อนงค์ใจพระชายาราชสีห์ นิยาย บท 34
“ข้า ข้า……”
นางกำผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมในมือเอาไว้แน่น สายตากวาดมองไปรอบๆอย่างตื่นตระหนก ไม่กล้าสบตากับหยุนหว่านหนิง “ข้าลืมไปแล้ว เมื่อครู่นี้เดิมพันอะไรกับเจ้า!”
“งั้นหรือ?”
เห็นนางกลับคำ หยุนหว่านหนิงก็ไม่แปลกใจเลยแม้แต่น้อย
หญิงแก่คนนี้ ไม่มีนิสัยกล้าทำกล้ารับมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว!
ยิ่งไปกว่านั้นไม่เพียงต้องคุกเข่าคารวะหน้าผากแตะพื้น ยังต้องคลานเหมือนสุนัขอีก?
หยุนหว่านหนิงยิ้มเย้ยหยัน หันหน้ามองไปทางหยุนเจิ้นซง “ท่านพ่อ เมื่อครู่นี้ข้ากับเฉินอี๋เหนียงเดิมพันอะไรกัน คิดว่าท่านพ่อน่าจะได้ยินใช่ไหม?”
หยุนเจิ้นซงคิดไม่ถึงว่า หยุนหว่านหนิงจะหันมาถามเขา
“ข้า......”
เขาอ้ำๆอึ้งๆไม่รู้ว่าควรตอบอย่างไร สบตาเข้ากับสายตาที่มืดมนของโม่เยว่ ได้แต่ตัดสินใจในทันที
“ข้าได้ยินจริงๆ”
หยุนเจิ้นซงก้มหน้าลง ถอนหายใจอย่างไม่มีเสียงเฮือกหนึ่ง
เฉินซื่อมองไปทางเขาอย่างไม่อยากจะเชื่อ “นายท่าน......”
“ฮูหยิน กล้าเดิมพันก็ต้องยอมรับความพ่ายแพ้”
คำพูดไม่กี่นี้ เหมือนเค้นออกมาจากไรฟันของหยุนเจิ้นซง!
หากหยุนหว่านหนิงอยู่แค่คนเดียว อย่างไรเขาก็ต้องปกป้องเฉินซื่ออยู่แล้ว แต่ตอนนี้โม่เยว่ก็อยู่ด้วย ท่านอ๋องหมิงคนนี้ในอดีตไม่สนใจกิจการบ้านเมือง ตอนนี้กลับเอาค่ายเสิ่นจีลงมาอย่างเงียบๆ ได้รับตำแหน่งสำคัญจากฮ่องเต้
ท้ายที่สุดตำแหน่งไท่จื่อ จะไปตกอยู่ที่ท่านอ๋องคนใด
ตอนนี้ ก็ยังพูดได้ยาก
เพราะเหตุนี้ หยุนเจิ้นซงได้แต่ยอมรับความพ่ายแพ้อย่างตรงไปตรงมา
หยุนหว่านหนิงถึงได้ลุกขึ้นมาด้วยความพอใจ “เฉินอี๋เหนียง คำพูดของท่านพ่อท่านได้ยินหรือยัง?”
เฉินซื่อกัดฟันกรามเอาไว้แน่น สายตาที่มองไปทางนางเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ......แต่ว่าหยุนเจิ้นซงผลักนางออกมา โม่หุยเฟิงก็ไม่ได้คิดจะพูดแทนนางเลยแม้แต่น้อย
ภายใต้ความจนใจ เฉินซื่อได้แต่กำมือเอาไว้ คุกเข่าลงไปต่อหน้าหยุนหว่านหนิง
อัปยศ นี่คือความอัปยศที่ใหญ่หลวง!
“เฉินอี๋เหนียง ท่านจะคารวะหน้าแตะพื้นก่อน หรือว่าคลานเหมือนสุนัขก่อนดี?”
หยุนหว่านหนิงไม่ไว้หน้านางเลย
หลายปีมานี้ เฉินซื่อปฏิบัติต่อนางอย่างไร?
ตอนนี้นาง จะทวงกลับมาทีละนิดทีละนิด!
เฉินซื่อไม่ได้พูดอะไร ทั่วทั้งร่างกายสั่นเทาด้วยความโกรธ นางระงับความอัปยศและความโกรธในใจ คารวะหน้าผากแตะพื้นให้หยุนหว่านหนิงอย่างแรง!
หยุนเจิ้นซงรีบร้อนไกล่เกลี่ย
“พระชายาหมิง ครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น ไม่จำเป็นต้องทำให้ขัดแย้งกันจนมองหน้าไม่ติดเช่นนี้หรอกใช่ไหม?”
เขายิ้มแห้งๆ “นี่ก็คุกเข่าแล้ว คารวะหน้าผากแตะพื้นก็ทำแล้ว เรื่องคลานเหมือนสุนัข......”
“ทำไม? นี่ท่านพ่อจะทำแทนเฉินอี๋เหนียงหรือ?”
สายตาคมกริบที่เย็นชาของหยุนหว่านหนิงกวาดมองไป
คำพูดนี้ ผิดครรลองครองธรรมจริงๆ!
แต่ว่า ตอนนี้นางเป็นถึงพระชายาหมิงผู้สูงส่ง ตระกูลหยุนก็ยิ่งทำผิดต่อนางก่อน......โม่เยว่คอยหนุนหลังนางอยู่ หยุนเจิ้นซงก็กล้าโกรธไม่กล้าพูดออกมา!
เขาหน้าแดงขึ้นมา
สุดท้าย ก็ได้แต่หุบปากลงอย่างไม่พอใจ
เขาที่เป็นพ่อคนนี้ หากว่าคุกเข่าลงไปแล้วคลานเหมือนสุนัขต่อหน้าหยุนหว่านหนิง หน้าแก่ๆนี่ยังจะเอาอีกไหม?
วันหน้า ยังจะเจอหน้าผู้คนอีกไหม? !
เฉินซื่อเป็นผู้หญิง ทุกอย่างในคืนนี้นางล้วนเป็นคนรนหาที่เอง ก็ให้นางรับผิดชอบเองแล้วกัน!
เห็นหยุนเจิ้นซงหุบปากไป เฉินซื่อก็รู้ว่าหยุนหว่านหนิงเอาจริง
ในใจของนาง ด่านังเด็กแพศยาคนนี้อย่างดุดันไปนับร้อยนับพันครั้ง สูดลมหายใจเข้าลึกๆเฮือกหนึ่งแล้วคลานบนพื้นรอบหนึ่ง เสียง “โฮ่งๆ” อย่างไรก็ไม่สามารถเห่าออกมาได้
เห็นดังนั้น หยุนหว่านหนิงก็ไม่ได้ทำให้นางลำบากใจอีก
อย่างไรเสีย วันหน้ายังมีโอกาสอีกมาก
คืนนี้ ก็ไม่จำเป็นต้องแตกหักกับเฉินซื่อไปอย่างสิ้นเชิง
ดังนั้น นางยิ้มออกมา “เฉินอี๋เหนียง วันหน้าหากจะเดิมพันกับข้าอีก จำเอาไว้ว่าต้องคิดให้รอบคอบก่อนค่อยเดิมพัน! มิเช่นนั้น ข้าจะไม่พูดง่ายเช่นนี้แล้ว”
“พูดแล้วก็ต้องทำให้ได้”
นี่ยังเรียกว่าพูดง่าย? !
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: อนงค์ใจพระชายาราชสีห์