"คุณลุงที่นี่คือโรงพยาบาลของหม่ามี๊"
เสียงน้ำนมที่นุ่มนวลดังขึ้นเมื่อทั้งสองก้าวเข้าไปในโรงพยาบาล และผู้คนจำนวนมากในห้องโถงก็หันไปมองทันที
พระเจ้าช่วย! สาวน้อยคนนี้สวยเกินไปหรือเปล่า
เธอสวมชุดกระโปรงตั๋วจิ๋วของโรงเรียน บนผมที่นุ่มสลวยสวมหมวกผ้ากำมะหยี่สีกากีที่มีหูเล็กๆสองข้าง เธอมีผิวสีขาวกับราวหิมะ และดวงตาโตคู่สวยที่สั่นไหวราวกับดวงดาวบนท้องฟ้า ไม่ต้องพูดถึงใบหน้ากลมเล็กๆที่ทำให้คนอยากสัมผัสเมื่อได้เห็น
มันละเอียดอ่อนราวกับตุ๊กตาหิมะที่ห้อยอยู่นอกหน้าต่างจริงๆ
เธอเป็นใคร
ทำไมถึงมีสาวน้อยที่สวยงามเช่นนี้
ด้วยความประหลาดใจของทุกคน พวกเขาจึงมองไปยังผู้ใหญ่ที่กำลังจูงมือเธอโดยไม่รู้ตัว
พอเห็นแบบนี้ก็อ้าปากค้างอีกครั้ง!
เขาราวกับออกมาจากความสว่างไสว เมื่อเทียบกับเจ้าก้อนตัวน้อยเช่นดวงอาทิตย์นั้น เขาอาจจะดูดรอปไปบ้าง แต่สิ่งนี้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อใบหน้าที่หล่อเหลา และความสง่างาม สูงส่งของเขาเลย...
ผู้ใหญ่คนนี้ทำให้คนเสียสติได้มากกว่าเด็กอีก
ทั้งห้องโถงเงียบกริบ
ชั้นบนเส้นหมี่และคณาธิปกำลังลงมา แต่พวกเขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นด้านล่าง
พวกเขากำลังเดินไปที่ลิฟต์ แต่เพราะเส้นหมี่อารมณ์ไม่ดีจึงถือกระเป๋า และเดินก้มหน้าตามคณาธิปไป
จนในที่สุดทั้งสองก็มาถึงลิฟต์
"ตุ้บ-"
ชายที่อยู่ข้างหน้าหยุดกะทันหัน ทำให้เส้นหมี่ซึ่งไม่ได้เตรียมตัวเดินชนหลังเขา
"พี่ธิปเป็นอะไร อยู่ดีๆทำไมถึงหยุด" เธอจับจมูกที่โดนชนของเธอ ทนความเจ็บปวดและถามชายตรงหน้า
แต่คณาธิปไม่ได้พูดอะไร
ในตอนนี้ดูเหมือนว่าเขาจะแข็งกระด้างขึ้นทันที ดวงตาหลังเลนส์จ้องมองไปที่ห้องโถงชั้นล่างด้วยดวงตาเบิกกว้าง รู้สึกเหมือนฟ้าผ่าไปทั้งตัว
มาได้ยังไง
คนนี้...จู่ๆเขาก็มาโผล่ที่นี่ได้ยังไง เขา...อยู่ในเมืองหลวงไม่ใช่หรอ!!
ใบหน้าของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก และในทันใดคลื่นลูกใหญ่ก็ปรากฏขึ้นในหัวใจของเขา!
"พี่ธิป"
เส้นหมี่ยังไม่เห็น เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นยังคงนิ่ง เธอจึงต้องปิดจมูกและเรียกออกมาอีกครั้ง
แต่ก็ยังไม่มีการตอบสนอง
ราวกับว่าเขารากงอกอยู่ตรงนั้นแล้ว
เส้นหมี่หมดความอดทน เธอปิดจมูกและเดินเลี่ยงมา แต่จู่ๆขณะที่เธอขยับตัว ชายคนนั้นก็ดูเหมือนจะมีชีวิตอีกครั้ง เขาเอื้อมมือออกไปขวางเธอ!
"เธอ--"
"เธอ...แน่ใจนะว่าจะไป"
เขาหันหน้ามาทันที ใบหน้าของเขาราวกับว่าเลือดหายไปในทันใด มันซีดอย่างน่ากลัว
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยัยหมอวายร้ายที่รัก