ทายาทเศรษฐีฉบับหนุ่มจน นิยาย บท 187

“กำไลหยกนี่……เป็นของที่คุณย่าผมเคยใส่ไว้เมื่อก่อน ผมก็ไม่มีอะไรจะใช้คืนได้ ก็เลยเอามันมา ……”

เฉินเกอพูดโกหก

“ให้ตายสิ เฉินเกอ คุณไม่รู้ราคากำไลหยกนี่ใช่ไหม？คุณเอามันมาให้ฉินหยา แน่ใจเหรอว่าคุณจะไม่เสียใจภายหลังน่ะ ฉันจะบอกให้นะ ถ้าตอนนี้คุณเสียใจก็ยังทัน！”

หัวใจที่แขวนอยู่ของจ้าวถงถงก็ร่วงลงมา

บัดซบ เมื่อกี้นี้ตกใจแทบตาย เฉินเกอจู่ๆจะซื้อกำไลหยกหลงหยุนที่ราคาสองแสนได้ หรือนี่เฉินเกอจะเป็นลูกคนรวยที่ทำตัวธรรมดาๆล่ะ

จ้าวถงถงกลับไม่มีความดูถูกแบบนั้นต่อเฉินเกอ

แต่ก็รู้สึกว่าเฉินเกอคือเด็กผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง จู่ๆมาเป็นลูกคนรวย นี่มันน่าอึดอัดมาก

โชคดี ที่ไม่ใช่แบบนั้น

“เมื่อก่อนไม่รู้ ตอนนี้รู้แล้ว เสียใจอะไรล่ะ ฉินหยา คุณเอาไปเถอะ！”

เฉินเกอพูดแล้วก็ดันกำไลหยกไปให้ฉินหยา

ในเมื่อเรื่องที่น่าละอายแบบนี้เกิดขึ้นแล้ว เฉินเกอได้แต่ทำการโกหกต่อไป จะเอาของที่บอกว่าจะให้ คืนมาอีกไม่ได้แล้ว

ส่วนฉินหยา ก็ได้แต่มอง เฉินเกอตาโต

กำไลหยกนี้ราคาแพงมาก เกือบจะเป็นสิ่งของที่มีค่าในตระกูลพวกเขาเลย ตอนนี้มาบอกว่าจะให้ตัวเองก็ให้เลยเหรอ？

ในใจฉินหยารู้สึกประทับใจเล็กน้อยแปลกๆ

ส่วนลี่เยว่ ก็อยู่ข้างๆด้วยความโกรธสุดๆ

หน้าแตกไปแล้ว อย่างไม่ทันตั้งตัว！

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออยู่ต่อหน้าสาวสวยของตัวเอง ถ้ายังอยู่ต่อไป คนที่จะขายขี้หน้าต้องเป็นเขาแน่นอน

ตอนนี้ หลังจากที่จ้องเฉินเกอเขม็ง ความโกรธก็หายไปแล้ว

เฉินเกอก็ไม่อยากอยู่ต่ออีกแล้วแน่ๆ

เดิมทีเขาก็อยากเอาเรื่องนี้ให้จบลง และก็ไม่ต้องกินแล้วข้าวเช้า

ไม่อย่างนั้นบรรยากาศจะยิ่งน่าอายขึ้นอีก

ก็เลยหาข้ออ้างปลีกตัวออกไป

“เฉินเกอ คุณยืนอยู่ตรงนั้นเลย！”

ฉินหยาหยิบกำไลหยกหลงหยุนที่เฉินเกอให้แต่ตามลงไป

และหลังจากเหลือบมองเฉินเกออย่างเขินๆ ก็เอาหยกหลงหยุนยัดใส่เฉินเกอ：“คุณหมายความว่าไง？เอากำไลหยกที่คุณย่าคุณทิ้งไว้ให้คุณมาให้ฉันทำไม？อีกอย่างกำไลหยกนั่นของฉันก็ไม่ราคาสูงขนาดนี้！”

“อ๋า？ผมก็ไม่ได้หมายความว่าไงนี่？คุณก็ถือว่านี่คือของที่ผมชดใช้ให้คุณละกัน！”

ถ้าเฉินเกอพูดไปอีกว่าที่ตัวเองยังมีอันห้าหมื่นอยู่ จะเอามาเปลี่ยนไหมล่ะ？ก็คงน่าอายที่จะพูดแบบนี้ออกมา

“อะไรคือก็เป็นของที่คุณชดใช้ให้ฉัน นี่คือของล้ำค่าของตระกูลคุณ และยังเป็นของที่คุณย่าทิ้งไว้ให้คุณอีกด้วย จะต้องอยากให้สะใภ้ของตระกูลเฉินพวกคุณในอนาคตแน่นอน ตอนนี้คุณจะเอามาให้ฉันทำไม คุณไม่รู้เหรอว่าตอนที่คุณไปเมื่อกี้นี้ พวกถงถงเธอคุยอะไรกัน ……”

ใบหน้าฉินหยาหน้าแดงเล็กน้อย

สาวสวยเหมือนเทพธิดาอย่างฉินหยานี้ แน่นอนว่าถูกผู้ชายรุมจีบมานับไม่ถ้วน แต่ว่า คนที่ทำให้ฉินหยาใจเต้นอย่างแท้จริงน้อยมาก

แน่นอน หลังจากที่เฉินเกอให้หยกหลงหยุนอันนี้ไป ฉินหยาก็ใจเต้นกับเฉินเกอแล้ว

ก็แค่ในขณะที่ประทับใจเล็กน้อยน้อย ข้างในใจ กลับมีความรู้สึกต่อเฉินเกอที่เคยช่วยตัวเองคนนี้อย่างบรรยายไม่ได้

รู้สึกว่าเฉินเกอซื่อสัตย์ตรงไปตรงมา และยังทุ่มเทอย่างสุดใจกับคนอื่น ผู้ชายแบบนี้ตอนนี้น้อยมากที่จะเห็น

การเรียนก็ขยัน

เป็นความรู้สึกที่น่าชื่นชมแบบนั้น

เฉินเกอกลับถาม：“พวกถงถงคุยอะไรกัน？”

“ฉันไม่รู้……”พอฉินหยากลอกตาใส่เฉินเกอ จากนั้นจึงพูด：“สรุปคือ ของที่มีค่ามากขนาดนี้คุณเอาไปเถอะ ฉันไม่ต้องการ！”

“คุณรับไว้เถอะ เดี๋ยวก็ต้องเรียนจบแล้ว พอเปิดเรียนอีก อยู่ที่โรงเรียนก็น้อยลงแล้ว ผมกลัวว่าจะไม่มีโอกาสชดใช้คุณ！”

เฉินเกอยิ้มฝืนๆ

“ฮ่าฮ่า！”

ประโยคนี้กลับทำให้ฉินหยาตลก：“เฉินเกอ คุณเป็นคนที่ไม่ชอบเป็นหนี้บุญคุณคนอื่นมากๆอะไรแบบนั้นใช่ไหม？”

“อืออือ！”เฉินเกอพยักหน้า

“อย่างนั้นก็โอเค อย่างนั้นฉันเก็บไว้แทนคุณก่อนละกัน พอคุณจะแต่งงาน ฉันค่อยเอากำไลหยกคืนคุณอีกครั้ง！”

มุมปากฉินหยาก็มีรอยยิ้มกว้างๆออกมา

“โอเค！”

เฉินเกอเห็นเธอเก็บไป ในใจก็คิดว่าเรื่องนี้สรุปว่าจบลงซะที แล้วหันออกไป

“เฮ้เฮ้เฮ้ เฉินเกอ！”