นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 12

#โรงพยาบาล

ฉันมาเยี่ยมน้องสาวก่อนที่เธอจะถูกส่งตัวไปรักษาที่ต่างประเทศ

“พี่ริน หนูกลัว” นาลินรีบบอกเมื่อเห็นว่าฉันเดินเข้ามาในห้องที่เธอนอนพักฟื้นอยู่

ฉันก้าวขาเดินมาหย่อนก้นนั่งลงข้างๆ กับเตียง แล้วกุมมือนาลินเอาไว้

“ไม่ต้องกลัว เธอต้องหายเชื่อพี่นะ” พูดแล้วฉันก็ค่อยๆ ยกมือขึ้นสูบหัวนาลิน “พี่จะรอวันที่น้องสาวคนสวยของพี่หายเป็นปกติ ถ้าหายดีแล้วพี่สัญญาว่าจะพาเธอไปเที่ยวทุกที่ที่เธออยากจะไป”

“….พี่รินสัญญาแล้วนะคะ”

“พี่สัญญา ^_^” ฉันฟื้นยิ้มทั้งที่ตอนนี้มันอยากจะร้องไห้ออกมา

ตั้งแต่เล็กจนโตเราสองพี่น้องไม่เคยแยกจากกันไปไหนไกล แต่ครั้งนี้นาลินต้องถูกส่งตัวไปรักษาไกลถึงต่างประเทศ หากฉันมีเงินมากพอและไม่มีหน้าที่อะไรที่ต้องทำก็คงจะตามไปด้วย

แต่ฉันต้องอยู่เป็น ‘สิ่งของ’ ที่คุณเหนืออยากจะเรียกใช้เมื่อไหร่ก็ได้

หลังจากเยี่ยมนาลินเสร็จฉันก็มาหาพราว เพื่อนที่สนิทที่สุดของฉัน เรานัดกันมาเดินเล่นที่ห้างหลังจากไม่ได้เจอหน้ากันร่วมเดือน

“ริน ทางนี้” เสียงของพราวเรียกบอกฉันพร้อมกับโบกมือไปมาเพื่อให้ฉันมองเห็นตัวเอง แต่การทำแบบนั้นมันกลับทำให้พราวตกเป็นเป้าสายตาของคนอื่น

ฉันรีบเดินจ้ำเท้าไปหาเพื่อน เพราะพราวเอาแต่เรียกชื่อฉันเสียงดัง ทำให้จนที่เดินผ่านไปมามองกันหมดแล้ว

“ยังพราวพอแล้ว ฉันรู้แล้วว่าแกยืนอยู่ตรงนั้นน่ะ” ฉันรีบท้วงขึ้น ทำให้พราวเอามือที่โบกไปมาลง “โทษทีแก ^_^”

“พี่เพชรสวัสดีค่ะ” ฉันยกมือไหว้พี่เพชรพี่ชายของพราวเรารู้จักกันดี เวลาออกมาจากบ้านพี่เพชรก็จะตามมาคุมทุกครั้ง ไม่ใช่เพราะอยากมาหรอกนะ แต่เป็นคำสั่งของพ่อ พ่อของพราวหวงลูกสาวมาก

“ไปหาอะไรกินกันเถอะท้องร้องแล้ว” พราวบอกพร้อมกับเอามือลูบท้องของตัวเองไปมา

“กินอะไรดี วันนี้เดี๋ยวพี่จ่าย” พี่เพชรบอก

“แม้ๆ พอเห็นเพื่อนน้องเนี่ยกล่ยเป็นพ่อบุญทุ่มขึ้นมาทันทีเลยนะคะ”

“ยัยตัวแสบ! หุบปาก” พี่เพชรหันมายิ้มให้ฉัน “น้องรินจะกินอะไรดีครับ ^_^”

“น้องรินจะกินอะไรดีครับ” พราวทำเสียงเล็กเสียงน้อยพูดล้อเลียนคำถามของพี่เพชร

ฉันเห็นสองพี่น้องพูดล้อกันก็อดยิ้มไม่ได้ แล้วก็ทำให้คิดถึงนาลินที่กำลังป่วยอยู่

#ณ ร้านชาบู

เราเลือกที่จะกินชาบู เพราะราคาที่ไม่แพงด้วยแล้วก็มีให้เลือกกินได้หลายอย่าง คุ้มสุดๆ