บัญชามังกรเดือด นิยาย บท 362

เคยมี หมาป่าสีเงินตัวหนึ่งซุ่มตัวอยู่เงียบ ๆ จู่โจมอย่างฉับพลัน กัดเข้าที่ขาเหมยหงเซว่หนึ่งที

หลังจากนั้น ก็ถูกให้อาหารด้วยหัวใจสด ๆ เพียงลำพัง

หัวใจที่แปดเปื้อนเลือด สำหรับสัตว์ร้ายเหล่านี้แล้วเป็นความโอชะที่หาได้ยาก

นี่คือรางวัล

พอเห็นความผิดปกติ บรรดาสัตว์ร้ายก็เข้าใจทันทีว่าพวกมันควรทำอย่างไร

ทุกที่ที่เขาผ่าน ภายใต้กลิ่นคาวเลือดที่กระตุ้น เสียงหอนของสัตว์ร้ายเหล่านี้ ครั้งแล้วครั้งเล่า โจมตีผู้บุกรุกเข้ามาอย่างดุร้าย

มองเห็นฉากนี้จากไกล ๆ ขนของจุยเฟิงก็ลุกซู่

วินาทีต่อไป เลือดร้อนที่อยู่ในกายก็เดือดพล่านขึ้นมา

การดวลสัตว์ร้าย！

นี่สิเป็นสิ่งที่พวกลูกผู้ชายควรทำ！

ภายใต้ความฮึกเหิม ถึงขั้นมีคนเข้ามาใกล้ก็ยังไม่รู้ตัว

“นายเป็นใคร？” เสียงเย็นชาดังขึ้น

จุยเฟิงตกใจรีบไปดู เห็นเด็กหนุ่มตรงหน้าสวมชุดเรียบ ๆ รูปร่างบึกบึนคนหนึ่ง

ดวงตาทั้งคู่ เหมือนสัตว์ร้ายในป่า จับจ้องเขาผู้บุกรุกอย่างเยือกเย็น

ข้างกายเด็กหนุ่มมีสุนัขร่างกำยำตัวหนึ่งตามมาด้วย

ไม่สิ นี่มันเป็นหมาป่ามากกว่า！

เจ้าหนุ่มนี่ ถึงขั้นเลี้ยงหมาป่าไว้ตัวหนึ่งเลยเหรอ！

แม้หมาป่าตัวนี้ดูแล้วยังเล็กอยู่ แต่ฉายแววความดุร้าย จับจ้องเขาอย่างเยือกเย็นพร้อมกับเจ้านายของมัน

จุยเฟิงถอนใจเอ่ยว่า： “นายเป็นน้องชายของอะเปินสินะ？”

“ฉันมาหา——”

เขาอยากบอกว่าเขามาหา “พี่เทียน” แต่ว่า พอเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยศัตรูก็อยากจะเล่นพิเรนทร์ขึ้นมาสักหน่อย

“ฉันมาเที่ยวน่ะ ทำไม ไม่ต้อนรับเหรอ？”

สีหน้าอะปินไร้ซึ่งอารมณ์： “นายมาหาเรื่องต่างหาก”

จุยเฟิงสำลักหนึ่งอึก คิดไม่ถึงว่าอะเปินจะตรงไปตรงมาอย่างนี้ เขายักคิ้วขึ้น： “ถ้านายคิดอย่างนี้ ฉันก็ไม่มีอะไรจะพูด”

เพียงวินาทีถัดมาอะเปินก็ขยับ

ไม่มีสัญญาณใด ๆ หนุ่มน้อยเหมือนหมาป่าที่หลุดจากบังเหียนกระโจนใส่จุยเฟิง

หมัดที่รุนแรงพุ่งใส่กลางหน้าผากจุยเฟิง

บนหมัด สวมสนับที่แวววับ

จุยเฟิงเป็นคนน่าเกรงขาม ทว่ากลับผวาเล็กน้อย？

เขาไม่ได้กลัวศักยภาพของอะเปิน ทว่า ตะลึงต่อไอสังหารที่ไม่ยี่หระต่อความตายของอะเปิน

คำรามเสียงเบา ๆ แล้วหลบตัว

เพิ่งจะหลบตัวไป เสียงหอนก็ดังขึ้น เจ้าลูกหมาป่าตัวน้อยตัวนั้น หายตัวเหมือนเงา กระโจนมาที่ตัวเขา

เด็กหนุ่มกับหมาป่า ก็เท่ากับลูกหมาป่าสองตัวน่ะสิ

เพิ่งจะเข้ามาก็ได้รับการตอบแทนแบบนี้ จุยเฟิงก็โมโหเหมือนกัน

น้อยนักที่มือของเขาจะห่างจากด้ามมีด

ใช้หมัดปะทะกับอะเปิน

ตอนเริ่มเปิดฉาก จิตใจของจุยเฟิงยังฮึกเหิม ต่อยไปต่อยมา ทำไมถึงรู้สึกทะแม่ง ๆ？

ไม่รู้ว่าเสียงหอนในเขตสัตว์ร้ายค่อย ๆ หายไปเมื่อไหร่

สัตว์ร้ายต่างเงียบเสียงลง

และเดิมรอบข้างที่ไร้ผู้คนก็ค่อย ๆ มีผู้ชมปรากฏขึ้นทีละคน ๆ

ผีหวูฉาง ชุยหมิง หม่าหงเทา ถงชวน เถียปี้ เถียหนิงซวง เหมยหงเซว่ หลังจง เถียเจี้ยง……

พวกเขากอดอกมองเขาอย่างเย็นชา

จากศักยภาพของจุยเฟิง การจัดการอะเปินไม่ใช่เรื่องยาก

แต่อยู่ ๆ เขาก็ตื่นตระหนกว่าตัวเองมาเป็นแขกไม่ควรล่วงเกินเจ้าบ้านสิ

อีกอย่างคือ เจ้าบ้านตั้งมากขนาดนี้！

ยิ่งทำให้จุยเฟิงอกสั่นขวัญผวา เขามีลางสังหรณ์ไม่ดีอย่างหนึ่งเป็นพิเศษ ราวกับว่า เขาถูกเล็งเป้าไว้แล้ว

แต่พอเขากวาดสายตาไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นว่าจะมีสไนเปอร์อยู่ตรงไหน

แต่เขาแน่ใจว่า ถ้าเขาเป็นศัตรูจริง ๆ อีกฝ่ายสามารถยิงเขาตายได้เลย

“หยุด！”

เขากลืนน้ำลายหนึ่งอึกแล้วรีบกระโดดไปอีกทางเอ่ยว่า： “น้องอะเปิน เข้าใจผิดแล้ว！”