บทที่ 630 แค่มาร่วมสนุกด้วยแค่นั้น
หานมู่จื่อจ้องมองหน้าเขาด้วยความสงสีย เย่โม่เซินยิ้มอย่างมีเลศนัย
“เหมือนภรรยาที่จ้องจับกิ๊ก”
คำพูดของเขาทำให้หานมู่จื่อนิ่งเกร็งไปในทันที หล่อนสบตามองสายตาของเย่โม่เซิน “คุณอยากจะบอกฉันว่า คุณมีกิ๊กให้จับงั้นเหรอ?”
เย่โม่เซินไม่ได้ทำอะไรผิด ทว่าสิ่งที่หานมู่จื่อถามขึ้นเพียงเพื่อลองเชิงเขาดู แต่เขาฟังไม่เข้าใจ เพราะเขาไม่เห็นประวัติการโทร และไม่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับผู้หญิงที่ชื่อว่าตวนมู่เสว่
ดังนั้นเขาจึงไม่มีความผิดอะไร
“งั้นเหรอ?” เมื่อเห็นเขาไม่พูดอะไร หานมู่จื่อจึงย้ำถามอีกครั้ง แต่กลับไม่รู้ว่าท่าทางของตัวเองทำให้เย่โม่เซินเห็นแล้วร้อนใจขนาดไหน
แววตาของเย่โม่เซินค่อยๆก้มมองลง “คุณดมไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอ? หื้ม?”
หานมู่จื่อ : “…”
แน่นอนว่า บนตัวเขามีเพียงแค่กลิ่นเดียว ไม่มีกลิ่นอื่นแอบแฝงเลยแม้แต่น้อย
แต่ทว่า เป็นเพราะเขาดูสะอาดสะอ้านบริสุทธิ์เกินไป รวมถึงหานมู่จื่อที่ได้ยินเสียงของผู้หญิงคนนั้นแล้ว
เสียงของผู้หญิงคนนั้นอ่อนหวานกว่าหล่อนมาก แค่ฟังก็พอคาดเดาได้ว่าหล่อนเป็นสาววัยรุ่น
เมื่อคิดถึงตอนนี้ หานมู่จื่อก็นึกถึงเรื่องสำคัญมากขึ้นมาได้
เวลาผ่านไปถึงห้าปีแล้ว หล่อนไม่ได้เป็นเด็กอีกต่อไป
สำหรับผู้หญิงแล้ว วัยอย่างหล่อนถือว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่เย่โม่เซินกลับไม่เหมือนกัน ตอนนี้เขากำลังอยู่ในช่วงรุ่งเรืองของชีวิต ต่างกับหล่อนสิ้นเชิง
สายตาของหานมู่จื่อเย็นชาขึ้นทันที จากนั้นผลักเขาออก
ดูเหมือนอารมณ์ของหล่อนเริ่มจะแย่ลง เย่โม่เซินรู้สึกได้ทันที เมื่อเห็นว่าหล่อนกำลังจะกลับหลังหันเดินกลับไป เขาจึงรีบโอบกอดหล่อนจากด้านหลัง ซบไหล่ของหล่อน
“ไม่เชื่อผม?”
หานมู่จื่อหันข้างมาเล็กน้อย สายตาของหล่อนเหลือบมองไปที่หน้าของเย่โม่เซินที่ซบอยู่ที่ไหล่ ในที่สุดริมฝีปากสีแดงของหล่อนขยับขึ้น
“คุณรู้จักคำพูดที่กล่าวว่า ยิ่งสมบูรณ์แบบมากเท่าไหร่ ยิ่งมีพิรุธมากเท่านั้นไหม?”
เย่โม่เซินเลิกคิ้วขึ้น: “คำพูดนี้เป็นของใคร?”
“คุณไม่ต้องสนใจว่าเป็นของใคร เปลี่ยนเสื้อมาแล้วใช่ไหม? อาบน้ำมาแล้วล่ะสิ? ฆ่าเชื้อมาทั้งตัวแล้วด้วยใช่ไหม?”
เมื่อหานมู่จื่อพูดเรื่องพวกนี้จบ หัวเราะเย้ยเขา : “ทำลายร่องรอยหลักฐานทั้งหมดทิ้งแล้ว ทำให้ตัวเองดูดีไร้ที่ติ ในขณะที่หลอกคนอื่นก็หลอกตัวเองด้วยเช่นกัน ดีนักหรือไง?”
เดิมทีเพียงแค่คิดว่าหล่อนกำลังล้อเล่น แต่ตอนนี้เมื่อได้ยินน้ำเสียงที่หล่อนพูดประชดประชัน เย่โม่เซินกลับรู้สึกว่าหล่อนกำลังจริงจังอยู่
จากนั้น คิ้วของเย่โม่เซินไม่ได้ดูผ่อนคลายเหมือนก่อนแล้ว กลับเลิกคิ้วมากขึ้น ถามขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ : “คุณไม่เชื่อผม?”
“ฉันเชื่ออะไรคุณ?” เพียงแค่หานมู่จื่อคิดถึงเสียงอ่อนหวานของผู้หญิงคนนั้นก็โมโหขึ้นทันที เริ่มเดือดดาลขึ้นมากเรื่อยๆ เหมือนต้นเพลิงไฟที่มาจากยอดหญ้า เมื่อไฟลุกขึ้นแล้วก็ไม่สามารถหยุดได้
นอกเสียจากว่า ฝนตกห่าใหญ่
หานมู่จื่อผลักสองมือใหญ่ที่โอบเอวหล่อนไว้ จากนั้นหันหลังไปมองเย่โม่เซิน หัวเราะเยาะเย้ย
“ไม่เจอกันแค่ไม่กี่วัน บอกว่าไปทำงานต่างประเทศ แต่ฉันว่าคงไม่จำเป็นแล้วล่ะ”
เย่โม่เซินจ้องมองหล่อนด้วยความตั้งใจ ขมวดคิ้วมากขึ้น ท่าทีเย็นชา จนไม่รู้ว่าเขากำลังคิดเรื่องอะไรอยู่
หล่อนโมโหอะไรขนาดนี้?
เป็นเพราะผลของการห่างกัน?
คำพูดของลุงอ้วนคนนั้นได้ผลขึ้นมา?
แม้ว่าอารมณ์ของหานมู่จื่อดูประชดประชันเยาะเย้ย และการแสดงออกทางใบหน้าของหล่อนซึ่งมีเพียงอย่างเดียว นั่นคือเธอโกรธ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: เจ้าสาวมือสองของคุณชายเย่