นางบำเรอ BAD GUY 20+ นิยาย บท 34

สายตาของคุณเหนือมันมีอิทธิพลต่อการเต้นของหัวใจของฉันเอามากๆ ทำให้ฉันไม่กล้าที่จะสบตากับเขาในเวลานี้เลยจริงๆ

“ฉันรอเธอพูดอยู่นะวาริน”

ทำไมเขาถึงต้องการแบบนั้น ทำไมต้องให้ฉันต้องการเขา ทั้งที่เขาคือเจ้าของชีวิตของฉันในตอนนี้

ฉันรวบรวมความกล้าก่อนจะถามออกไป “รินมีสิทธิ์เลือกด้วยหรอคะ”

“ฉันถามอยู่นี่ไง”

“แล้วคุณเหนือต้องการนอนกับรินทุกคืนหรือเปล่าคะ”

“หึ!!” เขาไม่ตอบแต่กลับหัวเราะในลำคอ และเสียงหัวเราะในลำคอแบบนั้นมันทำให้ขนฉันมันลุกซู่ไปทั้งตัว

“เธอยังใหม่สำหรับฉัน แน่นอนว่าของใหม่มันย่อมดีกว่าของเก่า” พูดจบคุณเหนือก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ กับใบหน้าของฉัน ก่อนที่เขาจะใช้เขี้ยวฟันงับริมฝีปากล่างของฉันเบาๆ แล้วปล่อย “จะตอบคำถามของฉันได้หรือยัง ?”

“รินไม่อยากมีปัญหากับผู้หญิงคนไหนของคุณเหนือ…”

ลมหายใจร้อนผ่าวถูกพ่นออกมาหนักๆ ก่อนที่คุณเหนือจะดันตัวของฉันให้ลงจากตักของตัวเอง เป็นจังหวะเดียวกันกับที่อิงอิงเธอเดินมาพอดี

คุณเหนือหันมองฉันด้วยสายตาที่ไม่สบอารมณ์ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วเดินไปหาผู้หญิงที่ชื่ออิงอิง

“อยากมีอะไรกับฉันใช่มั้ย” คุณเหนือถามเธอ ทำให้เธอรีบตอบพร้อมกับฉีกยิ้ม “คุณเหนือน่าจะรู้คำตอบดีอยู่แล้วนี่คะ ^_^”

“ตามฉันมา”

หัวใจดวงน้อยมันเต้นรัวเป็นจังหวะที่จุกแน่นเมื่อเห็นว่าคุณเหนือกับผู้หญิงคนนั้นกำลังจะไปทำอะไรด้วยกัน ไม่รู้ว่าฉันเผลอจิกเล็บลงบนฝ่ามือของตัวเองตอนไหน รู้ตัวอีกทีมือก็มีลอยเล็บฝังลึก

ฉันอยากจะพูดออกไปว่าไม่ต้องการให้เขาไปนอนกับผู้หญิงคนไหน แต่ในเมื่อเขาเดินไปขนาดนั้นแล้วฉันจะไปห้ามอะไรได้ อีกอย่างก็เป็นฉันเองที่เลือกจะบ่ายเบี่ยงคำตอบในใจตั้งแต่แรก

ตอนนี้ฉันไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากรอ เพราะไม่รู้ว่าจะไปไหน หากที่นี่คือประเทศไทยฉันอ่จจะกลับคอนโดไปแล้ว

“คุณวารินใช่มั้ยครับ” เสียงของผู้ชายเรียกชื่อของฉันดังขึ้น ทำให้หลุดออกจากภวังค์ ฉันหันมองเขาแล้วพยักหน้าตอบ “ใช่ค่ะ”

“นายสั่งให้ผมไปส่งคุณที่คอนโดครับ”

“ระ หรอคะ”

“ครับ”

ฉันค่อยๆ เม้มปากแน่น พยายามบอกตัวเองว่าคุณเหนือเขาให้ฉันเลือกคำตอบแล้ว มันเป็นเพราะฉันเอง และฉันก็ไม่ควรรู้สึกในสิ่งที่ไม่ควรรู้สึก ฉันต้องชินและอยู่เหมือนคนไม่มีหัวใจ

ฉันจะไปรักเขาไม่ได้ ไม่สามารถรู้สึกแบบนั้นได้ เพราะสถานะของฉันเป็นเพียงแค่นางบำเรอ…

ฉันถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินตามผู้ชายคนนั้นออกมาที่ลานจอดรถ

“คุณจะแวะซื้ออะไรก่อนมั้ยครับ”

“ไม่ค่ะ รินอยากกลับคอนโดแล้ว”

“โอเคครับ”

ในขณะที่นั่งรถกลับคอนโดสมองของฉันมันว่างเปล่า แต่กลับรู้สึกเจ็บที่หน้าอกข้างซ้าย ฉันควรจะจัดการกับความรู้สึกของตัวเองในตอนนี้ยังไงดี

#คอนโด

พอมาถึงฉันก็อาบน้ำจากนั้นก็ออกมาดูทีวี พยายามทำให้สมองไม่ต้องไปคิดฟุ้งซ่าน แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ไม่สามารถห้ามความคิดของตัวเองได้ สายตาของฉันเอาแต่จับจ้องมองนาฬิกาบนกำแพงเพื่อดูว่าตอนนี้กี่โมงแล้ว

ตอนนี้เวลาเที่ยงคืน และคุณเหนือยังไม่กลับห้อง ไม่รู้ว่าทำไมต้องมานั่งรอเขาแบบนี้ ทั้งที่วันนี้เขาไม่กลับห้องแน่ๆ

ฉันยกมือขึ้นมาปิดปากตัวเองพร้อมกับหาวนอนวอดๆ ตอนนี้หนังตามันหนักอึ้งแทบจะลืมไม่ขึ้น แต่ก็ยังไม่อยากจะหลับเพราะบางทีคุณเหนืออาจจะกลับมานอนที่ห้องก็ได้

เช้าวันต่อมา ฉันสะดุ้งตื่นเพราะรู้สึกเหมือนมีอะไรมาเขี่ยๆ แก้มไปมา ก่อนจะลืมตาขึ้นแล้วเห็นว่าตรงหน้าเป็นคุณเหนือ ทำให้ฉันเบิกตากว้างทันที

“…คุณเหนือ”

“ทำไมเธอถึงมานอนตรงนี้ ?”