นางเอกหลบไป นางร้ายมาเเล้ว นิยาย บท 22

เสียงไก่ขันพลันดังขึ้น หนิงเยียนรู้สึกว่ามีคนกอดนางไว้ พบว่าเจ้าคนเลวยังไม่ออกไป หลังจากเสร็จเรื่องชั่วเมื่อคืนนี้ ยังมีหน้านอนลอยหน้าลอยตาอยู่ที่เตียงกับนางอีก นางรู้สึกว่าร่างกายกลับมาเป็นปกติ สงสัยจะคลายจุดให้นางแล้ว แต่ระบมปวดเมื่อยไปทั้งตัว

เมื่อคืนเขาทำรุนแรงกับนางมาก

ตุบ!!!! ร่างหนาของเวยอ๋องตกเตียงอย่างแรง ไม่ต้องสงสัยว่าผู้ใดเป็นคนถีบ หนิงเยียนแค้นใจจึงถีบเต็มแรงอย่างไม่ลังเลเลยแม้แต่น้อย

บุรุษชั่วถึงกับตกใจ เวยอ๋องนอนอยู่ดี ๆ มิคาดคิดว่าจะโดนนางมารร้ายถีบตกเตียงเอวแทบเคล็ด

"นี่เจ้า" เขาลุกขึ้นจับเอวสะโพกไว้

"ถ้าข้าพิการขึ้นมา จะทำอย่างไร" เวยอ๋องถามนางมารร้ายต่อ

จะทำอย่างไรรึ ก็ดีสิ พิการให้ขาหักไปชั่วชีวิตได้ยิ่งดี

"ดีมากเลย พิการเลย"

"ข้าขี้เกียจเถียงกับเจ้า" เวยอ๋องยอมจำนนเดินขากะเผลกออกไปจากเรือนของหนิงเยียน ซึ่งสวนทางกับเสี่ยวอ้าย

สาวใช้รีบสาวเท้าเข้ามาหาเจ้านาย พบว่าสภาพห้องรกเป็นอย่างมาก

"ไปเตรียมน้ำให้ข้าอาบ" เสี่ยวอ้ายพอจะเข้าใจ ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจ้านายของนาง ใบหน้าสาวใช้พลันแดงก่ำ

หนิงเยียนมองผ่านคันฉ่องเหลืองทองพบว่ารอยแดงเป็นจุดที่ลำคอ ทั้งทรวงอก แม้แต่ต้นขา เจ้าคนเลว

หลังจากชำระร่างกายเสร็จ นางทาประทินแป้งอย่างหนาตรงรอยแดงที่คอ ช่างไร้ยางอายยิ่ง ให้เสี่ยวอ้ายไปนำสำรับเช้าเข้ามา

หนิงเยียนพลันพุ้ยข้าวเข้าปากอย่างรวดเร็ว ในระหว่างที่กินข้าวอยู่นั้น

ข้ารับใช้จากเรือนใหญ่เข้ามารายงานว่ามีราชโองการมา ให้นางไปรับราชโองการ

หนิงเยียนงงเป็นไก่ตาแตก นางไปทำความดีความชอบอันใด

หน้าจวนอ๋องยามนี้ ทั้งท่านอ๋อง อนุคนโปรด ชายาเอกเวยอ๋อง ข้ารับใช้ในจวนทุกคน ต่างคุกเข่า

ซุนกงกงเป็นขันทีข้างกายฝ่าบาทถือราชโองการ ปรายตามองชายาเวยอ๋อง

"ชายาเอกเวยอ๋องรับราชโองการ" ซุนกงกงเอ่ยขึ้น

"ข้าชายาเอกเวยอ๋อง" หนิงเยียนคุกเข่าเเล้วมองหน้าซุนกงกง ขันทีเฒ่ายิ้มน้อย ๆ

"เนื่องจากชายาเอกเวยอ๋อง เป็นสตรีเเบบอย่างของชาวเมืองต้าโจว มีคุณธรรมที่เต็มเปี่ยม ช่วยเหลือผู้คน เราจึงมองทองคำให้ ร้อยชั่ง" ทุกคนต่างตกใจ

"ยินดีกับชายาเอกเวยอ๋องด้วย เมื่อวานนางได้ช่วยเหลือ เสิ่นฮูหยิน ของเเม่ทัพใหญ่เสิ่นอู่แห่งแว่นแคว้น ฝ่าบาททรงรักแม่ทัพเสิ่นมาก จึงคิดว่าชายาเอกเวยอ๋องมีความดี ความชอบ ยินดีกับเวยอ๋องด้วยที่มีชายาน้ำใจงาม"

หยวนเซียแทบเก็บอาการริษยามิอยู่ หนิงเยียนยิ้มให้ซุนกงกงก่อนที่จะจากไป นางมองหีบทองร้อยชั่ง ใบหน้างามยิ้มระรื่น

หญิงสาวไม่มองหน้าเวยอ๋อง นางสั่งให้บ่าวขนทองไปที่เรือนของนาง

ยามบ่ายคล้อยหนิงเยียนเปิดโรงหมอรักษาคนเหมือนเดิม หญิงสาวปรายตามองบุรุษชุดสีน้ำตาล ใบหน้าช่างคุ้นนัก

"ท่านปู่" มิคาดคิดว่าไท่ชางหวงจะปลอมตัวออกจากวังหลวงมาหานางที่โรงหมอ

บนชั้นสองของโรงหมอ หนิงเยียนรินน้ำชาอุ่น ๆให้ไท่ชางหวง

"ท่านปู่รีบมาหาข้า"