ความรักสีคราม นิยาย บท 711

ว่าแต่ทำไมราเชลถึงเติมเครื่องเคียงให้เราอยู่นั่น? ควรให้นังวิเวียนชิมหมูอบต่างหาก! ถ้าเธอไม่ทำแบบนั้น แผนของเราล่มแน่

“อีฟเวลิน ขอบใจนะที่ช่วยชีวิตแม่ ตอนที่ลูกบริจาคไขกระดูก ลูกคง…คงทรมานสินะ มันเจ็บมากไหม?” ราเชลถาม ดวงตาของเธอแดงก่ำและเสียงก็เริ่มสั่น

“ไม่เป็นไรหรอก” อีฟเวลินรีบดึงทิชชูแผ่นหนึ่งมายื่นให้ราเชล “มันไม่เจ็บเลย และหนูก็ควรจะช่วยชีวิตแม่ หนูดีใจค่ะที่ตอนนี้แม่ดีขึ้นมากแล้ว”

“จะไม่เจ็บได้ยังไง?” ราเชลพึมพำขณะเช็ดน้ำตา “แม่ถามหมอแล้ว หมอบอกว่าผู้บริจาคไขกระดูกจะต้องพักฟื้นสองสามเดือน แต่ลูกกลับมาดูแลแม่ตลอด ลูกเหนื่อยไหมจ๊ะ?”

วิเวียนที่นั่งอยู่ข้างสองแม่ลูกยิ้มเจื่อนๆ กับคำพูดของราเชล อีฟเวลินดูแลเธอตลอดงั้นเหรอ? ยัยนั่นทำอะไรบ้างเวลาที่มาเยี่ยมราเชล นอกจากเสแสร้งทำตัวน่าสงสาร? เราต่างหากที่เป็นคนเช็ดตัว ซื้ออาหารและน้ำมาให้เธอ ทำไมจู่ๆ อีฟเวลินถึงกลายเป็นคนทำแทบทั้งหมดไปได้?

ราเชลพูดต่อ “อยู่กับแม่สักสองสามวันนะอีฟเวลิน แม่จะได้แน่ใจว่าลูกได้พักผ่อนและหายดีแล้ว ลูกยังสาวและเดินเหินไม่ได้ คงแย่แน่ถ้าลูกมีปัญหาสุขภาพ”

“เข้าใจค่ะ หนูจะดูแลตัวเอง แม่ก็เพิ่งฟื้นตัว ต้องการคนดูแลเหมือนกัน หนูอยู่ที่นี่ก็มีแต่จะเป็นภาระ” อีฟเวลินพูดยิ้มๆ แต่ในใจนึกรังเกียจ อยู่กับหล่อนนี่นะ? น่าขยะแขยง!

“พูดอะไรน่ะ? ลูกจะเป็นภาระได้ไง?” ราเชลยืนยันหนักแน่น “ลูกต้องไม่คิดแบบนั้นนะ แม่น่ะยิ่งกว่าเต็มใจที่จะดูแลลูก แม่…”

เห็นท่าทีมุ่งมั่นของราเชล อีฟเวลินรีบเปลี่ยนเรื่อง “วิเวียน ทำไมกินแต่พาสต้าล่ะ? ไม่ลองเครื่องเคียงหน่อยเหรอ? คุณราเชลทำอร่อยมากนะ”

ราเชลหันไปมองวิเวียนเมื่อได้ยินอีฟเวลินพูด เห็นอาการผิดหวังจนออกนอกหน้าของอีกฝ่ายก็รู้ทันทีว่าตัวเธอละเลยวิเวียน

“วิเวียน ลูกปรนนิบัติแม่ที่โรงพยาบาลมาหลายวัน คงลำบากแย่ ดูสิ ผอมจนแทบจะปลิวแล้ว แม่ทำหมูอบของโปรดของลูกไว้ให้ ชิมเสียหน่อยนะ” ราเชลพูดพร้อมกับตักหมูอบให้วิเวียน

วิเวียนไม่รู้ว่าควรดีใจหรือเสียใจเมื่อในที่สุดราเชลก็หันมาสนใจเธอ ได้แต่เงยหน้าและฝืนยิ้มให้อีกฝ่าย “ขอบคุณค่ะ”

“ไม่ต้องขอบคุณแม่หรอก รีบกินซะ” ราเชลตอบ คิ้วที่ขมวดมุ่นเริ่มคลาย

“อีฟเวลิน ลูกก็กินด้วยนะ” เพราะรู้ว่าเด็กสาวทั้งคู่ชอบหมูอบ ราเชลจึงไม่กิน เอาแต่ตักใส่จานของอีฟเวลินชิ้นแล้วชิ้นเล่า “ชิมดูสิ รสชาติเหมือนสมัยลูกยังเด็กหรือเปล่า? แม่ใช้เวลาทำตั้งนาน”

“ไม่ต้องหรอก แต่ก็ขอบคุณนะคะคุณราเชล” อีฟเวลินรีบห้ามเธอ “ลืมแล้วหรือว่าหนูเพิ่งถูกนำไขกระดูกออกไป? หมอบอกว่าให้ลดอาหารมันๆ ค่ะ”

“จริงด้วย! แม่ลืมได้ไงนี่? สะเพร่าเสียจริง” ราเชลร้องออกมาอย่างเสียใจ ลูกสาวของเราต้องเจ็บตัวเพื่อเรา แต่เราไม่รู้แม้กระทั่งวิธีจะดูแลเธอ “อีฟเวลิน งั้นกินผักอีกหน่อยนะ แม่จะจำเรื่องนี้ไว้เผื่อทำอาหารคราวหน้า”

ราเชลหันมาหย่อนหมูอบลงในจานของวิเวียนแทน เธอพูดพร้อมกับยิ้มให้ “วิเวียน ลูกกินอีกก็แล้วกัน”

วิเวียนรับหมูอบมา นึกสงสัยว่าคำไหนที่จะบรรยายความรู้สึกของเธอในตอนนั้นได้

บางทีเราคงเป็นรองอีฟเวลินเสมอในสายตาของราเชล แต่ก็ช่างปะไร เพราะเราตัดสินใจแล้วว่าจะไม่มาหาเธออีก ดีแล้วที่สองคนนี้เข้ากันได้ เพราะอย่างน้อยที่สุดต่อไปราเชลก็จะมีคนดูแล นั่นเป็นแค่ไม่กี่คำที่วิเวียนใช้ปลอบใจตัวเอง