จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 682

พระราชวัง

ทันทีที่หยุนถิงกับโม่เหลิ่งเหยียนเข้าประตูวังไป ก็สังเกตเห็นองครักษ์ของพระราชวังเพิ่มขึ้นมากมาย คนพวกนั้นดูเหมือนกำลังปฏิบัติหน้าที่ความจริงคือแอบจับตาดูพวกเขาอย่างลับๆ และการกระทำที่จับกระบี่เอาไว้ เห็นได้ชัดว่าเตรียมตัวจะลงมือทุกเมื่อ

โม่เหลิ่งเหยียนยื่นมือเข้ามา จูงมือของหยุนถิงเอาไว้ ยิ้มให้นางอย่างราบเรียบ ส่งสัญญาณให้นางวางใจ ทั้งสองคนเดินตรงเข้าไปข้างหน้า

เดินออกไปได้ระยะหนึ่ง หยุนถิงได้กลิ่นคาวเลือดจางๆในอากาศ ชำเลืองไปทางลานที่อยู่ด้านข้าง ขันทีน้อยสองสามคนกำลังล้างทำความสะอาดก้อนหินบางก้อนอยู่ ในน้ำยังมีสีเลือดผสมอยู่เล็กน้อย แสดงให้เห็นว่าเมื่อครู่มีคนเสียชีวิตไปหมาดๆ

หยุนถิงมองไปทางโม่เหลิ่งเหยียน กระซิบเสียงเบา “ดูท่าผิงหนานอ๋องควบคุมทั่วทั้งพระราชวังเอาไว้แล้ว!”

“ถูกต้อง ครั้งนี้เกรงว่าคงจะรอดพ้นจากอันตรายได้ยาก อีกเดี๋ยวต้องระวังให้มาก ข้าจะปกป้องเจ้าเอง” โม่เหลิ่งเหยียนตอบ

“ตกลง ท่านก็เหมือนกัน ระวังตัวด้วย”

ด้านหลัง ยังมีขุนนางใหญ่มากมายเร่งเดินทางมา นี่ทำให้หยุนถิงยิ่งงุนงงมากขึ้น

“หรือว่าผิงหนานอ๋องไม่ได้ต้องการจะลงมือกับเราเท่านั้น ยังต้องการสร้างความโกลาหลในราชสำนักด้วย?”

“หากไม่ได้เป็นเช่นนี้ แล้วเขาจะอดทนมานานหลายปีขนาดนี้ไปทำไม ทุกอย่างดำเนินการไปตามสถานการณ์” โม่เหลิ่งเหยียนปลอบโยน

ไม่นานนัก หยุนถิงกับโม่เหลิ่งเหยียนก็มาถึงพระตำหนัก

ในพระตำหนักที่กว้างใหญ่ ฮ่องเต้สวมชุดเต็มยศนั่งตัวตรง ด้านข้างมีขันทีตัวน้อยคนหนึ่งยืนอยู่ ดูแปลกหน้าอย่างมาก

ซ้ายขวามีโต๊ะวางเรียงรายอยู่ บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหารเลิศรสและสุราชั้นเลิศ คล้ายกับงานเลี้ยงต้อนรับมากกว่า และผิงหนานอ๋องก็นั่งอยู่ที่โต๊ะทางฝั่งซ้าย

เมื่อผิงหนานอ๋องเห็นหยุนถิงกับจวินหย่วนโยว สีหน้าเรียบเฉย หางคิ้วกลับเลิกขึ้นมาเล็กน้อยครู่หนึ่ง

“ฝ่าบาทเรียกพบข้ากับซื่อจื่อ ด้วยเรื่องอันใดหรือ?” หยุนถิงกล่าวถามด้วยสีหน้าเย็นชา

“ข้าหมดสติไปหลายวันไม่ง่ายกว่าจะตื่นขึ้นมา ก็เลยให้คนจัดงานเลี้ยงฉลองนี้ขึ้นมา เชิญชวนจวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟย ทั้งสองท่านอย่าได้ถือสา” ฮ่องเต้ตรัสอย่างราบเรียบ

“ฝ่าบาทสามารถตื่นขึ้นมาได้ ข้ากับซื่อจื่อก็ดีใจแทนฝ่าบาทเช่นกัน แต่คนที่ฝ่าบาทส่งไปใช้ลูกของข้ามาข่มขู่ หากเราไม่มาก็จะจัดการด้วยการทำสงคราม นี่ก็เป็นคำสั่งฝ่าบาทด้วยหรือ?” หยุนถิงถามกลับ

ขุนนางใหญ่คนอื่นๆที่เข้ามาก็ตกตะลึงอย่างยิ่งในทันที พากันวิพาษ์วิจารณ์เสียงเบา

ทันใดนั้นสีหน้าของฮ่องเต้ดำมืดกะทันหัน “มีเรื่องเช่นนี้ด้วย เด็กๆ ให้ผู้บังคับบัญชากองทัพหลวงมาพบข้า!”

องครักษ์ที่อยู่ด้านนอกพระตำหนักไปเรียกคนทันที ไม่นานนักผู้บังคับบัญชากองทัพหลวงก็มาถึง คำนับด้วยความเคารพนบนอบ “ข้อน้อยคำนับฝ่าบาท”

“เจ้าได้ใช้ลูกของซื่อจื่อเฟยข่มขู่ให้พวกเขามาหรือไม่?” ฮ่องเต้ตรัสถามอย่างเย็นชา

ผู้บังคับบัญชากองทัพหลวงชะงักงัน ฝ่าบาทเป็นคนให้ตัวเองพูดเช่นนี้ไม่ใช่หรือ แต่ต่อหน้าขุนนางบุ๋นบู๊ เขาย่อมไม่สามารถพูดเช่นนี้อยู่แล้ว

“ฝ่าบาท กระหม่อมแค่พูดออกไปโดยไม่ทันได้คิดเท่านั้น”

“พูดโดยไม่ทันได้คิด หากทุกครั้งที่เจ้าไปเชิญคนล้วนพูดเช่นนี้ จะไม่เป็นการจุดชนวนให้เกิดสงครามในสี่แคว้นหรอกหรือ สิ่งที่เจ้าทำคือการสร้างศัตรูให้กับฝ่าบาทนะ!” หยุนถิงกล่าวออกมาอย่างเย็นชา

“ซื่อจื่อเฟยกล่าวถูกต้องแล้ว กองทัพหลวงปากไม่มีหูรูด มีโทษมหันต์ ลากออกไปลงโทษด้วยการโบยห้าสิบที!” ฮ่องเต้บันดาลโทสะ

“ฝ่าบาท ข้าน้อยผิดไปแล้ว!”

องครักษ์สองนายที่อยู่หน้าประตูเข้ามา กุมตัวผู้บังคับบัญชากองทัพหลวงออกไป

“ซื่อจื่อเฟย จวินซื่อจื่อทำไมจะต้องโมโหไปกับผู้บังคับบัญชาแค่คนเดียว ไม่ง่ายที่ฝ่าบาทจะฟื้นขึ้นมา ทุกคนนั่งลงเถอะ” ผิงหนานอ๋องเอ่ยปาก

“ซื่อจื่อ เรานั่งลงเถอะ” หยุนถิงเอ่ยปาก

“ตกลง!”