาในหัว

ความหวาดกลัว ความหวาดระแวง ความสิ้นหวัง ความรู้สึกที่หมดสิ้นหนทางพลันแผ่ซ่านไปทั้งร่างทันที

ฝ่ามือใหญ่เย็นเฉียบสัมผัสกับผิวของเธอ เฉินฮวนฮวนก็ร้องไห้ออกมาด้วยความตกใจ

เมื่อเฟิงหานชวนได้ยินเสียงร้องไห้ของหญิงสาว เขาชะงักมือทันที คิ้วของเขาขมวดเข้าหากัน ใบหน้าเต็มไปด้วยความงงงวย

ผู้หญิงคนนี้ คิดจะทำอะไรอีก

ทว่าเขายังคิดไม่ออก เฉินฮวนฮวนก็หันกลับมาแล้วผลักเขาออกไป ก่อนจะเปิดประตูรีบวิ่งหนีไป

เมื่อมองไปที่ประตูที่เปิดอยู่ สีหน้าของเฟิงหานชวนมืดครึ้มอย่างถึงที่สุด

…

เฉินฮวนฮวนกลับมาที่ห้องข้างๆ

แผ่นหลังของเธอพิงบานประตูแล้วค่อยๆ ลดเลื่อนลงมา ร่างทั้งร่างทรุดตัวลงนั่งกับพื้น

สองมือของเธอกอดขาทั้งสองข้างของตัวเองไว้ขณะร้องไห้ ร่างทั้งร่างกำลังสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว

ภาพฝันร้ายในคืนนั้นฉายขึ้นมาในหัวอีกครั้ง ผู้ชายคนนั้นปะทะเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง ราวกับเธอเป็นเพียงลูกแกะที่โดนข่มเหงรังแก

อีกอย่างผู้ชายคนนั้น ผู้ชายที่ชื่อหลิวตงรุ่ย เธอไม่รู้ว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร แต่เธอรู้ว่าเขากำลังตามหาเธอ

เขามีสร้อยคอของคุณแม่เธออยู่ในมือ จุดประสงค์ที่เขาต้องการตามหาเธอ เขาอาจจะตั้งใจเก็บเธอไว้…เฉินฮวนฮวนหลับตาแน่น ไม่กล้าคิดเรื่องนี้อีกต่อไป

เหมือนที่หลิ่วเยว่เอ่อร์บอก เธอควรเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจ ไม่ต้องพูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว แต่สร้อยคอของคุณแม่ควรทำอย่างไรล่ะ

นั่นเป็นสมบัติชิ้นเดียวที่คุณแม่ของเธอทิ้งไว้ให้

บางทีถ้าเธอทำให้เฟิงหานชวนพอใจ เธอสามารถขอความช่วยเหลือจากเฟิงหานชวนได้ ทว่าตอนนี้เธอกลัว เธอจึงหนีออกมาจากห้องของเขา

เธอกอดตัวเองไว้แน่น ร้องไห้สะอึกสะอื้นเสียงเบา น้ำตาไหลออกจากหางตาไม่ขาดสาย หยดน้ำตาไหลลงมาตามร่างกายจนแทบเปียกชุ่มไปทั่วทุกตารางนิ้ว

เมื่อเฟิงหานชวนเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู ทว่าเขากลับได้ยินเสียงร้องไห้ของหญิงสาว และเอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด

คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเป็นรอยกดลึก อารมณ์ที่แสดงออกบนใบหน้าของเขา ทั้งรังเกียจทั้งสับสน

ผู้หญิงที่สมควรตายคนนี้ เริ่มเป็นฝ่ายมายั่วเขาก่อน ตอนนี้แสร้งทำเป็นเหยื่อที่ถูกกระทำ เธอกำลังเล่นลูกไม้อะไรใส่เขากันแน่

แต่ไม่รู้ว่าทำไม บางทีนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้น ไม่คิดว่าเขาจะเป็นห่วงเฉินฮวนฮวนขึ้นมาโดยไม่มีเหตุผล

เขาไม่รู้ว่าตัวเองเป็นอะไรกันแน่

เขาทำเรื่องเกินเลยกับหลิ่วเยว่เอ่อร์ไปแล้ว เขาควรสงสารหลิ่วเยว่เอ่อร์ไม่ใช่เหรอ ทำไมเขารู้สึกสงสารเฉินฮวนฮวน

เดิมทีเฟิงหานชวนคิดจะพังประตูเข้าไปถามเฉินฮวนฮวน ทว่ามือของเขากลับคลายลงอย่างช้าๆ จากนั้นเขาก็หมุนตัวกลับแล้วกลับไปที่ห้องรับแขก

…

เฉินฮวนฮวนถูกปลุกให้ตื่นขึ้นจากความเหน็บหนาว

เธอมองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นว่าฟ้าสางแล้ว เธอพบว่าเมื่อคืนตัวเองร้องไห้อยู่ดีๆ ไม่คิดว่าจะหลับไปบนพื้นอย่างนั้น

เธอรู้สึกหนาวยะเยือกไปทั้งร่าง เธอลุกขึ้นจากพื้นด้วยร่างที่สั่นเทา จากนั้นเดินไปหยิบเสื้อผ้ามาใส่

หลังจากสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย เธอซวนเซถอยหลังไปสองสามก้าวแล้วนั่งลงบนขอบเตียง ใบหน้าของเธอขาวซีด และสีหน้าก็ดูมึนงงมาก

เมื่อคืน เธอวิ่งหนีกลับมาแบบนี้ เฟิงหานชวนต้องโกรธอย่างแน่นอน

ต่อจากนี้ เธอจะเผชิญหน้ากับเฟิงหานชวนอย่างไร

ไม่รู้ว่าตอนนี้เฟิงหานชวนตื่นหรือยัง ไม่เช่นนั้น เธอจะไปขอโทษเฟิงหานชวน!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เฉินฮวนฮวนก็ลุกขึ้นแล้ววิ่งเข้าไปล้างหน้าบ้วนปากในห้องน้ำ หลังจากนั้นก็รีบไปที่หน้าประตูของห้องข้างๆ

เธอเกรงว่าจะรบกวนเฟิงหานชวน เธอจึงเอาหูแนบบานประตูเพื่อฟังว่าข้างในมีความเคลื่อนไหวหรือไม่ หากไม่มีความเคลื่อนไหวอะไร นั่นแสดงว่าเฟิงหานชวนยังไม่ตื่น