ราตรีสวัสดิ์ เซอร์อาเรส! นิยาย บท 1267

สเปนเซอร์กระเด้งตัวจากเก้าอี้เอนหลังอย่างกระฉับกระเฉงราวกับได้เจอทอง

“ลูกสะใภ้ฉันขึ้นเขามาเหรอ เร็วเข้าไปปิดค่ายกลให้หมด”

คนให้ห้องโถงทั้งหมดต่างก็พากันอึ้งไป

หนึ่งในผู้หญิงของเขาเอ่ยเตือนขึ้นมาว่า “นายท่านคะ ท่านจะปิดค่ายกลทั้งหมดได้ยังไงคะ? หากว่ามีคนร้ายฉวยโอกาสเข้ามาล่ะ?”

ความหวาดกลัวความตายของสเปนเซอร์หายไปล้ว “พวกยอร์กเรามีตั้ง 108 ป้อม แต่เราจะกลัวแค่นักท่องเที่ยวไม่กี่คนเหรอ? หากว่าเรื่องนี้หลุดออกไปคนจะมองเรายังไง?”

อนุของเขาพลันเงียบไป

ช่วงหลายปีที่ผ่านมา นายท่านได้พยายามบังคับให้นายน้อยแต่งงานแล้วก็มีทายาม แต่สุดท้ายก็ล้มเหลว หากว่ามีผู้หญิงที่ทำให้นายน้อยปลงใจได้ นายท่านก็ต้องปฏิบัติต่อเธอเหมือนผู้มีพระคุณแน่นอน

สเปนเซอร์ปิดตัวกั้นถนนที่เข้ามาในภูเขาและโคลก็เร่งออกไปข้างนอก

สเปนเซอร์จะพลาดวันสำคัญของลูกชายไปได้อย่างไรกัน? เขารีบรวบรวมคนและสั่งการพวกเขา “ไปเตรียมแตรและเครื่องเป่ามาเล่นต้อนรับว่าที่ลูกสะใภ้ของป้อมตระกูลยอร์กด้วย”

“ครับ”

เวลาเดียวกัน เจย์ก็เลือกที่จะเดินไปถนนด้านซ้าย แต่ไม่นานเขาก็ตระหนักได้ว่าถนนเส้นนี้ท้าทายและอันตรายมากกว่า

เซย์นและโจเซฟินที่เดินอยู่ด้านหน้า ต่างก็พากันล้มระเนระนาด พวกเขาล้มกลิ้งไถลลงเขาและไปติดกับต้นไม้ พวกเขาทั้งสองต่างก็ดูตกใจกลัวมาก

เซย์นคว้าต้นไม้ไว้อย่างยากลำบากก่อนที่จะดึงโจเซฟินขึ้นมา จากนั้นเขาก็พูดอย่างเสียใจสุดซึ้งว่า “ผมบอกคุณแล้วว่าถนนด้านซ้ายมันอันตรายกว่า”

เกรย์สันก็พยายามจะแก้ตัวแทนเจ้านายในเรื่องการเลือกทางผิด “ถนนเส้นที่ถูกต้องก็ต้องลำบากว่าเป็นธรรมดา”

“นายรู้ได้ยังไง? นายเคยเดินผ่านถนนเส้นนี้มาก่อนเหรอ? นายก็แค่ชื่มชมเขาอย่างหน้ามืดตามัวเท่านั้น ฉันว่าตดเขานายก็คงยังว่าหอม”

เซย์นกอดต้นไม้แน่นและเริ่มคร่ำครวญ “ผมไม่ไปต่อแล้ว ผม… ผม ผมต้องดูแลตัวเอง ผมมีความรับผิดชอบต้องดูแลพ่อแม่นะ”