นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 2

เช้าวันถัดมาบรรยากาศในจวนอ๋องพลันเย็นจัดเพราะเมื่อคืนได้มีหิมะตกหนัก ยามเช้านี้หนิงเยียนในชุดคลุมจิ้งจอกสีดำ

เดินตามเสี่ยวอ้ายมาที่ด้านหลังจวนเป็นที่พำนักของเสี่ยวเฮ้ยกับเเม่นมหยง เรือนไม่เล็กไม่ใหญ่มาก

"แม่นมหยง" เสี่ยวอ้ายเรียก สักพักมีคนมาเปิดประตูเรือน

สตรีวัยกลางคนถึงกับตาโตเมื่อผู้มาเยือนเรือนในยามเช้า นางอยากปิดประตูกระเเทกหน้าพระชายาด้วยซ้ำ

"อย่าได้กลัวข้าเลย" แม่นมหยงยิ่งงงเข้าไปใหญ่ พระชายาที่แม่นมหยงรู้จักหยิ่งผยอง หาใช่สตรีปั้นหน้าเยี่ยงนี้

"เชิญพระชายากลับไปเถอะเจ้าค่ะ" แม่นมหยงตัดสินใจไล่นาง เพราะพระชายาโหดร้ายกับหลานสาวตัวน้อยของนางนัก

"ท่านย่า ท่านย่า ข้าคันเจ้าค่ะ" เสียงร้องจากด้านในเรือน ทำให้เเม่นมหยงรีบวิ่งเข้าไปดูหลานสาวตัวน้อย

"เสี่ยวเฮ้ย" แม่นมหยงกุมมือหลานสาวไว้ ทั้งน้ำตา หนิงเยียนถือโอกาสเดินเข้ามา พบว่าหนูน้อยใบหน้าเต็มไปด้วยผดผื่น

"ให้ข้าดูนางเถอะ" แม่นมหยงหันหลังไปมอง คิดว่าพระชายาออกกลับไปแล้ว

เหตุใดนางยังหน้าด้านตามเข้ามาในเรือน ทั้งที่เจ้าของเรือนไม่ได้ต้อนรับ

"ออกไปนะ ออกไป" แม่นมหยงรักหลานสาวมาก เพราะหลายวันก่อนพระชายาให้สาวใช้สาดผงคันใส่หลานสาว เพราะนางไปเหยียบแปลงดอกไม้ของพระชายา นางโหดเหี้ยมนัก กับเด็กตัวเล็กนิดเดียวยังทำได้ลงคอ

หนิงเยียนสั่งให้เสี่ยวอ้ายจับตัวแม่นมหยงไว้ เสียงแม่นมหยงร้องลั่นเรือน

หนิงเยียนจำได้ว่ามีตัวยาชนิดหนึ่ง ที่สามารถทำให้หายคันได้ เมื่อคืนตอนนางนอนอยู่ได้มีกล่องยาทะลุมิติมากับนางด้วย

นางรีบฉีดยาให้หนูน้อยนางนั้น ตอนเเรกหนูน้อยหวาดกลัว แต่พอหนิงเยียนพูดจาอ่อนโยนกับเด็ก ทำให้หนูน้อยยิ้มประกอบกับหายคันเเล้ว

ร่างบางโดนกระชากออกจากเตียงอย่างแรง เวยอ๋องผลักนางลงกับพื้น แม่นมหยงได้โอกาสผลักเสี่ยวอ้ายล้มลง แล้วรายงานท่านอ๋อง

"ช่วยข้าด้วย นางจะทำร้ายเสี่ยวเฮ้ย"

แม่นมหยงรีบกอดหลานสาว

หนิงเยียนเจ็บก้นยิ่งนัก ทำไมต้องทำรุนเเรงกับนางด้วย

"นำตัวสองนายบ่าวไปลงหวายให้หลาบจำ"

"นี่ท่าน"

"ยี่สิบที"

หนิงเยียนกับเสี่ยวอ้ายโดนลากออกไปข้างนอก ลงหวายที่หน้าเรือนเหมยฮวาของนางเอง

เสียงหวดก้นดังขึ้นอย่างแรง หนิงเยียนจ้องจ้าวเชียนอย่างเเค้นเคือง

เมื่อครบยี่สิบทีเวยอ๋องรีบสาวเท้าออกไปทันที เสี่ยวอ้ายที่อดทนมาก ประคองเจ้านายเข้าเรือน หนิงเยียนไม่เจ็บเท่าไร แต่นางเจ็บใจมากกว่า