เจ้าสาว ผู้แสนเลอค่า ผู้น่าสงสาร ของ ท่านเทรมอนต์ นิยาย บท 839

แอเรียนชะงักไปชั่วครู่ก่อนจะพูดว่า “ฟังนะทิฟฟ์ เธอและฉันแตกต่างจากธัญ เรารู้จักกันมายาวนานและผ่านอะไรด้วยกันมามากมาย เราจึงคุยกันได้ทุกเรื่อง แต่หล่อนไม่ได้ผ่านมันมาทั้งหมดกับเธอนะ เพราะฉะนั้น เธอจะต้องคำนึงถึงความรู้สึกของหล่อนด้วย เข้าใจไหม? โดยเฉพาะเพราะตอนนี้เธอสองคนอาศัยอยู่ด้วยกัน เธอจะต้องกรองคำพูดตัวเองบ้างนะทิฟฟ์”

ทิฟฟานี่รู้สึกว่ามันไม่ยุติธรรมไปหน่อย “แต่หล่อนก็เป็นเพื่อนสนิทฉันเหมือนเธอเลย เราเคยอยู่ด้วยกันอย่างราบรื่นเพราะเราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ? ไม่เห็นจะต้องมีกำแพงระหว่างกันขนาดนั้นเลย ถูกไหม? หรือฉันพูดเกินจริงเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของเรา?”

แอเรียนไม่ได้พูดอะไร เธอรู้ว่านั่นคือความจริง แต่เห็นได้ชัดจากปฏิสัมพันธ์ของพวกเธอเมื่อกี้ว่าธัญญ่าไม่มีวันตอบสนองได้เหมือนกับที่แอเรียนจะทำหากเธอเป็นธัญญ่า

ตอนนั้นเองที่ประตูห้องของเธอก็ถูกเปิดออกและเผยให้เห็นโครงตรงที่สูงตระหง่านของมาร์ค “พวกคุณคุยเรื่งอะไรกัน?”

เขาสวมสูทธุรกิจเช่นเคย แต่เขาก็ยังดูสดใสทุกครั้งที่เขามาปรากฏตัว

ทิฟฟานี่หัวเราะคิกคัก “แหม ๆ นี่คุณสนใจเรื่องที่ผู้หญิงเขาคุยกันตั้งแต่เมื่อไหร่ หืม?” เธอเหน็บ

มาร์คหยุดนิ่งหน้าเตียงแอเรียน “ผมเปล่า ผมถามไปงั้นแหละ”

ทิฟฟานี่ชะงักพลางหน้านิ่ง “ปัดโธ่ ทำไมการคุยกับคุณมันถึงยากเย็นนักนะ ก็ได้ ในเมื่อคุณมาแล้ว ฉันจะกลับก่อน! ได้เวลากินข้าวเที่ยงแล้ว!” เธอแจ้ง “ท้องฉันประท้วงเพราะไม่ได้รับอาหารแล้ว ฉันต้องไปหาอะไรกินเพื่อเติมเต็มมัน!”

“ขับรถดี ๆ ล่ะ! แล้วก็ระวังด้วย” แอเรียนพูดขึ้น

เมื่อมาร์คและแอเรียนถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพังในห้องพยาบาลจู่ ๆ มาร์คก็เอื้อมมือมาลูบด้านหน้าเสื้อของแอเรียน “เธอทำน้ำหกตอนดื่มเหรอ? มันเปียกนิดหน่อย อยากเปลี่ยนเสื้อใหม่ไหม?”

แอเรียนตัวแข็งทื่อไปหนึ่งหรือสองวินาทีก่อนที่เธอจะตบมือเขาออก “ม-ไม่ มัน… เอิ่ม ไม่ใช่อย่างนั้น เอ่อ รอให้แมรี่มาช่วยฉันดีกว่า…”

และแล้วมาร์คก็ตระหนักได้ “โอ้ เยอะมากเลยนะนั่น มันแทบจะทะลักออกมาแล้วมั้ง แมรี่ไปทำอาหารให้เธอใช่ไหม? ฉันพนันได้เลยว่าอีกสักพักกว่าเธอจะมา ทำไมเธอไม่บอกฉันว่าฉันต้องทำอยังไงล่ะ? ให้ฉันช่วยเถอะ”

แอเรียนมองดูมือที่เรียวสวยของเขา เธอไม่อาจนึกภาพมือคู่นั้นที่จะช่วยเธอในสถานการณ์เช่นนี้ได้ “เอ่อ ไม่ดีกว่าไหม? ฉันค่อนข้างมั่นใจว่าถ้าคุณช่วยฉันตอนนี้ ความทรงจำนั้นจะกลายเป็นฝันร้ายอย่างหนึ่งของฉันเลยแหละ เราควรรอแมรี่ดีกว่า แมรี่รู้ว่าจะต้องทำยังไง แล้วก็จะได้เอานมไปแช่ให้ลูกด้วย…”

ความไวในการปฏิเสธของเธอทำให้มาร์คเชื่อว่าเขาไม่ควรยืนกรานในข้อเสนอที่จะช่วยเธอ “ตกลง เราจะรอ แล้วเธอคิดชื่อออกหรือยัง? หรือเธอจะอนุโลมให้ฉันตั้งเอง?”

แอเรียนรวบรวมสติอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “ฉันไม่เก่งเรื่องคิดชื่อ เพราะฉะนั้นบางทีคุณควรจะเป็นคนตั้งดีกว่า โอ้ มาร์ค แล้วคุณเห็นลูกเราหรือยัง? เขาเป็นยังไงบ้าง? เราจะพาเขากลับบ้านได้เมื่อไหร่?”

มาร์คเอื้อมมือไปทัดผมที่หลุดลงมาให้เธอ “เมื่อเธอออกมาจากศูนย์กักกันหลังคลอด เขาจะสามารถกลับบ้านกับเราได้เหมือนกัน” เขาตอบอย่างนุ่มนวล

“ไม่ต้องห่วงนะ ลูกเราน่ารักมาก ฉันไปดูเข้ามาแล้ว เขาอาจจะรีบอยากออกมาลืมตามองโลกไปหน่อย แต่เขาไม่ประสบปัญหาอะไรเลย… และจะไม่มีวันนั้นด้วย”

แอเรียนถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด “นั่นคือสิ่งที่ดีที่สุด โอ้ ฉันเกือบลืมไปเลย แล้วลุงกับป้าฉันล่ะ? คุณยังหาพวกเขาไม่เจอแม้ว่าคุณจะมีเส้นสายมากมายขนาดนี้เหรอ?”