นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 24

ฉันเงียบไม่ได้พูดอะไร และก็พอเดาสายตาของคุณเหนือออก ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“เป็นยังไงบ้างอาการป่วยดีขึ้นหรือยัง” ฉันพูดขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ

เสียงของฉันทำให้คุณเหนือละสายตาออกจากนาลิน ก่อนจะเดินไปนั่งบนโซฟา ส่วนนาลินเธอยังมองคุณเหนือไปจนกระทั่งเขานั่งลงบนโซฟา

“นาลิน ได้ฟังที่พี่ถามหรือเปล่า” ฉันถามเพื่อเรียกสติน้องสาวอีกครั้ง

“อะ อ๋อ ดีขึ้นมากเลยค่ะพี่ริน หลังจากที่ได้รับการรักษาหนูก็รู้สึกดีขึ้นเรื่อยๆ ^_^”

“หมอบอกว่าต้องรอดูอาการก่อนนะ” ฉันสำรวจดูเห็นว่านาลินเริ่มดีขึ้นมากจริงๆ เธอมีน้ำมีนวลขึ้นมากว่าตอนแรก

“อยากกินผลไม้มั้ย เดี๋ยวพี่จะไปซื้อให้”

“ไม่เอาค่ะ หนูยังไม่หิว” นาลินมองคุณเหนืออีกครั้ง “พี่รินจะมาอยู่กี่วันหรอคะ”

“หนึ่งอาทิตย์จ้ะ แต่พี่นอนเฝ้าเธอไม่ได้เพราะหมอห้าม”

“หนูอยากให้พี่รินนอนเฝ้าจัง” ถึงแม้เธอจะพูดกับฉัน แต่กลับเอาแต่จับจ้องมองคุณเหนือจนฉันรู้สึกใจคอไม่ดี ที่นาลินแสดงกิริยาแบบนี้ออกมา

“นาลิน” ฉันมองน้องสาวด้วยสายตาที่ดุกล่าว ทำให้เธอยิ้มแห้ง แล้วพูดแบบกระซิบกระซาบกับฉัน “นานๆ ทีหนูจะเจอผู้ชายหน้าตาดีๆ นี่นา”

คำพูดของนาลิน ทำให้ฉันหยิกเธอเบาๆ ที่คิดเรื่องแบบนี้ทั้งที่ตัวเองยังเด็ก

“พี่ริน! ทำเป็นหวงไปได้”

ฉันเงียบ ‘หวง’ อย่างนั้นหรอ การกระทำของฉันบ่งบอกว่ากำลังหวงคุณเหนืออยู่อย่างนั้นใช่มั้ย แล้วฉันควรจะทำยังไงดี

“พี่รินเป็นอะไรไปคะ ทำไมจู่ๆ ถึงหน้าซีด”

“ปะ เปล่าจ้ะ แล้วนี่กินข้าวอร่อยมั้ย หมอให้กินอะไรบ้าง”

ฉันเปลี่ยนเรื่องคุย จากนั้นก็คุยกับนาลินไปเรื่อย โดยมีคุณเหนือนั่งรออยู่บนโซฟา เขาไม่ยอมออกไปจากห้อง ทั้งที่บอกว่ามีธุระสำคัญ

ฉันคุยกับน้องสาวจนกระทั่งมีพยาบาลมาบอกว่าหมดเวลาเยี่ยม จริงๆ ฉันฟังไม่ค่อยออกหรอก โชคดีที่คุณเหนือเป็นคนแปลให้

“พรุ่งนี้พี่จะมาเยี่ยมใหม่นะ”

“เขาจะมากับพี่รินหรือเปล่าคะ พรุ่งนี้” นาลินหมายถึงคุณเหนือ

“นาลิน” ฉันเรียกชื่อนาลินเสียงดุ ทำให้เธอเงียบไป

“จะไปได้หรือยัง” เสียงของคุณเหนือเหมือนจะหงุดหงิดที่ฉันไม่ยอมกลับสักที เขาจึงถามขึ้นมาอย่างรำคาญ

“ค่ะ ค่ะ” ฉันหันไปตอบคุณเหนือ ก่อนจะหันกลับมาพูดกับน้องสาว “พี่ไปแล้วนะ พรุ่งนี้พี่จะรีบมา”

เมื่อล่ำลากับน้องสาวแล้ว ฉันก็รีบเดินตามคุณเหนือออกไปจากห้อง ด้วยความที่เขาเป็นคนผู้ชายสูง ขายาว ทำให้ฉันต้อง กึ่งวิ่ง กึ่งเดิน เพื่อจะได้ตามเขาทัน

พรึบ!! ด้วยความที่ฉันเดินไม่ระวังจึงหกล้มเข้า ซุ่มซ่ามจริงๆ เลย

มีผู้ชายคนหนึ่งเดินผ่านมาพอดี ดูจากการแต่งตัวน่าจะเป็นหมอ เขาประคองฉันขึ้นทำให้ฉันได้เห็นหน้าเขาชัดๆ ดูจากโครงหน้าแล้วไม่เหมือนกับชาวต่างชาติเลย หน้าตาของเขาออกไปทางเอเชียซะมากกว่า

ฉันอยากจะพูดขอบคุณแต่กระอึกกระอัก ไม่กล้าพูดออกไปเป็นภาษาอังกฤษ จู่ๆ ลิ้นมันก็แข็งซะดื้อๆ

“พูดไทยได้ครับ ^_^”

“อะ อ้าวหรอคะ” ฉันยิ้มแก้เก้อ เมื่อได้ยินว่าเขาพูดไทยได้

“เจ็บตรงไหนหรือเปล่าครับ”

“ไม่ๆ ค่ะ ไม่เจ็บ ขอบคุณนะคะ”

“ไม่เป็นไรครับ”