จอมนางข้ามพิภพ นิยาย บท 686

โดยเฉพาะผิงหนานอ๋อง ดวงตาเบิกกว้างด้วยความตกตะลึง สีหน้าก็ยิ่งไม่น่าดูราวกับกลืนแมลงวันเข้าไป

“เป็นไปได้อย่างไร เสด็จพี่ท่าน?”

เขาถูกควบคุมเอาไว้แล้วไม่ใช่หรือ ทำไมจู่ๆถึงได้สติขึ้นมา

“ผิงหนานอ๋องเจ้าช่างบังอาจนัก ถึงกับร่วมมือกับเซียวเฟยควบคุมข้า ยังสังหารองค์ชายองค์หญิงของข้า ข้าไม่มีน้องชายเช่นเจ้า ไม่สนใจความสัมพันธ์ของครอบครัว ความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์ตามหลักศีลธรรมจรรยา แถมยังบีบให้ข้าสละบัลลังก์ เจ้าช่างทำให้ข้าผิดหวังสุดขีดจริงๆ กองทัพหลวงพวกเจ้ายังรออะไรอยู่อีก?” ฮ่องเต้โกรธจัด

กองทัพหลวงมองหน้ากันไปมองหน้ากันมา ไม่มีใครขยับเขยื้อนเลย

ผิงหนานอ๋องยิ้มเย้ยหยัน “เสด็จพี่พระองค์ทรงแก่ชราแล้ว พระองค์คิดว่ากองทัพหลวงพวกนี้ยังเชื่อฟังคำสั่งของท่านอยู่อีกหรือ ข้าเปลี่ยนพวกเขาเป็นคนของข้านานแล้ว ถึงแม้พระองค์จะได้สติแล้วอย่างไร วันนี้ข้าจะบีบให้พระองค์สละบัลลังก์ให้ได้”

ฮ่องเต้โกรธจนไอขึ้นมาอย่างรุนแรง “เจ้าคนเนรคุณ!”

“ข้าเนรคุณแล้วอย่างไร เดิมทีบัลลังก์นี่ก็เป็นของข้าอยู่แล้ว หากไม่ใช่เพราะเจ้ากับองค์หญิงใหญ่ร่วมมือกันบีบบังคับเสด็จพ่อ แล้วเจ้าจะได้นั่งในตำแหน่งสูงนี่ได้อย่างไร!” ผิงหนานอ๋องกล่าวอย่างเย็นชา จ้องมองไปทางฮ่องเต้ที่อยู่บนที่นั่งสูงด้วยความโกรธ

“เจ้า เจ้านี่มันช่างต่ำช้าไร้ยางอายสุดขีดจริงๆ” ฮ่องเต้โกรธจนกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง

“ฝ่าบาท!” เหล่าขุนนางล้วนพากันตกใจแทบแย่ แต่กลับไม่กล้าพูดอะไรมาก

อย่างไรเสียเวลานี้ผิงหนานอ๋องก็ควบคุมทั่วทั้งพระตำหนักเอาไว้แล้ว นอกเสียจากพวกเขาไม่อยากมีชีวิตแล้ว

ฮ่องเต้แคว้นเทียนจิ่วจนหนทาง สายตาหยุดอยู่ที่หยุนถิงกับจวินหย่วนโยว “จวินซื่อจื่อ ซื่อจื่อเฟยขอพวกเจ้าโปรดช่วยข้ากำจัดผิงหนานอ๋องด้วย ขอเพียงพวกเจ้าลงมือ ข้ายินดีจะมีความสัมพันธ์อันดีกับแคว้นต้าเยียนตลอดไป และมอบเขตเมืองให้ทั้งสองท่านห้าสิบเมือง ทองคำหนึ่งแสนตำลึงทอง ม้าเหงื่อโลหิตหนึ่งหมื่นตัว พร้อมทั้งแก้วแหวนเงินทองหลายสิบกล่อง!”

หยุนถิงหันหน้ามองไปทางโม่เหลิ่งเหยียน “ซื่อจื่อ เงื่อนไขข้อนี้ฟังดูไม่เลว มีของพวกนี้แล้วต่อไปเราก็ไม่ต้องกังวลเรื่องความเป็นอยู่แล้ว”

โม่เหลิ่งเหยียนกล่าวอย่างให้ความร่วมมือ “ซื่อจื่อเฟยตัดสินใจได้เลย!”

“ในฐานะที่เป็นฮ่องเต้แห่งแคว้นเทียนจิ่ว ถึงกับขอความช่วยเหลือจากคนของต้าเยียน แถมยังแบ่งดินแดนขายแผ่นดิน เสด็จพี่ท่านช่างมีความสามารถจริงๆ ก่อนหน้านี้พวกเจ้าทำให้ลูกชายของข้ากลายเป็นคนพิการ ความแค้นใหม่บวกความแค้นเก่าชำระไปพร้อมกันเลย

พวกเจ้าคิดว่าจะสามารถมีชีวิตรอดไปจากที่นี่หรือ ทหาร ฆ่าหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวเดี๋ยวนี้ ใครตัดหัวของพวกเขามาได้ข้าจะให้รางวัลหนึ่งหมื่นตำลึงทอง!” ผิงหนานอ๋องกล่าวด้วยความโกรธแค้น

เหล่ากองทัพหลวงหวั่นไหวจริงๆ หนึ่งหมื่นตำลึงทองเชียวนะ นี่ไม่ใช่จำนวนน้อยๆเลย แต่เมื่อครู่นี้จวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยลงโทษเซียวเฟยอย่างไร พวกเขาล้วนเห็นอยู่ในสายตา

กองทัพหลวงคนหนึ่งลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ตวัดกระบี่ยาวที่อยู่ในมือเดินเข้ามา “ที่บ้านข้ามีแม่อายุแปดสิบที่ป่วยหนัก รอเอาเงินไปรักษาอยู่ ดังนั้นจวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยอย่าโทษข้าเลยนะ!”

ขณะที่กล่าวไป กระบี่ยาวในมือของเขาก็ฟันเข้ามา

มุมปากของหยุนถิงเกี่ยวขึ้นมาอย่างเย็นชาเย้ยหยันเล็กน้อย ใบหน้าของโม่เหลิ่งเหยียนก็ยิ่งเต็มไปด้วยการดูถูก ทั้งสองคนล้วนไม่ได้หลบออกไป เพียงแค่ยืนอยู่อย่างนั้น

ทันใดนั้นบริเวณหน้าอกของกองทัพหลวงคนนั้นก็เต็มไปด้วยเลือด คนทั้งคนล้มลงไปเสียชีวิตในทันที

เหล่าขุนนางล้วนพากันตกตะลึง เห็นได้ชัดว่าจวินซื่อจื่อกับซื่อจื่อเฟยไม่ขยับเขยื้นแม้แต่น้อยแท้ๆ ทำไมคนผู้นี้ถึงตายได้ล่ะ?

ผิงหนานอ๋องก็ยิ่งโกรธจนหน้าเขียวหน้าดำ เส้นเลือดบนหน้าผากปูดออกมา “น่าชิงชังนัก กองทัพหลวงทั้งหมดฟังคำสั่ง ข้าขอสั่งให้พวกเจ้าสังหารจวินหย่วนโยวกับหยุนถิงเดี๋ยวนี้ ผู้ที่ขัดคำสั่งอย่าคิดว่าจะได้พบหน้าครอบครัวของพวกเจ้าอีก!”

ผิงหนานอ๋องใช้ครอบครัวของพวกเขาข่มขู่ ไหนเลยที่พวกเขาจะยังกล้าขัดคำสั่งอีก รีบโจมตีไปทางหยุนถิงกับจวินหย่วนโยวทันที

กระบี่ที่อยู่ในมือของกองทัพหลวงสองสามนายที่อยู่ข้างหน้ายังไม่ทันได้ยกขึ้นมา ก็ถูกกองทัพหลวงที่อยู่ข้างหลังฆ่าในกระบี่เดียว

มองดูกองทัพหลวงที่จู่ๆก็ทรยศกะทันหัน ผิงหนานอ๋องโกรธจนระเบิดอารมณ์ออกมา “ไอ้สารเลวอย่างพวกเจ้าคิดจะก่อกบฏหรือ?”

“คนที่ก่อกบฏคือเจ้าต่างหาก คนที่บีบบังคับให้ฮ่องเต้สละบัลลังก์คือเจ้า คนที่วางยาพิษเหล่าขุนนางบุ๋นบู๊ก็คือเจ้าเช่นกัน คนที่ใช้ครอบครัวข่มขู่กองทัพหลวงก็ยังเป็นเจ้าอีก ผิงหนานอ๋องเจ้าเอาหน้าจากไหนไปวิจารณ์คนอื่น!” หยุนถิงกล่าวอย่างเย็นชา

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: จอมนางข้ามพิภพ